Filmpje!
donderdag 20 maart 2014
Merel Moistra in Studio Smout
Afgelopen Maandag in Cafe Studio tijdens Studio Smout mocht ik over mijn favoriete plaatje praten.
Ik had voor deze aflevering gekozen voor Never Let Het Slip Away van Andrew Gold.
Rillingen dus... In mijn zoektocht naar het meest geniale lied aller tijden, brull ik telkens weer:
Ja dat is hem. Want geniale werken zijn allemaal op hun eigen manier geniaal en dus staan ze bij mij allemaal op nr 1.
En omdat in schaamteloos ben, (Ik ken geen quilty pleasures. Alleen maar pleasures.) heb ik gekozen voor Never let her slip away, waarin de smoorverliefde Andrew Gold (Wij zouden zeggen Arie goud of gauwe arie,) zijn verliefde hart omzet in melodie en tekst.
Tot mijn spijt moet ik hier mededelen dat ditzelfde hart zonder waarschuwing vooraf, in juni 2011 gestopt is met kloppen, waarna alle liederen van Andrew Gold uit de top 2000 verdwenen.
Wat ik een nog groter drama vind dan het overlijden van de man zelf, Ik ben geen 'fan'. Ik ben collega.
Ik heb trouwens vernomen dat deze rubriek een hoog west-side story gehalte kent. Nou dat komt goed uit. Andrew gold is de zoon van zangeres Marni Nixon, de zangstem van Deborah Kerr in The King and I, Audrey Hepburn in My Fair Lady en Natalie Wood in West Side Story. De westside story
Is never far away.
In Never let her slip away opent Andrew Gold met het meest basale ritme van een clap en een kik,
die je je maar kunt voorstellen. Alsof hij aan komt aanlopen voor een praatje. Dan begint zijn elektrisch klavecimbel een dansje te maken tussen de drie en de vierklanken van de eerste- en de lager gelegen vierde-trap van de toonsoort A. Een melodisch akkoorden badje waar de duidelijk geïnspireerde Andrew Gold vervolgens een sublieme lead melodie van een hogere orde in laat rondzwemmen.
En in die melodie. In de eerste zin. Legt andrew ons zijn probleem voor.
I talked to my baby on the telephone londistance.
I never would have guessed I could miss someone so bad.
Ik belde net met mijn vriendin, interlokaal*
Nooit gedacht dat ik iemand zo erg zou kunnen missen.
*(interlokaal=ouderwetse en patserige manier om uit te drukken dat het een duur telefoongesprek was over een afstand die alleen per vliegtuig te overbruggen is). Ze zit dus echt ver weg.
Ritme, melodie, en tegen-melodie hebben je hierbij in 1 zin effectief in de misère doen belanden,
De pijn gaat zelfs het werkelijk kolossale inschattingsvermogen van gauwe arie te boven.
Who would have guessed?
Maar dan, en nu komt het, gelijk word je weer bijna net zo doelmatig uit de shit getrokken.
met een melodische wending, een hoek zo integer-introvert blij, dat die alleen maar kan zijn ontsproten aan het brein van een geniale componist in dronken staat van verliefdheid.
Die melodie verteld mij de andere kant van het verlangen.
Omdat een verlangen naar iets dat er niet is, heel anders is dan verlangen naar iets
dat je kunt bellen en dat dan op haar beurt ook weer naar jou blijkt te verlangen.
Toen hij haar nog niet kende toen miste hij haar, maar zij is in zijn leven zij zit in zijn hart.
Hij zal nooit meer alleen zijn. Hij heeft nog nooit iemand zo dichtbij gevoeld en hij voelt zich gelukkig, ook al is ze nu niet hier. En dat is dan alleen nog maar de melodie.
Ik zeg het op deze manier want anders zou ik namelijk In lirisch componisten jargon aan een oneindige lof zang beginnen over de frasering van deze melodie. Voor nu is het genoeg dat u luistert hoe de ene zin, zonder herhaling logisch op de andere volgt.
Op die pracht melodie zingt onze verliefde sloeber de volgende tekst. Vrij vertaald
Ik ken haar eigenlijk nog niet langer dan een week
Maar een hart Kent het verschil niet tussen echt en fake
want ik hou van haar
En dat soort dingen zeg ik niet zomaar
Want ze is goed voor mij
Met haar ben ik vanzelf gelukkig
Die komt dus niet meer
Van me af.
Of letterlijk vertaald
te nimmer laat haar glip o weg.
Waarna het sax intermezzo van Jazz legende Ernie Watts ons naar die ijle hoogte tilt waar
we met woorden niet meer kunnen komen. De sax is de sex zeg maar.
In de productie komen daar dan eigenlijk alleen nog maar wat achtergrond vocalen bij en toch is er een sound zo krachtig..
Ik heb ergens gelezen dat Freddy Mercury die een persoonlijke vriend was van Andrew Gold ook op de achtergrond Meezingt..
En aan het eind blijft Alleen het ritme over. Waardoor het lijkt alsof hij langzaam wegloopt naar de horizon over de horizon heen springt en de horizon met zich mee trekt.
Ik was twee toen het uit kwam. Ik herriner het me nog goed. Laat u meevoeren naar 1978
De tijd waarin Gauwe arie En zijn vrienden Een hitje scoorden met het meesterwerk
Never let her slip o way.
dinsdag 4 maart 2014
Een symbool
Het symbool dat ik hiervoor ontworpen heb, heeft als naam: Wetenschap met een hart. Of internationaal: 'science with a heart'. Dit symbool staat voor wetenschap als de ultieme harmonische samenwerking tussen mensen met de verhoging van de kwaliteit van ieders leven tot doel.
Een nobel streven dat haaks staat op de huidige staat van de internationale wetenschap waarin een glorieuze wetenschapper de rol heeft van alwetende waarheid scheppende wijsgeer uit wiens pen wetenschap en waarheid vloeit, en die als leider van zijn contingent aan wetenschappers een ander eiland aan wetenschappers, aangevoerd door een ander icoon van wetenschap, zijn beeld van de waarheid probeert op te dringen.
Dit is kinderachtig en niet van deze tijd. Of internationaal: Grow up! And face the illusion of reality!
Abonneren op:
Posts (Atom)