Gelukkig nieuwjaar

Het was een heel mooi, warm, en emotioneel jaar. Ik heb het afgelopen jaar meer gehuild dan in de tien jaar hiervoor. Tot ik op een punt kwam waarop ik bijna niet meer kon stoppen met huilen. Nu huil ik alleen nog als er een mooi liedje op de radio langskomt. Dat is wel geruststellend.

Er komt een nog veel mooier jaar aan, en zelfs als ik niet alle verwachtingen inlos zal het jaar ongetwijfeld allerlei dingen gaan brengen die ik nu nog niet kan voorzien. Dus het word ook een spannend jaar.

Voor iedereen die me heeft gesteund in het afgelopen jaar, een dikke zoen. En voor iedereen die me in de wielen heeft gereden: Ook jullie bedankt. Ik groei daar enorm van.

Groeten

Merel Moistra

Gor....?

Ken je dat, vroeg een vriendin. Mijn blik was gevallen op een boek. Het bleek een aflevering uit een 26 delige serie. "the world of Gor". Sm-fantasy. Een sub-genre. Gor is een planeet die aan de andere kan van de zon met de aarde meedraait. het is een tegen-wereld. Nee, dat ken ik niet. Mijn vader vast wel.

Als je "in de ban van de ring" hebt gelezen en leuk vond dan weet je hoe veel lol je kunt beleven in een wereld die niet bestaat, maar je zult de rest van je leven een beetje teleurgesteld zijn als een schrijver denkt met een paar rare beesten, een pijl en boog en een speer een nieuwe wereld denkt te hebben geschapen.

Maar soms lukt dat wel, maar dan zijn de personen die door het "verhaal" lopen meestal niet dieper dan 2 dimensies.

Het is geen porno. Als je verkrachting scenes verwacht, kom je van een koude kermis thuis. Het gaat over dominantie en onderdanigheid. Waarbij mannen dominant zijn en vrouw onderdanig. Mannen mannelijk en vrouwen vrouwelijk. En het is Fantasy, dus alles kan, en als het niet kan, verzin je gewoon dat het wel kan.

Thuis gekomen  tikte ik "gor" in op btjunkie en drie minuten later stonden alle 26 delen op mijn harddisk. En nu dus allemaal in mijn e-reader.

Ik heb nu ongeveer 10% van "Kajira of Gor" doorgeploeterd, eerst met tegenzin. De man die het geschreven heeft probeert je op een heel erg opzichtige manier een kant op te sturen. En stoort zich nergens aan logica.  Hij schrijft alsof je dom bent. Hij houdt lezingen. Probeert jou zijn mening op te dringen en doet dat niet lichtzinnig.


Ik had verveeld de e-reader uit gezet op een plek waar onze hoofpersoon (een stom wicht waarin ik me dus absoluut niet kan verplaatsen), inmiddels gearriveerd op Gor, naakt op een immens bed ligt.

Een beeld dat niet uit mijn hoofd wilde. Nu nog even zitten lezen terwijl ik mijn nagels deed, struikel ik, tot mijn eigen stomme verbazing over een stukje dat smul materiaal is voor T-girls. Ze ontdekt dat ze in deze wereld niet sex-loos is, of kan zijn, of tijdelijk kan vluchten naar het midden. In plaats daarvan "moet" ze vrouw zijn. Ook als dit haar bang maakt.

Dat gevoel is griezelig herkenbaar. Het gegeven dat dikke biovrouwen op platte schoenen zich te kijken gezet voelen als ze gepasseerd worden door ligtvoetige transeksuelen op hakken van 10cm.  Ik heb niet het idee dat ik naar het midden kan vluchten. Ik ben hard op weg naar helemaal vrouw zijn, en dan ga ik niet met een spijkerbroek en een trui onzijdig op de bank zitten.

De aantrekkingskracht is me duidelijk. He he. Dat duurde even. Alhoewel ik geen zin, geen paragraaf, geen hoofdstuk in het boek lezen zonder te denken: "Dat had veel beter gekund". Met meer respect voor de lezer. Maar als je van fantasy houd en van SM en van lezen, dan ben je lekker onder de pannen met   deze serie.

Meer over Gor http://meadhall.homestead.com/Gor.html 

Ik kende het niet. Nu ken ik het wel. Ik snap de aantrekkingskracht, als ik het boek ooit uitlees zal ik het hier melding van maken. Nu ga ik mijn nagels aflakken.

Kerst Toespraak

Het geluk zit in geloven dat we het waard zijn om ons goed te voelen. Maar als je me niet gelooft of denkt waarom zou ik jou zomaar op je woord geloven, luister maar naar haar. Zij heeft het onderzocht en ze verteld het heel duidelijk.

De afgelopen dagen

Afgelopen vrijdag ging ik naar Amsterdam om de auto op te halen van de APK keuring. Het was niet gelukt om hem een dag eerder op te halen omdat Marlin ziek was geworden. Heel zielig was dat. Vrijdag was Bia thuis. De kerstvakantie was begonnen. Vrijdagochtend sneeuwde het. Maar het stopte met sneeuwen en het dooide. Dus ik besloot om door te rijden naar het hoofdkwartier van ANTV om de DVD van de AKF optredens op te halen.

Even naar binnen voor een kopje thee. Gezellig zitten praten met Josie. En terwijl ik daar zo zit begint het echt te sneeuwen. Hard. Ik denk dat zal zo wel over zijn. Ik bedank Josie voor de thee en terwijl ik naar buiten loop belt Bert.

Ik duik snel mijn compleet door de sneeuw verduisterde auto in en maak een afspraakje met hem. Leuk! Dat is iets om naar uit te kijken. Daarna bel ik Malika of ik een koppie koffie kan komen drinken. Het was mijn idee om de sneeuwbui even bij haar uit te schuilen omdan weer naar Haarlem te rijden. Snel de sneeuw van mijn auto gehaald en weer de stad door geglibberd. Toen nog over de a10 die toen nog niet vast stond. het was immers een uurtje of half1 in de middag.

Tijdens de rit gaat de telefoon weer. Dit maal Rob Ohm van de garage, met de medeling dat ik mijn kenteken en het APK keurings bewijs bij hem had laten liggen. Nou is dat bij Malika tegen over dus die kon ik gelijk ophalen. Maar het korte stukje lopen naar de garage sneeuw ik al zowat onder. Ja goed om even te schuilen.

Gezellig bij geklets bij Malika zien we op buienradar dat de bui een rare beweging maakt. Hij trekt niet weg. Hij draait rondjes boven Amsterdam en om een uurtje of 3 besluit ik toch maar naar Haarlem te rijden. Ik rij de a10 onderdoor en gelijk sta ik vast. Dit is niet eens mee stapvoets rijden. We staan gewoon vast. Ik kan de nieuwe revu gaan lezen, of mijn teksten gaan oefenen. Uit eindelijk blijk er een truck stil te staan op de weg die niet  weg gesleept kan worden omdat de sleeptruck er niet bijkan. En verder kan de sneeuwschuiver er ook niet langs waardoor het stuk weg dek voorbij de truck helemaal dicht is gesneeuwd op 1 weghelft. Het duur anderhalf uur voor ik halfweg bereik en het duurt in totaal 2 uur voor ik thuis ben. Een nieuw record.

Ik parkeer de auto. Bia gaat naar een wijn feestje en neemt de kinderen mee. Ik kook voor mezelf een hele redelijke nassie. Het is het laatste wat ik dat weekend eet, want ik krijg een vorm van buik griep.

Zaterdag en zondag en maandag zijn niet erg best en dinsdag ben ik ternauwernood hersteld om op de Koffie te gaan bij Bert. Mijn eerste vriend in Haarlem. Maar ondertussen ligt die sneeuw er nog. Volledig vast gevroren aan het wegdek. Ik ga lopen. Bert is erg lief. Ik mag hem graag. We mogen elkaar graag. Het is een gezellige avond. Hij woont trouwens ook schitterend. Helemaal voldaan weer terug naar huis gelopen en veels te laat naar bed gegaan. Maar omdat ik wodka had gedronken had ik nergens last van de volgende morgen.

Vandaag lekker rustig aan gedaan. Lekker opgetut en daarna met het hele gezin uit eten. Ik had na die buik zo'n trek in foejonghaai gekregen. Dus om er een speciaal uitje van te maken zijn we naar de chinees met het boegietje op het dak gelopen. Daar ben ik al zo vaak lang gereden. Nou wilde ik daar eens eten en het verkeer aan mij voorbij zien trekken.

Fietsen is nog steeds geen optie. Dus trokken Bia en ik de slee voort met de twee kinderen erop. De terug weg was echt dolle pret. Als je iets sneller ging lopen, gingen de kinderen echt helemaal uit hun dak en dat gaf zo'n energie dat ik begon te rennen en voor we het wisten waren we gewoon sneeuwpret aan het hebben met zijn allen. Nou ja!!! Ik dacht ik schrijf het even op. Want dat is leuk voor later.

Het kon dus wel!

Ik heb Ad Visser wel eens horen zeggen dat bij Top Pop alles geplaybackt moest worden omdat de techniek het in die tijd niet toe liet om live te spelen. Dat dit gelul is wisten we natuurlijk al lang, maar hoe toon je aan dat de technici bij de AVRO gewoon niet technisch genoeg waren. Of dat de Avro zo weinig betaalde dat gekwalificeerd personeel niet voor het POP programma wilde werken. Of mocht het zo wie zo niks kosten.....

Dit is een stukje uit een amerikaans programma "midnight special" en als je een avondje niks te doen hebt en je houd wel van muziek uit die tijd, dan kan je uren lang de meest geweldige artiesten aan je voorbij laten trekken. Het zal ongetwijfeld recentelijk digitaal geremasterd materiaal zijn dat recentelijk op DVD is uitgebracht en nu door fans online word gezet. Maar ja wie gaat er nog naar een schijven winkel. Maar deze staat er nog niet zo lang op en verdient het echt om bekeken te worden.

