vrijdag 28 mei 2010

Keiharde Zon, Keiharde Wind en Steenkoud

Zo stond ik op station RAI op metro 50 te wachten nadat twee cursisten me vanuit Utrecht naar Amsterdam hadden gereden.  Wat een prachtig cursus lokaal. Een prachtige Kantine. Lekkere lunch. Een zeer tevreden publiek.

Met het openbaar vervoer. Eergisteren via de website 'reizen op saldo' aangevraagd bij de NS. Ophalen bij de automaat. Saldo opladen en naar het perron. Als de trein er toen had gestaan was ik er wel ingesprongen maar was de reis illegaal geweest want ik moest eerst de trap weer open om dat de scanner niet op het perron staat.

Ook op Utrecht CS kon ik de scanner pas na even zoeken vinden.  Perron conducteurs zeiden, daar ergens.
Bus 11 ook makkelijk gevonden. Aan de buschauffeur vragen waar ik eruit moet. Gut wat reageren buschauffeurs toch anders op me tegenwoordig.

Bij de halte aangekomen wijst hij me de weg die ik in moet lopen. Wat een statig pand. En wat een gigantisch cursus lokaal!!

Het is makkelijker lesgeven op deze manier. En het geeft je een enorm succesvol gevoel. En iedereen is zo aardig ook.

7 jaar geleden gaf ik mijn eerste training bij de NTB en toen kreeg ik na afloop op mijn donder dat ik de afwas niet had gedaan. Wat is er toch een hoop veranderd in die tijd. Even rust nu. En genieten van mijn succes.

donderdag 27 mei 2010

De Openhaard

Een openhaard is natuurlijk iets voor sjonnies en anita's, maar goed wij wonen binnenkort in de sjonnie en anita buurt en er zit een openhaard in het huis. Er zat alleen een ENORME vensterbank omheen met daarop hele lelijke bruine plavuizen. De bank paste er niet tussen. Die moest dus weg.

Geen probleem zegt onze klusjes man. Zonder er ooit naar gekeken te hebben overigens. 'Oh ik dacht dat je wat anders bedoelde', zei hij toen hij de vensterbank voor het eerst zag, maar toen moesten we eigenlijk kliklaminaat gaan leggen. Nou, ja. Hij dus. Nou, dat dan maar eerst, want na een paar ferme klappen met een hamer was de vensterbank welliswaar gesloopt maar er was nog niks voor in de plaats.

De plavuizen zaten op multiplex gelijmd en de openhaard stond gewoon op het hout. Die plank was dus half weggefikt, maar dat is logisch. Plan : We halen de houten plaat weg en zetter er een vuurvaste gipsplaat voor in de plaats. Nieuwe tegeltjes erop en haje to zoals de tjechen zeggen.  Dat moest dus later, want die dag moest het kliklaminaat erin. Beetje verkeerde volgorde, maar ik neem de verantwoordelijkheid volledig op me. Kon mij die klote openhaard schelen. Plank erover en er nooit meer naar kijken is mijn idee maar goed dat vond mijn lieve klus vriend zonde.  Dus eerst dat klimlaminaat erin en dan zien we wel.

Dat zagen we dus gisteren. Ik ging boven een plafonnetje witten en beneden ging onze Tsjechische wondersloper de houtenplaat tussen de stenen uit trekken.

'Lukt niet, moeten naar GAMMA', brult hij even later naar boven. Als ik kom, kijken tref ik de volgende puinhoop aan.

Niet helemaal waar want hier zijn de twee laatste stukjes multiplex er ook al tussen uit. Maar het geeft een beetje een beeld van de puinhoop.

Naar de gamma voor een emmer, beton, een betonmixer (voor in de boormachine) een paar bakstenen, de gipsplaat hadden we al.

Terug gekomen trekt hij de het laatste stukje hout er tussen uit en ik zeg, 'jeetje de hele achterkant ging op en neer en zakte een paar milimeter.'

'Nee hoor', zegt klus-man. 'Is niks van waar.'
Ik ga verder met verven en hij gaat beton mixen en probeert de vakundig geslopte schouw weer in elkaar te metselen onderwijl prevelend 'als ik die vent die dit gebouwd heeft toch een tussen mijn vingers mocht houden'.

Als hij,  na alweer een kop koffie te hebben gedronken,  de gips plaat er tussen probeert te schuiven spreekt hij de verlossende woorden 'je had toch gelijk schatje'  ik krijg die gipsplaat er niet meer tussen. We krikken met beitels de achterplaat omhoog en schuiven met angst en beven de gipsplaat er tussen. We vrezen dat hij zal breken maar dat doet hij (net) niet. We krijgen hem alleen niet helemaal tot de muur.