Wat een stoer wijf....  Hier word ik dus zo ongelovelijk bi-sexueel van!!

AKF Texel 2011 update

Ik weet inmiddels dat ik op donderdag 13 Januari speel. Dat wordt dus vakantie op Texel, want ik moet tot zaterdag-avond blijven wachten op de uitslag. Volgens mij betekend dat als ik de ronde op Texel ook overleef in niet voor zondag het eiland af ben. Maar volgens mij kan niemand die avond nog van het eiland af.

De AKF op Texel schijnt op Texel een cultureel evenement te zijn waar men elk jaar reikhalzend naar uit kijkt. Het lijkt me dat je dan een publiek hebt dat er zin in heeft. Dat moet prettig spelen zijn.

Ik ben zo blij dat het verhaal nog steeds doorgaat. Nu verder komen betekend dat je de try-out tour mag doen. Dat is natuurlijk zo gaaf! Want dan kan ik eindelijk spelen, spelen en spelen en eindelijk  genoeg kilometers op het podium maken om de volgende stap te maken als theatermaker.

Bal in het spel houden. Doorgaan, doorgaan. Het programma moet weer 10 minuten langer. Daar zijn ze bij het AKF niet helemaal duidelijk over. De een zegt 25 minuten de ander 30. Ik ben bang dat wat ik nu
heb al te lang is. Maar daar heb ik tijdens de tweede ronde ook niks over gehoord.

Binnenkort heb ik de DVD van de tweede ronde in huis dus dan kan ik eens gaan timen.

Besloten de joker in te gaan zetten. Merel gaat Piano spelen!!!

En ik heb al een coach. De coach van de winnaar van vorig jaar is op me af gekomen en heeft mij gevraagd of ik het leuk zou vinden als hij mijn coach werd.  Ik ga er even van uit dat mijn collega's mijn blog niet lezen want ik schaam me een beetje over de patserigheid van dat alles.


En tegelijkertijd wil ik het vertellen:  OMDAT IK ER APETROTS OP BEN!!

We gaan naar Texel in 2011

Gisteren mocht ik mee doen aan de tweede ronde van het AKF.  Dat ik in de tweede ronde stond vond ik echt al zo bijzonder. Tijdens de tweede ronde mag je 20 minuten doen. Twee keer langer dan in de eerste ronde. Ja dan kan je laten zien wat je kan, (of wat je niet kan natuurlijk).

Ik had de mazzel dat ik eigenlijk een compleet afgeronde voorstelling had van die lengte. Met een begin een middenstuk en een einde.  Niet waar. Ik had een afgerond geheel van 15 minuten, waar ik 5 minuten aangeschreven heb. Dat stuk (veel tekst) heb ik dus nooit kunnen try-outen. Levensgevaarlijk. Waarom doe ik dat? Ben ik gek. Ben ik een bluffer? Ik heb er gewoon extra veel tijd in gestoken en ik heb de tekst wel een paar keer aan mensen voorgelezen. Die zeiden allemaal. Goede tekst!! Dat sterkt je wel, maar het blijft mentaal bungy jumpen.
 
Het publiek reageerde goed en zelf de meeste geharde theater-mensen waren geroerd door mijn oprechte poging mijn voorstelling af te sluiten met een ontroerend stukje a capella. Als je weet en voelt dat je het kan is dat leuk, maar de kick om het echt te DOEN en er mee weg te komen is eigenlijk met geen pen te beschrijven.

Ik ben vaak genoeg op mijn bek gegaan. Maar hier schijn ik even niks fout te kunnen doen. Zo kijk ik ook naar de andere kandidaten als ze een beetje treurig van het podium af komen.  Ik bedoel, ik heb erg met ze te doen, omdat ik weet hoe vreselijk dat is. Maar ik weet ook dat je het overleeft en dat je er beter van wordt.

Alhoewel het mij voormezelf heel blij maakt dat ik dat oefenen niet heb gedaan voor het oog van een professionele jury, maar gewoon lekker in mijn eigen tijd. En dat is ook een kick want ik heb zo vaak de dingen niet van de grond gekregen omdat ik ze te snel wilde.

Als jij lieve lezer ook met iets groots rondloopt in je hoofd dan is de beste tip die ik je kan geven, maak een super realistische inschatting van de tijd die je denk er voor nodig te hebben om dat te bereiken, want het scheelt namelijk stapels frustratie en uit de bocht vliegen op vervelende momenten. Als je dat doet kan je in alle rust naar je doel toe lopen en dan is geen droom te groot.

Ik had het nooit voor mogelijk gehouden dat ik de derde ronde van het AKF zou gaan halen, maar nu heb ik een nieuw doel. De halve finale!!!!

Iedereen die mijn  tweede ronde voorstelling heeft gezien. Jullie waren een fantastisch publiek. Ik vond de voorstelling legendarisch. Hoe legendarisch. Dat zal de tijd ons leren.

Iedereen is gelijk. Iedereen is anders

Wat moet je nou met een doelstelling als diversiteit.

Beleidsterminologie waar een gewoon mens gewoon helemaal niks mee kan.  Mensen kennen het woord niet eens. Laat staan dat ze het in dagelijkse conversatie zullen gebruiken.

Hoe verkoop je diversiteit?

Een commerciële theaterproductie probeert altijd iets nieuws met iets bekends te combineren. Zoals een nieuwe bewerking van de musical Hair. Het is helemaal nieuw en aangepast aan de huidige tijd, maar het is toch gewoon de oude vertrouwde musical Hair.

Dit doet men omdat mensen wel verrast willen worden door nieuwigheid. Als je gewoon oude prak opwarmt, vinden ze er niks an. Het moet nieuw zijn. Maar zonder herkenbaarheid komen de mensen ook niet naar een voorstelling. Hij of zij wil ook gerust gesteld worden door iets herkenbaars. Iets dat de boer kent, want anders eet hij of zij het niet.

De stelling dat iedereen gelijk is, vinden veel mensen een rustgevende stelling. Maar lijkt strijdig met de doelstelling van diversiteit. De stelling dat iedereen anders is, geeft onrust in de maatschappij en is wat wij aan de man proberen te brengen.

Daarom denk ik dat het mogelijk moet zijn een brede groep mensen te bereiken door ze het inzicht te verschaffen dat die twee stellingen elkaar niet wederzijds uitsluiten. Laten we die combineren alsof we als het ware iets "nieuws" proberen te verkopen.

Iedereen is gelijk EN iedereen is anders.

Mensen zijn mensen en in die zin voor 99% gelijk aan elkaar. Ik ben net zo'n mens als een japanner aan de andere kant van de aardbol. Maar geen mens is 100% gelijk aan een ander. Ik verschil bijvoorbeeld erg veel van mijn eigen broer en dat is toch de persoon waarmee ik genetisch gezien de meeste overeenkomsten zou moeten hebben.

We zijn allemaal mens en geen mens is gelijk aan een ander mens,
maar we zijn wel mensen en in die zin weten we heel veel van elkaar
en zijn we instaat, of zouden we inprincipe instaat moeten zijn, elkaar te begrijpen.

Groeten

Merel Moistra

Artventure!

Gisteren was ik de dagvoorzitter van Artventure. Vreselijk tegen op gezien omdat ik de laatste dagen zo moe ben, en vandaag heb ik dus gevierd dat het gelukt was met een glas wijn bij het eten. Dat doe ik zo zelden dat het echt een kadootje is hoor. (Dit omdat sommige mensen misschien denken, maar dat doe je toch elke avond) Nee dus, meer dan drie glazen wijn drink ik niet per jaar.  Nu ben ik dus een beetje typsie. Tja het hakt er gelijk in. Waar had ik het ook al weer over. Artventure. Dagvoorzitter is eigenlijk een presentatrice met een hele grote bek. Nou dat is mij natuurlijk op het lijf geschreven. Een grote bek heb ik altijd al gehad, Nooit wat aan gehad, tot gisteren eigenlijk. Ik hoop dat ze me voor volgend jaar weer vragen. Ik vond het erg leuk om te doen. En nu had ik zin om iets te schrijven. Dus dat heb ik gedaan. Gewoon doen wat je leuk vind, daar gaat het om in het leven. Ik hou van jullie allemaal. Ik denk dat ik elk moment in slaap ga vallen. Jeetje wat een saai verhaal is dit. Nou mensen, slaap lekker.

Artventure!

Dit is het programma van Artventure.  Daar zul je mij aantreffen aanstaande vrijdag.
Ik ben dagvoorzitster-presentatrice.

En toen stond me giegel in de Volkskrant!

Ja daar helemaal rechtsboven staat een foto die van mij gemaakt is nadat iemand me aan het lachen had gemaakt. Het is de allereerste avond dat ik die outfit aan had. Ik had de jurk eerder aangetrokken, maar toen had ik de oorbellen nog niet en hadden we het haar ook nog niet uitgedacht. In precies dezelfde outfit beklom ik het podium voor de eerste ronde van het AKF, met veel succes.

Maar dat ik hier tussen de burleskies sta, is natuurlijk wel zuur als je bedenkt dat ik, nadat ik me op deze bewuste avond aan de organisatie had voorsteld (gratis opgetreden dus), ze me nooit meer hebben geboekt... Als je beseft hoe klein Nederland is... dan is het niet moeilijk vast te stellen hoe klein dit 'burlesk' wereldje is.  En aangezien mijn optreden gewoon zeer succesvol was, moet daar dus iemand zitten die me niet moet, en ik weet wie het is en ik weet waarom. Als zij iets over deze foto-serie had kunnen zeggen dan had ik er NOOIT op gestaan. Ze zal er wel van balen denk ik. Maar dat maakt verder niet uit. Ze zal er ten alle tijden voor zorgen dat ik nooit geboekt zal worden voor een dergelijk feest.

Maar gelukkig hebben we de foto nog. Ik wil alle aardige mensen die ik in die wereld ben tegenkomen
veel plezier wensen. Mij zul je daar nooit meer zien.... tenzij... ach wie weet.

Door naar 2e Ronde AKF. Kom 11 December naar het Bellevue!

Verslag van de eerste ronde.

Vijf jaar geleden ging ik voor het eerst van mijn leven als vrouw een podium op. Dat leek het eindpunt van een enorme serie overwinningen op mezelf.  Het bleek een begin.

Wachten op het telefoontje van het Amsterdams kleinkunstfestival om te horen of je naar de tweede ronde bent is....is alsof iemand je neus door je darmen probeert te trekken. Uiterst onaangenaam.

Iedereen kent dat wel. Een vriendje die niet belt. Iemand die niet belt.....? Hoe dan ook. Dat gevoel dus,... maal twintig.

Tijdens die voorronde (zie video) leek het alsof alles van me af viel. Verrek ik kan dit!  Het verschil tussen je eerste rijles en je tweede examen is het verschil tussen mijn eerste try-out en deze 10 minuten. Overigens kwam ik daar pas achter terwijl ik daar stond.

Maar de titel boven dit stukje laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Ik ben door.

Het telefoontje is gekomen.Ik wilde niet eens meedoen, maar nu wil ik winnen!!!

Change is possible. I have changed so dramatically that I wouldn't recognize myself.

Harry Mulisch

Jullie weten inmiddels wel dat ik geen 'boeken' lees. Als ik er eentje lees dan is dat een zeldzaamheid. Dat is een verlate puberale afzetting tegen mijn ouders, afkomstig uit de tijd dat dit meisje, tegen haar zin, opgroeide in een bibliotheek.

Wat ik daarmee bedoel is dat in ons ouderlijkhuis tegen elke muur een boekenkast stond en dat er zelfs muren werden  verzonnen door boekenkasten met de rug tegen elkaar aan te zetten. Ik zelf heb zes plankjes en dat zijn er wat mij betreft nog 5 teveel. Maar ik heb wel eens een boek van de Heer Mulisch gelezen.

Ja dat heb ik. Want ik was nogal wakker toen 'De Aanslag' uit kwam en ik begreep de 'buzz' eigenlijk niet. Maar dat kwam omdat ik niet wist wie "Mulisch" was.  Ik vond 'de aanslag' geen verhaal. Ik snapte de toevalligheden niet. Het kwam als onnatuurlijk en dus te 'bedacht' op mij over. Ik vond het niet de moeite waard om er een film over te maken, die natuurlijk heel erg slap werd en toch een oscar won, iets dat alleen maar valt te duiden als dat er dat jaar buiten Hollywood geen aansprekende films werden gemaakt.

Laat ik zeggen dat ik "de donkere kamer van damokles" en stuk beter vond.


Maar ik heb ook "geschenk van de hemel" gelezen. En toen snapte ik niet dat iemand dat zou kunnen verfilmen, dan moest je wel een hele arrogante teringlijder zijn, waarna het bleek dat we een man met dergelijke kwaliteiten in huis hadden : Jeroen Krabbe. Mulisch zei netjes. Een film is een film en een boek is een boek en zag de verkoop van zijn boek naar grote hoogte gaan ook in het buitenland en de kans op de nobelprijs voor de literatuur met het jaar stijgen.

Dat was een goed boek. Ik hoop echt dat het de tand des tijds kan doorstaan en dat het over 100 jaar nog gelezen wordt. Want ik mocht hem wel. Die Mulisch. Ik kon wel met hem levelen.

Roze Haarlem

Zouden ze bij de organisatie van Roze Haarlem al zo geavanceerd zijn dat ze een google-alert hebben staan op Roze Haarlem. In dat geval komt dit bericht gelijk bij hun op het bordje.

In ben de blonde dame in het witte tuniek die samen met een grote club homo's zat te zweten in een vergaderzaaltje van Grandcafe Brinkman tijdens de Roze Haarlem voorlichtingsavond van afgelopen dinsdag.  Er was een thema, diversiteit, maar het publiek wilde dat toch eerst uitgewerkt zien. Speciaal voor die mensen lever ik onderstaande denk-stuk in als mijn eerste inbreng als Roze Haarlem filosofe.

De huidige visie op acceptatie is dat de maatschappij bestaat uit een grote middengroep doodnormale  mensen met daar  omheen kleine groepjes van minderheden met aangeboren afwijkingen die ook een plaats in de maatschappij verdienen. Minderheden  die door de grote middengroep geaccepteerd moeten worden.

Daar wil ik graag een paar kanttekeningen bij plaatsen.

Geen twee mensen zijn het zelfde maar toch is er het gelijkheidsbeginsel dat in het genetisch materiaal van onze maatschappij zit vast gebakken en dat zegt: "Je past je aan, of je doet niet mee."

Die maatschappij, van wie wij vragen mensen die anders zijn te accepteren, bestaat uit individuen die de god-ganze dag met niets anders bezig zijn dan met 'normaal doen', 'niet opvallen' 'hoe het hoort' en 'wat zullen de buren er wel niet van denken.'

Die mensen staan dan wel even raar met hun oren te klapperen als er een groepje minderheden aan de deur komt kloppen met de wens of eis om in hun 'overduidelijk anders zijn' even stomweg geaccepteerd te worden.

Die burger denkt. Heb ik het nou verkeerd begrepen? Ik dacht dat je om geaccepteerd te worden je eerst moest aanpassen?  Maar deze mensen draaien het om. Ze zoeken elkaar op en brullen dat ze geaccepteerd moeten worden 'zoals ze zijn.' Ja, maar ho even, zo zit 'de maatschappij' niet in elkaar.

Waarom zou ik in eens mensen moeten accepteren die anders zijn, terwijl ik mij dag in dag uit in bochten aan het wringen ben om door iedereen geaccepteerd te kunnen worden? Als ik het kan, dan kunnen zij het ook.  Meedoen is een keuze. Goedenmiddag!

De man heeft een punt, want zo zit ZIJN wereld in elkaar. Maar waar staan wij dan, als toch ook wel brave mensen, die zoiets prachtigs als diversiteit aan de man willen brengen?

Ik zelf ben een transseksueel. Wij (mijn groeppie) staat genoemd op de lijst van 'anders zijnden" die voor een roze feestje in aanmerking komen. Maar als ik naar de  voorlichtingsavond ga, merk ik dat het toch vooral een homo-feestje is. Hoor ik daar als trans-seksuele (meestal) hetro-seksuele vrouw dan wel tussen?

Zou mijn anders zijn hier wel geaccepteerd kunnen worden? Of hoor ik er niet bij? Ik weet het niet. Maar ik zie mezelf dus, hoe gewoon ik in jullie ogen ook ben, wel degelijk als een roze vaandeldraagster, en ik  zie jullie, mensen die ook dapper tegen de geldende norm in openlijk anders durven zijn, als de mensen die mij daarin kunnen accepteren of niet.

Mocht ik geaccepteerd worden met mijn roze vaandeltje, dan spreek ik de hoop uit dat roze haarlem  gaat over openlijk anders zijn. Want dan kan iedereen mee doen. Ook ik en ook die meneer die denkt dat meedoen een keuze is.

In openlijk anders zijn zie ik de prachtige mogelijkheid en de schone taak taak om de toch ietwat verkrampte in de pas lopende meerderheid, al was het maar op 1 dag van  het jaar, te laten zien dat anders  zijn bestaat, dat het mag bestaan, dat het helemaal niet erg of  eng is om anders te zijn, dat het natuurlijk  is om anders te zijn, dat het menselijk is om anders te zijn, en dat anders zijn een ongekende schoonheid heeft en dat anders zijn eigenlijk elke dag gevierd zou moeten worden. En dat iedereen mee kan doen, dat iedereen erbij hoort omdat hij of zij, omdat iedereen, anders is.

Wachten tot de Lente komt.

De wintertijd begint zo weer. Daarom maar een liedje die voor alle mensen
die snappen dat de lente altijd weer komt.

Op de manege.

Thomas gaat aan de bar zitten en brult. Hier! Hier! Horeca bloed. We zitten in de kantine van manege Schoteroog omdat Marlin een amazone aanval heeft. Nou een aanval. Dit is toch werkelijke passie hoor. Haar kamer wordt langzaam omgetoverd tot paarden-kamer en de boeken die ze uit de bibliotheek haalt zijn allemaal paardenboeken. Het boek dat ik haar voorlees gaat over een meisje dat een manege bezoekt. 

Vanuit de kantine kunnen wij door de grote ramen de vloerloze hal in kijken en zien wij hoe, geslachtsrijpe tienermeisjes en een enkele homoseksuele en/of maagdelijke jongen, hun paardendroom beleven, door paarden van verschillend formaat over de zandgrond van de linker- naar de rechterwand en weer terug te laten ploeteren.

Helemaal achter in de bak (zo heet die hal), vanuit de kantine nog maar nauwelijks zichtbaar, want aan het oog ontrokken door voorbij razend paardverkeer, is een gedeelte van de bak afgezet. Daar zien we onze dochter eerst op een klein  paardje (soort Smart) daarna op een heel groot paard (Opel Kadet) en daarna op een tussenmaat (4-deurs-Smart) getild worden. Waarschijnlijk lacht ze van oor tot oor , maar dat kunnen we van af onze plek aan het raam niet zien. Wat we wel kunnen zien is dat de meneer die de teugels van het grote paard vasthoudt zich uitslooft om Marlin de paardrij-ervaring van haar leven te bezorgen.