Het geheel wordt vastgelijmd en de boel opgeruimd en het resultaat is als volgt.

Nog niet helemaal Haje To (Tsjechisch voor Klaar!) want er moeten nog tegeltjes op. Er moet nog een stukkie gipsplaat achter gezet worden, er moet een u profieletje voor gezet worden, de stenen moeten nog gevoegd worden en je kunt er absoluut niet op zitten.

Maar de verbetering is duidelijk zichtbaar tussen foto1 en foto2.

Ik ben er al heel erg blij mee!!!

woensdag 26 mei 2010

Internet doet het niet

Ik trek het modem er even uit en gelijk daarna doet internet het niet meer. Ik snap er niks van, maar als internet het even later weer doet haal ik opgelucht adem. Zal wel iets met de verhuizing van doen hebben. Dus ik laat het zo. Een dag later ligt internet er weer uit maar nu is het eerste pinksterdag. Ik bel de UPC. Ja u bent al verhuist en dus staat het uit in Amsterdam... U zult contact moeten opnemen met verhuizingen, maar die zijn dicht. Die zijn tweede pinksterdag wel weer open als u morgen contact met ze opneemt is alles zo weer verholpen.

De volgende dag.

Ik druk het nummer, spreek zinloos mijn postcode huisnummer en toevoeging in (zinloos want ze blijven er maar naar vragen) doorloop in 5 minuten een compleet keuze menu waaraan het eind van het menu ik doodleuk een bandje hoor met prettige feestdagen morgen zijn we weer open tuut tuut tuut.

De volgende dag.

We bellen met de verhuisservice. Nee hoor, het is geen verhuisprobleem, het is een probleem van technische aard, we verbinden u wel even door met de technische afdeling. Nee hoor zegt de technische afdeling het is een verhuis probleem we verbinden u wel even terug. De verhuisafdeling zegt dat het 'terugzetten' drie werkdagen duurt. Dit duurt me te lang, ik accepteer het niet en laat me doorverbinden met opzeggingen. Daar word ik te woord gestaan door een dame die me belooft dat het vanavond of op zijn laatst vanavond weer goed zal komen. Now we're talking.

De volgende dag

Ik kom om 17:00 thuis en heb nog steeds geen internet. Ik ben het zat ik bel direct opzeggingen. Ik vraag niet eens meer of ze  mijn probleem op willen oplossen. Ik zeg alleen nog maar dat ik op wil zeggen per direct.
Ik verbind u door met iemand die uw probleem direct zal oplossen. Ik word doorgezet naar iemand die ik het hele verhaal op nieuw kan vertellen met dit verschil dat deze persoon de eerste persoon is die weet waar hij overpraat. Mevrouw uw internet kan het niet NIET  doen er moet iets anders aan de hand zijn. Zoudt u uw modem willen resetten door de voeding er uit te halen en weer terug te zetten....

Het werkt.....

Minstens 3 uur voor aan de telefoon gezeten.

Wat hebben geleerd? Als je iets wilt van UPC moet je niet naar verhuizingen bellen, niet naar de technische dienst, maar naar opzeggingen, en dan niets anders zeggen dan dat je de account wilt beëindigen. Pas dan krijg je de antwoorden die je wilt. De tweede les is, als het internet het niet doet even het modem resetten.....

woensdag 19 mei 2010

Wachten

Ik werd vroeg wakker vanmorgen. Ik was ook vroeg naar bed gegaan. Goed geslapen. Ik dacht dat als ik snel onder de douche zou kunnen gaan, we om 9:00 bij de kwantumhallen zouden kunnen staan. Maar de verhuisdozen komen tussen 9 en 10 dus zit ik hier met mijn goede gedrag weer een gaatje te vullen.

Afgezien van een wat hoesterig keeltje voel ik me prima. Alleen natuurlijk wat opgefokt omdat ik vandaag de tapijtlijm van de trap af moet branden. De kinderkamers moet afplakken en sausen. Dat is allemaal zo ontzettend werk waar ik niet van hou. Ik zal blij zijn als ik als een blond prinsesje op blote voetjes door mijn paleisje kan struinen.