Een halfuurtje eerder bij binnenkomst was de totale groep in tweeën gedeeld. Zij die eerst gingen borstelen (borstelen is belangrijk!) en zij die eerst gingen rijden. Alle angsthaasjes probeerden zich gelijk in de borstel-categorie te wurmen. Marlin maakt het niets uit. Zij is een award-winning amazone in spe, dus die komt als vanzelf in de rij-groep terecht.

Ze is niet bang om te rijden en heeft geen bezwaar tegen borstelen. Ze houd van die dieren. Maar ze staat natuurlijk wel vooraan, waardoor ze als eerste op een pony gehesen wordt. Maar dat is  geen voordringen. Dat is kinderlijk, niet ingehouden enthousiasme.

Ondertussen wisselt de groep paarden in de bak en hebben we een nieuwe groep amazones om te bewonderen. Mijn oog valt op een meisje dat vlak voor ons de manege was binnengekomen, en die nu, in tegenstelling tot haar tuttige klasmaatjes, haar prachtige zwarte hengst met zoveel precisie, passie en urgentie door de bak stuurt, dat ik er mijn ogen er niet van af kan houden. Die komt er wel. Of niet. In iedergeval. Zo kan het dus ook!

Ondertussen heeft mijn dochter de bak verlaten en is zij nu buiten mijn gezichtsveld paarden aan het borstelen. Alle grote paarden hebben de bak verlaten. We kwamen kwart voor tien binnen Het is kwart over elf. Ik ben om. Ik moest maar eens een boerderij met een stal en stuk of wat paarden aanschaffen, maar natuurlijk niet voordat ik mijn touringcar-rijbewijs heb gehaald.

Verklaring omtrent gedrag

De Merel heeft een diep introspectief onderzoek naar het gedrag van betrokkene ingesteld en verklaart dat uit dit onderzoek, gelet op het risico voor haar hart, in verband met het doel waarvoor de verklaring is aangevraagd en na afweging van het belang van betrokkene, niets is gebleken van bezwaren tegen betrokkene.

Boek schrijven.

Jij kan toch wel een boek schrijven?
Wanneer moet ik dat doen dan?
Nou, je voert de hele dag toch niets uit?
Hoe kom je op dat idee?
Nou je hoeft toch niet naar je werk?.......Wat doe jij nou concreet op een dag?

Oh, concreet. Concreet werd ik vandaag om half acht wakker. Ben ik om 9:00 de deur uit gegaan. Langs de garage gereden voor een prijsopgaaf. Ik kwam niet verder dan een afspraak voor een prijsopgaaf. Toen verder naar de laser-ontharing. Daar was ik iets te vroeg, dus had ik even de tijd om me vriendje te sms'en. De behandeling zelf. Betalen. Nieuwe afspraken maken. Terug naar huis. Eerst nog een driekwartiertjes werken aan de verhuizing van de websites. Daarna Tom uit school halen. Dan Thomas een beetje vermaken. Boterhammetje eten. Thomas naast me aan tafel Youtube filmpjes kijken terwijl ik hard door pees om die verhuizing nu eindelijk een rond te hebben voor ze er bij de vorige hosting-provider de stekker eruit gaan trekken. Klaar. Naar boven om de was op te hangen en de badkamer te dweilen.

Ruzie maken met Thomas. Waar blijft Mama? Mama komt zo thuis.

Mama komt thuis om half 4. Mail-correspondentie beantwoorden. Iemand uitleggen waarom het uurtarief toch gewoon het uur tarief is.  Dan word ik gebeld door iemand die zich probeert in te schrijven maar die dat niet lukt. (De redirect die ik heb ingesteld omdat het domein naam van de laatste website nog niet is verhuist verstoort de ip-adres controle in de inschrijving) Dus sloop ik even snel die ip-adres controle uit de inschrijvings-procedure en bel mevrouw terug en help haar nog even met het uitprinten van haar rekening (die stap was ze nooit aan toe gekomen). Toen bleek ik nog vergeten te zijn de overzichten van cursisten die ook bij de verhuizing hoorde van een nieuw username en password te voorzien. Ik begin nu echt traag te werken (ik word moe) en het word tijd om te gaan eten.

Eten.

Na het eten de afwas, en na de afwas wil ik toch eens kijken hoe ik kan adverteren met Google. Dus ik maak een account aan, ik maak een advertentie en maak een advertentie budget over. Nu zie ik echt door de bomen het bos niet meer. Het is kwart voor acht s'avonds ik moet maar eens stoppen met werken.

Koffie, babbeltje, 21:00 naar boven 22:00 licht uit.

Niet dat ik het morgen druk heb of zo. Morgen om half 11 komt de fotografe van het blad "mijn geheim" een cover-foto maken. Daarna moet ik om 12:00 in Amsterdam met de auto bij de garage zijn, om dan met het vouw-fietsje naar de koninginnenweg te fietsen om daar om 13:00 een vergadering te hebben over 'to be woman'. Daarna via de garage en het station Amsterdam-Sloterdijk terug naar Haarlem en dan met het fietsje terug naar huis. Ik denk niet dat ik voor 16:00 thuis ben en dan heb ik vast nog wel energie over om me eens netjes te verdiepen in de googlead-campagne.

Wanneer ga ik een boek schrijven? Ik heb niet eens tijd voor een liedje. Of iets fatsoenlijks voor op dit blog. pffff.

Roze Wolk

Als je  (ik ben het niet hoor, maar bij gebrek aan een beter woord) 'verliefd' bent op iemand, dan wil je graag dicht bij zo'n persoon in de buurt zijn. Je wilt weten waar die is, wat ie doet, waar die aan denkt en of hij aan jou denkt. Wat je zeker NIET wilt is dat deze tijdelijke aanval van kleuterachtige aanhankelijkheid en maniakale dweepzucht (oh wat is tie mooi, Oh wat is tie geweldig,...) wordt gezien als onlosmakelijk verbonden met jouw blijkbaar nogal labiele karakter.

Het werkt contra-productief als jouw, in dwaze verliefdheid geboren, overdaad aan niet ter zake doende affectie, hem in verwarring achterlaat. Altijd gevaarlijk om meer benzine in de tank te gooien dan er inkan. Vol is vol.

Maar je bent 'verliefd'! Duh!  Je wilt deze man verwarren met God. En God is nooit vol. Je wilt gewoon in die slang knijpen en gods-brandstof in gods-tank laten stromen. Je wilt niet denken: 'is hij al vol?'  Laat de liefde stromen. God snapt dat de betoonde affectie het natuurlijke gevolg is van zijn goddelijke aanwezigheid en zal je klakkeloze bewondering voor hem nooit verwarren met de stuiptrekkingen van een spastisch kwijlend meisje dat wanhopig op zoek in naar een vrindje.

Maar hij is god niet. Het is maar een man. Je kan denken dat hij god is maar ergens komt zijn tank gewoon vol te zitten. Dat weet je. Maar wat hij wel en niet aan kan, dat weet je (nog) niet. Daar ken je hem nog niet goed genoeg voor. Daar word je dan onzeker van. Van die onzekerheid laat je niks blijken. Je doet net alsof je hem al 10 jaar kent, in de hoop dat er snel 10 jaar verstrijken waardoor dit gedrag gaande weg steeds minder gaat opvallen.

Verliefdheid is tijdelijk en zwaar overschat. Ja ik ben verliefd, maar ik ben oud genoeg om niet alleen maar met mezelf bezig te zijn. Ik heb geen behoefte om meer in zijn tank te gooien dan hij hebben kan. Maar ik wil hem wel heel graag weer zien. Dat moet ie aankunnen toch?  Daar loopt de tank toch niet van over? Of laat ik dan toch iets te veel mijn onzekerheid blijken? Ik mag er dan uitzien als een godin, ik ben ook maar een mens.

Hard geroosterd Ei

Laatst  heb ik een raar stukje geschreven over de dappere dodo. Over mensen die mij dapper vinden.
Ik zeg: "iedereen is dapper". Zet de ene voet voor de andere en je komt voorruit. Voila!

Tijdens een 'romantisch' etentje in de stad met iemand die dat stukje gelezen had, liet deze lezer mij weten dat de harde hoek in het verhaaltje hem was opgevallen en dat hij die betreurde. Het deed afbreuk aan de kwaliteit van het stukje, vond hij. Hij zei het zonder een spoor van angst op zijn gezicht en dook ook niet weg onder de tafel, nadat hij dit gezegd had.


(Time out...)
Nou is er een tijd geweest dat ik dit soort cultuurbarbaren roosterde op laag vuurtje. Weer een grotbewoner die denk het genie op andere gedachten te brengen. Weer zo'n halve gare analfabeet die zelf nog nooit drie woorden achter elkaar heeft geschreven die mij (de godin van de creatie in eigen persoon) wel eens even gaat vertellen wat goed is en wat niet. (...) Maar in tegenstelling tot een andere man, die mij ooit vertelde dat ik steeds dezelfde akkoorden gebruikte voor mijn liedjes, had deze man wel degelijk een punt. Dus...

Nu voelde ik niet de minste aandrang om mijn tafelheer te roosteren. (Er stond echt genoeg eten op tafel)  Ik heb dat niet meer zo, en de man in kwestie is iemand die ik graag mag. (Graag mogen is natuurlijk een groteske misvatting, maar als ik hier naar waarheid zou gaan zitten vermelden dat ik zo verliefd ben als een bakvis met sterretjes in haar ogen, dan vergooi ik mijn kansen, want hij leest dit blog.)

Maar nadat ik erop gewezen was, zag ik zelf ook dat veel mensen zo kunnen schrikken van die hardheid dat de boodschap verloren gaat. Toen ik het stukje opschreef, moest ik er zelf heel hard om lachen. Juist om die buitensporige hardheid.  Wat heb ik toch een vreemd geniaal gevoel voor humor.....Heel erg leuk voor andere geniale mensen, maar misschien toch niet geschikt voor iemand met een gemiddeld gevoel voor humor. Voor mensen van een andere generatie. Zeg, pak hem beet, tien jaar ouder.

Ondertussen heb ik dat verhaaltje een klein beetje herschreven. Ik kon niet anders. Ik was een inzicht rijker. Geweldig he, zulke mensen. Die zoveel van je houden dat ze, tegen de stroom in van de wrevel die hun kritiek op kan wekken, toch nog iets tegen je durven te zeggen. Sorry, aan iedereen die ik wel eens aan het schrikken heb gemaakt en sorry aan al die mensen die me ergens op hebben proberen te wijzen, maar die ik, ondanks de door hun betoonde liefde,  hardvochtig heb geroosterd op een laag vuurtje. Sorry, heer, ik wist niet wat ik aan het doen was.

Nooit te oud jong om te leren

Ina Post : wat kunnen daar van leren?

Mocht het verhaal van Ina Post het jeugd-journaal halen, of een jong volwassen mens bereiken via een van de vele lunch-journaals dan leert een kind dat je, ongeacht de beschuldiging, moet liegen door je tanden.
Wat je ook doet. Nooit moet bekennen.

Psychologisch gezien is het veel beter om gewoon toe te geven als je een fout hebt begaan, zelfs al heb je dat niet gedaan. Je neemt verantwoordelijkheid en de wereld komt tot rust.

Maar als een rare meneer het in zijn hoofd krijgt dat jij even een moord moet bekennen, gaat dit niet meer op. Nooit toegeven!  Want ook al is de bekentenis gelogen, volgens de kromme redenering van het O.M. is het de waarheid OMDAT je het zelf hebt gezegd. 

Maar hoe doe je dat? Hoe hou je stand als je twee agenten zich hebben voorgenomen dat jij niet naar huis mag voordat jij een moord hebt bekend?

Tip 1. Focus op je eigen doel. Je advocaat moet bij het verhoor zijn. Dus je blijft vragen: 'waar is mijn advocaat?'  Dat vinden agenten saai en het ze krijgen het nare gevoel dat ze met 'iemand' te maken hebben die niet eens van plan is naar de vragen te luisteren, totdat ze haar advocaat heeft gesproken.

Ten tweede. Denk niet dat de advocaat komt. Denk niet dat een advocaat je problemen kan oplossen. Vragen naar je advocaat is gewoon een afleidingsmanoeuvre. Jij kan prima je eigen boontjes doppen. Je vraagt naar de advocaat op het moment dat je een vraag word gesteld waar je geen antwoord op wilt geven. Alle andere vragen, beantwoord je gewoon.

Ten derde:  Ga in de aanval. Vertel de agenten dat ze dit niet mogen doen. Dat ze de wet, die ze gezworen hebben te handhaven, aan het overtreden zijn, en dat jij en je advocaat hen (kijk ze hierbij direct en indringend aan) aan de hoogste boom zullen knopen als ze niet gauw op houden met die onzin.

Als je het goed (rustig dus) uit je mond kunt krijgen, kan je er achteraan zeggen. 'Vergis je niet sukkel, ik heb vrienden hoor!' Een corrupte agent weet gelijk wat je bedoelt. Mochten ze zo stom zijn om te vragen wie deze vrienden dan wel zijn, laat dan je meest mysterieuze en sardonische glimlach zien en zeg: "ik heb je bang gemaakt he, zullen we hier maar mee stoppen, dit is toch niet de moeite waard om over ontslagen te worden?". 

Ten vierde. Vergeet al je afspraken, vergeet het leven dat jouw leven was voor dit akkefietje. Nu heb je nog maar 1 doel en dat is het langer volhouden dan die agenten. Stel jezelf er mentaal op in. Reserveer er in gedachten een maand of 3 voor. Dan stellen die paar uurtjes pesten niet zo veel meer voor. Ook de agentjes willen verder met hun leven en drie maanden hebben ze niet.

Ten vijfde. De agenten zullen met 'bewijs' komen. Als het bewijs niet op papier staat dan liegen ze.
En dat doen ze omdat ze met een bekentenis uit jouw mond geen enkel bewijs meer nodig hebben.

Geef aan dat jij dat 'bewijs' graag op schrift gesteld wilt zien opdat je het samen met je advocaat op rechtsgeldigheid kan onderzoeken voor je er op reageert.  Praatjes vullen geen gaatjes, boter bij de vis graag. Als er dan niks komt, ga je heel hard lachen. 'Jullie hebben niks he', 'Ik vertrouwde jullie al niet, en het word ook niet beter op zo, was dit het dan? Zullen we er maar mee stoppen". 

Ten zesde.  De agenten zullen je gezin erbij betrekken. Dat je gezin hier onder lijdt, dat je kinderen op school gepest worden. Dat je de schade kunt beperken en dat je weg mag na een verklaring. Onthou dat je familie niks aan je heeft als je niet voor jezelf vecht. Mensen die niet snappen dat jij in dergelijke situatie voor jezelf moet knokken en dus geen tijd hebt voor anderen te zorgen, zijn niet het soort mensen dat je in support netwerk moet hebben. Je zult vrienden kwijtraken, maar dit waren je vrienden helemaal niet.

Punt zeven.  Af en toe zeggen dat je bereid bent een verklaring af te leggen,  opgewonden zullen de agenten dan de  de typemachine te voorschijn halen. En dan zeg je: "Hierbij verklaar ik ......dat ik op desbetreffende datum niet van plan was een moord te plegen. Ik stond die dag op, de gehele verdere dag heb ik niet aan moorden gedacht en daarom heb ik op bewuste dag ook geen moord gepleegd. Het is stomweg nooit in je opgekomen. Kan ik gaan nu?

Tot slot:  Stel jezelf op je gemak. Vraag drie keer om de advocaat en vraag daarna om koffie, sigaretten. Dat geven ze graag. Als jij  je op je gemak bent, zal je bekennen, denken ze. Dus als jij na je koffie en je sigaretje weer een beetje bij je positieve bent en de vragen weer op je af komen, vraag je gewoon weer om je advocaat. Lachend!

Als je na drie keer vragen geen advocaat krijgt, vraag dan om papier en een potlood. Maak een paar tekeningetjes van vlinders, vouw er dan een vliegtuigje van en ga daar mee spelen. "Mag ik ook een portie poffertjes?' Maar wat je ook doet, ga nooit zeggen dat je iets gedaan hebt en al helemaal niet als je het niet hebt gedaan. Nooit. Want de rechters in Nederland zijn dom, dronken of ze deugen niet.

Dit is allemaal wat een mens moet doen om er voor te zorgen om niet onschuldig in de gevangenis terecht te komen, en dat in een rechtstaat. Ik schaam me dood. Maar het zij zo. Je weet wat je te doen staat.

Dappere dodo.

Soms heb ik dat wel eens, dat iemand zomaar op klaarlichte dag, bij een wolkeloze hemel, aan de rand van een rimpelloze vijver, verklaart dat zij mij (het is meestal een vrouw, mannen tonen hun bewondering anders) dapper vindt.  Ik sta natuurlijk niet dagelijks stil bij deze, voor mijzelf nogal vanzelfsprekende, 'dapperheid' dus zo'n opmerking doet voor mij de lucht betrekken en een rimpeling door de vijver trekken, waardoor ik niet instaat ben om een redelijke reactie te kunnen formuleren. Vaak kom ik in een dergelijke situatie niet verder dan : "oh, ja natuurlijk", of het wat bescheidenere "het valt wel mee hoor, met die dapperheid". Maar dat is niet wat je wilt zeggen.

Maar nu is het zondagmiddag, ik heb net geluncht en er een lekker kopje koffie bij gedronken, ik ben in een goede bui.  De gedachte 'wat ben jij toch dapper' zette zich vast in mijn hoofd en ik dacht, misschien is dit een goed moment om deze overdonderende bewondering voor de blijkbaar door mij vertoonde 'dapperheid' van een puntige reactie te voorzien.

Je zou bevoorbeeld heel onverwacht kunnen reageren met: 'Weet je wat IK bewonderenswaardig vind aan JOU?' 'Dat jij met jouw type gezicht (lelijke kop) over straat durft, bij daglicht!' 'Maar daar sta jij waarschijnlijk helemaal niet bij stil.' 'Dat alle mensen je na staren en je na wijzen, elkaar aanstoten en zeggen, wat een vreemd hoofd (foei-lelijk) is dat.' 'Dat zo'n persoon niet wacht tot het wat donkerder is!!!'

Dan zegt zo'n persoon hoogst waarschijnlijk: 'maar daar heb ik helemaal nooit bij stil gestaan'. 'Is dat wat dapperheid is?' 'Want ik mag dan moeders mooiste niet zijn (kinderen vluchten) ik moet wel de boodschappen doen, dus ik kan me niet permitteren ieder uur van de dag stilstaan bij het ongemak dat derden ervaren als zij in de openbare ruimte met mijn (graf) hoofd worden geconfronteerd.

Ja mijn beste, zeg ik dan. Dat is dapperheid. Gewoon je doorgebakken dappere dodo kop in het zand steken en doorgaan.  Omdat het moet!

De positie van Merel. (Opdat ze niet verkeerd begrepen zal worden)

Hij zat voor me en zei plagend dat ik 'Van de PvdA' was en dus , ... nou ja, hij zei het niet letterlijk, maar de intonatie maakte mij duidelijk dat hij vond dat ik niet zo over had nagedacht. Het leverde niet de minste problemen op. Ik ben niet Van de PvdA en antwoordde lekker pittig dat ik een een sociaal-liberaal ben. Een goed geplaatste top-spin service-return. Met andere woorden: zijn moker-opslag kwam terug met rente.  Niet dat IK dat in de gaten had overigens. Daar ben ik namelijk WEL weer te dom voor.

Geen PvdA en ook nog eens iets, .... 'anders'.  What the fuck is een 'sociaal liberaal'. Ik weet het ook niet precies, maar ik voel me er lekker bij, was het antwoord geweest, als hij er naar gevraagd had. Maar dat deed hij niet. Ik nam aan dat hij, of precies wist wat dat inhoud, zich er een beeld bij kon vormen, of zijn onwetendheid probeerde te verbergen.

Ik heb inderdaad wat positieve dingen over de PvdA geschreven, maar voor de duidelijkheid: Ik ben een humoriste en maak ik gebruik van de ironische stijl-figuur. What the fuck is de 'ironische stijlfiguur'?  Geen idee, maar ik voel me er lekker bij.  Ik heb (geloof ik) voor de verkiezingen gezegd, maar ik zou het terug moeten lezen om precies te zijn en dat doe ik niet, want daar ben ik te lui voor,  dat als je gruwde van het idee dat Rutte of Wilders straks Obama een handje zouden geven uit naam van ons allen, je beter op Cohen kon stemmen. Dus niet ideologisch, maar strategisch stemmen!  Waaruit je zou kunnen opmaken dat ik een opportunist ben. Ja graag, want ideologisch verantwoorde humor is geen humor.

Oh ja, nou schiet me nog iets te binnen. Ik ben ook monarchist!  Dus ik ben een opportunistische, ironische, sociaal, liberale monarchist.  Dat betekend dat ik vind dat iedereen zijn kansen moet pakken, de sterken de zwakken moeten helpen voor zichzelf te zorgen en dat je voor de rest moet vertrouwen op de goede zorgen van het koningshuis en dat jij geacht wordt daar de ironie van in te zien.

Nou dat is toch duidelijk! Maar ik ben dus niet "Van de PvdA" Als ik straks mijn paspoort moet bestellen bij een vrouw in een gezichtsluier dan ga ik op een partij stemmen die dat verhelpt of voorkomt. Want dat wil ik niet.  Maar ik ben niet bang voor moslims. Ik ben voor niemand bang.

Ik ben dus , naast gewoon lekker ding, dat der kansen pakt en voor niemand bang is, een sociaal, liberale, monarchist die het niet ZO serieus neemt.

Hij zei, ik plaagde je maar.... We moesten er allebei om lachen, waarna we elkaar in de armen vielen.

Nuttige Informatie!

Merel Moistra

Drie jaar geleden zag ik een travestie feest gepromoot door een winkel voor travestie artikelen en ik vond de kaartjes wat aan de dure kant. Ik dacht 'misschien willen die mensen mij wel boeken'. Het is vaker voor gekomen dat ik dat soort arrogante gedachten koesterde. Nou was ik toen ook wel goed maar nog niet zo volmaakt als ik nu ben.

De gedachte was goed maar hij kwam te vroeg. Toch ben ik toen eens gaan buurten bij die winkel en het bleken hele aardige mensen te zijn. Een jaar later stond ik inderdaad een liedje te spelen op hun feest en mocht ik gratis naar binnen. De mensen waren blij. Een jaar daarna was er geen feest maar een toneelstuk. Ik werd gevraagd of ik daaraan mee wilde werken maar moest wegens drukke werkzaamheden afzeggen, maar speelde wel een liedje in de foyer na de voorstelling van zaterdagavond. Maar dat is nu een jaar geleden. Het toneelstuk is vergeten. Het leven gaat door. Er is weer een groot feest. Ik word weer uitgenodigd om te presenteren en een liedje te zingen.

En dan merk je dat het leven inderdaad helemaal veranderd is. De gene is weg. Ik loop, praat, beweeg als een vrouw en ik voel geen enkele gene. En ik zie allemaal als vrouw verklede mannen op mij heen die duidelijk zijn waar ik drie jaar geleden was. Vooral de vrouw met de dodelijk mooie benen maar met het chagerijnige hoofd zal ik niet snel vergeten. Het is te vroeg om te juichen, maar ik voelde het verschil gelijk bij binnenkomst. Ik kon mijn geluk niet op en onder de klanken van de disco classics mijn zwart suede pumps de dansvloer laten tijsteren. Op pumps dansen is zo lekker. Ik heb me helemaal laten gaan en ik hield van mezelf.

Wilders: Hoe is het in godsnaam mogelijk dat me dit uit handen is geglipt.

Het was de bedoeling, en zo stonden de stukken ook op het bord, het was in drie zetten schaakmat, dat die vermaledijde christendemocraten naar de rechtse pijpen van Geert zouden gaan dansen. Het pluchegeile CDA zou gaan regeren en elke keer als het hem niet beviel, zou hij dreigen de gedoogsteun in te trekken. Geert Wilders, de macht achter de macht. Eindelijk de touwtjes in handen. Het was hem gelukt!!!

Maar toch wist het CDA er voor te zorgen dat in de laatste week van de mislukte formatie het niet ging om de PVV of de VVD (remember de VVD de grootste partij van het land!) het ging over het CDA. Het CDA regeerde het nieuws als een Geert in zijn beste dagen. Het CDA bleek een geweten te hebben. Het CDA bleek een "partij". Dus niet zoals de PVV een leider met volgelingen. 

Dus jij bent helemaal niet de leider van je Partij Maxime!  Nee Geert, Ik ben de voorzitter van de fractie. Ik ben niet de totalitaire leider die jij bent. Op beschaafde wijze intrigeren, imponeren en intimideren wij. Wij gebruiken geen messen en hakbijlen en we houden ons aan de grondwet.

Ah, heb je die vreselijke grondwet weer. Die zat Geert al vaker dwars!
Geef Geert een driekwart meerderheid en je bent van die grondwet af.
Dat verzeker ik u. Wat moet je ook met zo'n ding. Zit alleen maar in de weg.

De zwakheid van het CDA beangstigd Geert. Hij eist kracht van het CDA omdat hij zelf niet over wil komen als iemand ie genoegen neemt met het gewapper van het CDA. En hij heeft ook geen keus.
Het CDA moet strak in de gelederen zitten zodat HIJ kan gaan wapperen. Het was ZIJN plan het politiek landschap te ontregelen met gewapper en nou is het CDA hem voor.

(Look he's coming through the door!)
Brilliant!!!
(He didn't even open them)

Een absolute les in machtspolitiek. Als je doet wat de ander van plan is, maar dan eerder, is je tegenstander zijn strategie kwijt en reageert hij als een kip zonder kop. En nu zit Geert zit thuis en kijkt naar het schaakbord waar zijn koning inmiddels een epileptische aanval heeft gekregen en is omgevallen.

Dit is dus de manier waarop de "machten die zijn" omgaan met de macht die komt.

Uitgedacht door de heer R.Lubbers en mijn prachtige Koningin voor wie ik hier graag even het volkslied wil zingen. Lang leve de Koningin. Wat een top wijf!

En het CDA heeft geen haast he.  Want hoe langer het duurt. Des te langer regeren ze (demisionair) door.

Job, observeer en leer en neem de volgende keer dat je naar de Koning gaat een enorme bos bloemen voor der mee, met een kaartje met daarop. Bedankt, lieve Oma. Bedankt voor alles! Daar is ze echt gevoelig voor.

Pumps in de pits

Wat een geweldige titel. Ik kreeg er strakke tepels van.   Opwindend. Al is het van kaft tot kaft gelogen. Boeit niet. Als het maar goed geschreven is. Ik mag online het eerste hoofdstuk lezen. Dus ik denk: Gewoon doen. Razend benieuwd hoe deze vrouw schrijft.

Want beste Liselore Alberts. Je mag dan alles zelf hebben meegemaakt. Je moet het natuurlijk wel literair geil opschrijven. Want anders had het boek "de nette coureurs vrouw" moet heten. En niet zoals nu, zo lekker kek allittererend , "pumps in de pits".

Het eerste hoofdstuk is niet slecht. Het eerste hoofdstuk is waardeloos. De eerste anderhalve pagina zijn al niet om door te komen.  Dat zouden pagina's moeten zijn waar je als schrijver een week op zou moeten zweten. Pagina's die de lezer het "verhaal" in zouden moeten zuigen. Pagina's waar van je als lezer zegt. Vet! Dat wijf kan schrijven zeg! Helaas. Ze worden besteed aan een beschrijving van een feestje in reisgids stijl.

Een voorbeeld:

"uiteindelijk besluit ik op eigen houtje naar beneden te gaan, waar dj-legende Carl Cox inmiddels op het podium in het water de mensenmassa met zijn opzwepende housebeats in extatische sferen brengt"

Hier knapte er iets in mij.Als je zin krijg om de zinnen te herschrijven, ben je niet lekker aan het lezen.


"Ik had het snel gezien daarboven in tuxedo alley.  Lekkere muziek lokt mij naar beneden naar een zaal vol met, mooie blije dansende mensen. Ik wijs naar de uitzinnig vormgegeven DJ booth in het water waar een lelijke dikke zwarte man zich in het zweet aan het werken is en zeg tegen de leuke jongen naast me: "That fat fuck knows what he is doing!" De arme knaap is even zijn ritme kwijt. "That's Carl Cox!" zegt de jongen. Om er dwepend aan toe te voegen: "he's a legend!".  Dus ik zeg: "you mean like Buffallo Bill?" Weer is de arme jonge de beat kwijt. Ik geef hem een zoen en zeg. "Nevermind dear, your're beautifull"  en dans mezelf in de richting van de bar.

Zie je het verschil Liselore? In jouw zinnetje ben een twijfelend, dweepziek wijf dat nogal onder de indruk is van geld en mensen die er mee keilen. In de tweede zin zet ik je neer als een cool wijf dat geniet en observeert.

En vertel nou niet bij alles wat je aantrekt wat het merk is, dat haalt zo de vaart uit je "verhaal".

Lees advies:  Direct weggooien. Uithuilen en opnieuw beginnen.

Zelfverzekerdheid of overmoed

Waar houdt zelfverzekerdheid op en begint overmoed?

Zelfverzekerdheid is weten dat het goed komt. Dat als het niet gaat zoals je wenst daar een goede reden voor is.  Dat je altijd instaat zult zijn een oplossing te bedenken en uit te voeren.

Een overmoedig persoon bluft gewoon. Kan hem het schelen of hij het waar kan maken? De hele wereld is gevuld met schijtlijsters en hij is het niet dus wie kan hem wat maken.

Overmoedige mensen met een uitstekend humeur en een bruisend energie niveau zijn niet af te stoppen. Echt leuke mensen zijn het niet, want ze luisteren niet. Waarom zouden ze?

Overmoed en doorzettingsvermogen kunnen je steenrijk maken maar kunnen je ook voortijdig je graf in sturen. Overmoed doet blunderen en daarom wil ik gewoon zelfverzekerd zijn en niet overmoedig.


Dat is de reden waarom ik iemand zocht naar wie ik wilde luisteren. Want dat is het medicijn tegen overmoed. Luisteren en leren. Een heel leven lang.


En op een gegeven moment word je wakker en ontdek je dat er niks meer is waar je bang voor bent. Dan sta je op en zeg je als de samoerai:" today is a great day to die".

Zo he, over overmoed gesproken....

Webcam!!!

En inneens ging de deurbel. Oh dat zal de buurvrouw zijn. Nee der staat een bus voor de deur. "Me webcam!!! Me HD-webcam" schreeuwde en danste ik door de kamer.

En ik had al wat hoogte punten verwerkt vandaag. Eerst lekker uitslapen, daarna met het hele gezin naar de grote tweedehands winkel aan het spaarne. Alle broeken paste!!! Geweldig.

Krijg ik trek in een frikandelbroodje. Dat is dus anders dan een broodje frikandel. Een frikandelbroodje is een soort van saucijzenbroodje maar dan in plaats van de saucijs een frikandel.

Op de terugweg nog even langs de zeeman waar ik uit een ramsbak een leuke effenblauwe broek trek waar 50 procent korting op zit. Ja maar.... 50 procent van wat!.  50% van 5 euro. Twee vijftig. Daar krijg je tegenwoordig nog niet eens een tweede handsbroek voor. Dat weet ik omdat ik net een aantal heb gekocht voor 5 euro per stuk.

Thuis lekker broodje gegeten en geprobeerd het artikel van gisteren in het engels te vertalen met google translate. Wel lachen, maar dat is dus geen Engels. Ondertussen helpen met het oppompen en vol laten lopen van het kinderbadje in de tuin en toen.... Webcam!!!

Met eten er tussen door ben ik tot 11 uur vannavond bezig geweest en heb het ding daarna weer netjes ingepakt om terug te sturen. Ik weet niet wat ze fout gedaan hebben in de programering. Maar een opname in HD die werkte, zat er niet in. Bovendien was de bijgeleverde audio van bandrecorder kwaliteit en kwaliteitsbeeld valt en staat bij helder audio. Daar moet je dus niet op bezuinigen.

Dat webcammetje in mijn laptop is zo'n gek ding nog niet en ik moet een nieuwe versie van moviemaker downloaden. Nou dat doe ik dan nog even voor het slapen gaan.

Terug in Amsterdam een week later....

Ik ben klaar om weg te gaan. Bia neemt nog even snel deze foto van me nadat we de foto's van de speeltuin eraf hadden gehaald.

We zijn vandaag naar de Goudvis geweest en terug van de goudvis hebben we snackbar voedsel gegeten. Ik at mijn geliefde bruine pistolet frikandel speciaal met ketchup..
Heerlijk. Ik had er de hele week al zin in.

Ik ga naar Amsterdam. Open microfoon bij Mollie Malone's. En ik heb zin in spelen. Het ging vorige week ook zo goed.

Vorige week had in gespeeld in het dockhouse. Met drie heerlijke mensen op de eerste rij. Met een hele speciale in het midden. Die hete Maja.  Het is nog maar een week geleden dat ik Maja leerde kennen en stapel verliefd op haar werd. Maar na een korte uitwisseling van gedachten via Facebook hoorde ik even niks meer van der.  Ach ze had het druk dit weekend zij ze. Was er iets verkeerd gegaan in onze kort uitwisseling via internet? Was het dan toch niet wederzijds?

Tuurlijk was het wederzijds, maar niet het juiste moment en mijn aanpak was natuurlijk direct geweest en dat kan knap overdonderend overkomen. Maja als je dit leest. Je bent een schat. Maar je bent nog niet toe aan mij. Maar je potentie is groot en daarom laat ik je graag nog even doorrijpen. Er komt een dag. Dan zie je het.

Het is gewoon een kwestie van tijd. Ik ben daar van overtuigd en dat heb ik haar ook geschreven toen ze me uiteindelijk toch liet weten dat het wat haar betreft niet zo heftig hoefde. Ik zei: "die ontmoeting die komt nog wel". En dat klopt. Daar ben ik echt van overtuigd.

Ik was er echter niet zo van overtuigd dat ik de trein nog zou halen nadat bia bovenstaande foto van me maakte. Bia zei, je haalt hem nog wel, maar ik miste hem. Ik wilde omkeren om toch maar de fiets in de auto te gooien maar halverwege terug geef ik dat idee op. Kan mij het schelen dat ik te laat ben.

Als ik uiteindelijk aankom in Molie Malones is iedereen daar nog aan het eten. Zet me maar op de lijst Ken ik ben met een uurtje terug. Ik fiets naar het dockhouse. Ewan had mijn mailtje over een vervolg optreden in oktober nog niet beantwoord en ik wilde toch even een bevestiging. Ik ben terug op de plek waar het vorige week allemaal begon. Als Maja er maar niet is. Want die zou dan kunnen gaan denken dat achter haar aan zit. Getver! Maar ze was er niet. Ze was waarschijnlijk naar de zojuist in de haven gearriveerde tallships aan het kijken. Kijk dat is nou leeftijdsverschil. Ik heb die dingen al 8 keer voorbij zien komen. Dan weet je het wel.

Het stilleven van vorige week.

Ik word begroet door een hoop vrolijke gezichten die ik nog ken van vorige week en die ik blijkbaar toch onthouden heb ondanks dat ik zo verschrikkelijk verliefd werd. Het tafeltje waar ik met Maja zat.
Het staat er nog. Maar Maja is er niet. Dat is rustgevend want ondanks dat ik zeker weet dat we uiteindelijk vriendinnen zullen worden, weet ik nu even niet wat ik tegen der zou moeten zeggen. We praten verder als de tijd rijp is en eerder niet.

Spelen in Molie Malones gaat aardig. Maar niet zo goed als vorige week.

Terug in de trein, komt een jongen de overloop op waar ik met mijn vouw-fietsje zit. Hij is dronken en zijn vriendin is kwaad dat hij zit te liegen. Na een moeilijk gesprek hangt hij op en vraagt aan mij:  Waarom doen vrouwen altijd zo moeilijk aan de telefoon? Ik zeg: Waarom zou ik dat moeten weten?
Nou, jij bent toch een vrouw? Ja, dat weet ik maar niet alle vrouwen zijn het zelfde. (Mannen, die zijn allemaal hetzelfde. Maar vrouwen nee allemaal anders......) Ach ik val u lastig zegt de man en hij staat op en loopt de overloop af.

Ik fiets door Haarlem op weg naar huis. Het is oorverdovend stil. Het gepiep van mijn fiets, dat in de binnenstad van Amsterdam niet hoorbaar was geweest, doet nu pijn aan je oren. Ik ben weer thuis.

Voor Maja

Wat ben je mooi.
Wat ben je lief.
Ik vind je zo mooi.
Ik vind je zo lief.
Vind jij jezelf ook mooi?
Vind jij jezelf ook lief?
Vind jezelf maar mooi.
Vind jij jezelf maar lief.
Want je bent mooi
en je bent lief.
echt waar!
?
Is het dan niet zo?
Ben je lelijk?
Wil je me pijn doen?
Nee, natuurlijk niet.
Want ik ben ook mooi,
en ik ben ook lief.
En ik ben blij
dat ik jou ken,
en aan jou kan denken
als aan iemand
van wie ik hou.

Ik wil dat je weet
Hoe blij ik word
van de wetenschap
dat jij bestaat.

Dat je loopt, lacht,
douched en slaapt.
Dat je voor de
spiegel zit
en kijkt naar je gezicht
en denkt ik ben
net zo mooi
als die vrouw
uit dat gedicht.

mijn domijn punt nl

 Hallo Mijndomein,

Ik zat bij lycos en die verscheepte me naar strato.
Ik had geen tijd om goed te kijken en ik ging mee.

Nu blijkt dat strato wel degelijk allemaal beperkingen kent.
En dat wil ik niet. Ik wil INTERNET kunnen gebruiken.
Ik ben niet tevreden met strato intra-net.

Dus ik zocht een provider die me wel controle kon
geven over de DNS instelling van mijn domein en
kwam bij mijndomein.nl.

Nadat ik een tijdje naar de website had zitten staren,
kwam ik tot de conclusie dat ik de spullen met elkaar
wil vergelijken en kocht ik er ook maar een hosting
pakket bij.

Als het goed uitpakt word ik reseller en haal ik die strato
server leeg.

word vervolgd

Vannavond uit met de Meiden...

Zouden de meiden het leuk vinden als ik zeg, dat ik vannavond uit was "met de meiden?" Of kan het "de meiden" geen reet schelen.  Het is een akelig tekort waar ik als transvrouw me heb te leven. Het is de droom waar ik al jaren naar toe leef.  Gewoon met vriendinnen de stad in. En vannavond was het zover.

Voordat ik weg ging zei ik tegen me dochter dat ik ging drinken met de moeder van een vriendinnetje van der. Ik zei. Dat deden mijn ouders ook. Die hadden ook geen vrienden dus die gingen dan drinken met de ouders van de vriendjes van hun kinderen. Thomas hoorde het niet. Marlin keek appelig en Bianca zei: "we hebben wel vrienden hoor".

Webcamshot van blije Merel

Ik verkeer mij leven lang al graag in het gezelschap van vrouwen en na 6 maanden hormoontherapie dus als vrouw onder de vrouwen.  En dat is dus iets waar ik de dames nog even hartelijk voor wil bedanken. Ik ben gewoon blij dat het zo'n leuk avond was. Dat toen ik terug was bij de auto de lichten het nog deden en dat ik ondanks de enorme snelheid die ik in dronken overmoed ontwikkelde toch veilig thuis ben gekomen  en dat ik dit verhaaltje mag tikken.

Het was een geweldig avond dames! Mag ik nu zeggen dat we vriendinnen zijn? Het hoeft niet eens echt zo te zijn. Als ik het maar mag zeggen... hi hi hi hi hi

Ik had gewoon mijn dag niet!

Als ik onder de douche vandaan kom blijkt het al 11:00 te zijn en ik moet over een uur op die gender-bender-boot zijn.  Want dan vertrekt hij.  Ik kan niet meer met het openbaar vervoer. Ik moet met de auto.

Ik zet alles op alles en het lukt om binnen 30 minuten de deur uit te zijn, met twee tassen op me nek. Gekleed in het korste rokje dat jullie van me kennen. (kijk nog maar eens naar de video van de redlight blues) een roze majo eronder dit keer en het zelfde topje.

Ik scheur de straat uit en drie bochten verder boor ik mijn auto in de auto voor me die zonder aanleiding inneens op de rem gaat staan. Het natte wegdek verlengde mijn remweg net lang genoeg om mijn voorganger een flinke tik te bezorgen.Radeloos en in tranen kom ik de auto uit. De bestuurder begrijpt mijn haast en wisselt telefoonnummers uit. Ik kan verder.

Nu ben ik goed in de war.  Ondertussen regent het. Ik heb geen moeite met het vinden van de lokatie. Dat zat dus mee!!. Ik kan mijn auto daar ook gratis parkeren. Dat zat dus ook eigenlijk best wel mee. Ik struin die steiger op. Want ik wil niet te laat zijn.

De blik van wat ik aantref is jammerlijk, en triest. Ik ben best wel claustrofobisch ingesteld en dit bootje is naar mijn smaak te krap. Ken u dat. Dat het idee dat je had totaal niet aansluit bij de werkelijkheid. Teleurstelling noemt met dat ook wel. Maar dat wil ik het niet noemen. Het was iets volwassener. Soms heb ik ook een wil. En dit was niet iets dat ik wilde.

Ondertussen gaat het harder regenen en moet ik Erga helpen de lokatie te bereiken omdat ik vanaf mijn plek op de steiger kan zien dat ze is doorgeschoten. Ik pak al mijn spullen op en loop de steiger weer af. En ga bij haar in de auto zitten schuilen.

De moed zakt mij totaal in de schoenen. Dit kan ik helemaal niet. Dit is niet mijn droom. En dan belt Bia op de Mobiel. Ze heeft een migraine aanval. Ik moet naar huis om op de kinderen te passen. Het komt me allemaal te goed uit. Ik voel me een ongelofelijke deserteur.

Erga en ik besluiten volgend jaar met onze eigenboot door de grachten te varen. En dan schijnt de zon hoor!
Dat is mijn droom nog altijd. Iedereen slaapt nu. Morgen maar eens die jongen gaan bellen bij wie ik een deuk in de auto heb gereden.

Ik had gewoon mijn dag niet.

Gelukt. Zoek de drie verschillen!

Een DTI Aktie!!

Vertrouw nooit een verzekeringsmaatschappij die adverteert. Kijk met zo'n advertentie schiet je jezelf alleen maar in je voeten, maar verzekeringsmaatschappijen moeten het geld dat zij van ons krijgen niet gebruiken om te adverteren, maar om onze claims uit te betalen. Verzekeringsmaatschappijen die niet uitbetalen zijn niet populair en moeten altijd maar weer adverteren. Adverteren is een zwaktebod van slechte verzekeringsmaatschappijen.

Dit was een aktie van DTI. (i.o.)

Rock-in - Wok-in

Het leek mij wel leuk om een wok-restaurantje te openen op het Rokin in Amsterdam met de naam: Rockin Wok-in. In mijn gedachten stapte een dikke chinees op me af en vraagt mij:

Chinees: "Do joe noo whele is wokkin wokkin"
Ik: "the wokkin wokkin is on the wokin"
Chinees: "on the wokin? Wel is wokin?
Ik: "The wokin, wokin is on the wokin and the wokin is overthere.
Chiness: "ah fuck you"
Ik: "Uh?"
Chinees : "eh, .... fuck you, ....eh very much"
Ik: "yeah, fuck you to, eet smakelijk and stay low on the led wine.

Maar ja de werkelijkheid is vaak nog veel grappiger.

Voor Tom

Dit loopt hij de hele dag te zingen. Ook al is hij nog geen 4. Wat een goede smaak!
Nu gaan we er nog een keertje met zijn allen naar kijken. Kijken jullie mee?
Veel plezier!

Je suis bi-trans-sexuelle.

Ik was zowiezo  van plan om een halve dag, halfnaakt op een boot te gaan staan dansen en vieren dat mijn leven geweldig is, maar nu doe ik het ook nog eens ergens voor. Artikel Alice Verheij

Voor hen die een dergelijk artikel te lang vinden: Amnesty heeft een wereldkaart gemaakt en de landen ingekleurd aan de hand van de vervolging en pesterijen die alle mensen daar ondergaan die zich niet conformeren aan het man-vrouw-hetero wereldbeeld.

Klik op de kaart om het goed te bekijken.

Conclusie :  Gay Pride, ja.

Zelf was ik nooit zo voor de gaypride week. Elke dag is een dag om trots te zijn op jezelf.

Die slachtoffer mentaliteit (Ik ben homo en ik spaar het beetje trots dat ik heb op voor die ene dag of week in het jaar dat bep en kees uit Assen homo's komen kijken in Amsterdam) ligt mij totaal niet.

Maar alhoewel ik vraagtekens zet bij zowel de slachtoffer rol als bij die gemaakte onbevangenheid van bep en kees uit assen merk ik toch elke keer weer aan de bekrompen reacties dat die gay pride jammer genoeg nog heel hard nodig is.

Jammer genoeg, want liever feest ik gewoon zij aan zij met de hetero mens alsof we broeders en zusters zijn.

De Uke doet het weer!!!

De brug of de kam of hoe zo'n ding ook heet. Hij zit in ieder geval achter op de klankkast van het ding, wat er spontaan afgesprongen. Waarschijnlijk door het  vele warm-koud warm-koud van de laatste dagen had de lijm losgelaten. Hier in de provincie is de gitaarbouwer van de lokale muziekwinkel op vakantie en ik kan niet zonder dat ding. Dus vandaag maar even naar Amsterdam gereden. Naar Dijkman. Wat vonden we dat altijd een kutwinkel. Toen we nog jong waren. Ik tut me lekker op. Trek een kort rokkie aan. Baat het niet dan schaad het niet. Hint nog dat ik er nog een wil kopen en bedank het personeel bijvoorbaat voor de snelle service. En ik ben nog geen drie uurtjes  thuis of ik word gebelt. Hij is klaar hij kan worden opgehaald. Zeker secondelijm gebruikt jongens? Maar hij is weer thuis  en zoals je op de foto kunt zien (after-shot) zit de brug of kam of hoe dat ding ook heet weer goed vast. En is er weer goed op te spelen. Wat een dag!

How to be a woman....

Als je het net op gaat en je zoekt een beetje naar wat voor informatie er zo al beschikbaar is voor transseksuelen dan kom je toch al gauw op een bestelpagina terecht. Allemaal specialisten, die je allemaal willen vertellen hoe jij een zelfverzekerde vrouw kunt worden. Ha ha ha ha ha ha ha.

Zelfverzekerd en vrouw in 1 zin. Die is lachen. We zijn vrouwen dus mentaal zijn we net zo instabiel als de hakken waar we zo graag op willen lopen. Je moet echt een transseksueel zijn om daar in te tuinen.

Dus schatten, we zijn net zo onzeker als alle andere vrouwen en dat is goed. En ga niet opzoek naar informatie voor transseksuelen want je zult alleen maar nog zenuwachtiger gemaakt worden dan je toch al was. Het is de bedoeling dat je van de zenuwen iets gaat bestellen. Maar bestellen helpt niet. Maar misschien moet je een paar keer iets bestellen om daar achter te komen. Dus laat me je vooral niet tegen houden.

De informatie die je zoekt is gewoon te vinden in vrouwenbladen en op het net.

Dit is een filmpje van een Marcha de schat die naar mijn smaak zeer goed uitlegt hoe je op hakken kunt leren lopen. Geen overdosis aan techniek, maar praktijk ervaring en gezond verstand. Dikke knuffel voor Marcha en jullie veel plezier met deze Merel Moistra aproved video.