Dat kan nu namelijk helemaal niet. Maar met dit klussen is het net als met website bouwen. Heel lang, lijkt het alsof het nooit af komt en dan inneens is het klaar en zit je met een leeg gevoel. Is er echt helemaal niets meer te doen? Huh?  Maar er was toch zoveel? Nu wachten op de dozen en dan maar hopen dat ze bij de kwantumhallen het tapijt voor de 31st kunnen leggen. Donderdag 27st het liefst.

dinsdag 18 mei 2010

Vandaag

Zojuist hebben de kinderen en hun moeder het pand verlaten. Dus over dat ochtendritueel zullen we het verder maar niet hebben.

Cursusadministratie gedaan. Afzegging in mailbox. Wie stond er ook al weer op de wachtlijst? Trala la la la.  Zo blijven we bezig. Betalingen administreren, anders worden we zodrek boos op de verkeerde. Oeps het is al 8:30. Dat was volgens mijn berekeningen het moment om de EMLA verdovingscreme in mijn kruis te smeren anders doet het laseren straks zo'n pijn.

We knijpen een complete tube leeg in het kruis en tapen dat af met een metertje of tig huishoudfolie.
Zo, dat bederft niet. Broekkie erover heen. Aankleden.

Na de ontharing mag ik een uurtje bijkomen. Dan halen we Thomas van school, gaan we lunchen en daarna bakfietsen we gezellig met z'n tweetjes naar de praxis voor Histor Monodek ral 9001 warmwit en een aluminimum strip voor onder de keukendrempel.

Daarna halen we Marlin van school en rijden we met de Auto naar Haarlem. Daar ontmoeten we Bia.
Bia is dan al een dag aan het schilderen. Bia staat bij de tapijt en zeilboer. Snel kiezen.  Een uurtje later komt de mevrouw van de woningbouw voor de overdracht. Lijstjes bij de hand.

Naar huis om te eten. Na het eten ga ik om een uurtje of 8 naar Vasek om de gasbrander op te halen die ik morgen nodig heb om de tapijtlijm van de trap af te halen alvorens ik die trap kan gaan schilderen.

Het is zomaar een gemiddelde dag. Er zijn erbij die zijn erger. Er zijn erbij die zijn minder erg.
Maar ik doe op zo'n dag meer dan ik 20 jaar geleden in een week deed. Geen tijd meer om lui  te zijn. Hoe doe je dat trouwens.... Hoe deed ik dat....

zaterdag 15 mei 2010

Maldon van Zouk Machiene

  Dit is Maldon van Zouk
  Machiene. Daar danste ik op in
  een Franse discotheek in Gueret
  in 1990 en toen wilde ik ook heel
  graag dat ik een meisje was.

  Dus toen ik hem gisteren weer op
  de radio hoorde, heb ik hem
  gelijk gedownload, omdat ik het
  singeltje niet kon vinden in de
  verhuis puinhoop die ons huis is
  nu. Ik heb hem in mijn telefoon
  gezet en ik heb er 15 minuten op
  staan springen als een klein
  meisje, tot ik begon te huilen van
  plezier. Dan je even mee?

  Druk dan op Play....

Mijn Broer

Bas belde. Bas dat is mijn broer. De broer die zijn broer kwijt is dus. Ik bel hem niet zo vaak. Maar hij hoort soms dingen eerder en krijgt dan waarschijnlijk de vraag of hij het ook aan mij wil vertellen. Zo belde hij gisteren met de "zware taak" mij te vertellen dat mijn oom Jaap de zeventig net wel of net niet gehaald heeft. Oom Jaap. De oneindig knappe man, met de oneindig mooie karakteristieke stem. Ik heb iets met stemmen hoor. Misschien zou jij het niet gehoord hebben. Hij ging de laatste 4 jaar van zijn leven als medisch wonder door het leven.


We zijn dwingend geadviseerd niet naar de begrafenis te komen. Maar dan ook echt iedereen. Zelf de Zus van Oma mag niet komen. Werkelijk ongehoord. Tante Nel heeft werkelijk alle begrafenissen en trouwerijen bijgewoond van deze familie. Maar ik denk dat het jongste zusje van mijn Oma er geen traan om zal laten. Of althans,.ik verwacht enige levenswijsheid bij een vrouw van diep in de 80 die nu al reeds de twee oudste zonen van  haar oudere zus heeft overleeft.  Maar het zal mij allemaal een kolosale rotzorg zijn. Wij zijn hier zelf bezig met het opzetten van een dynastie, met mij natuurlijk als glimmend middelpunt.

Toch nog even gevraagd of Bas laatst geschrokken was, toen hij me zag op het feestje van Oom Tom. Hij had me niet gezien sinds ik met de hormonen was begonnen. En die werken goed. Broertje is zusje geworden. Hij zij dat hij het er goed uit vond zien en gebruikte de woorden 'geslaagde transitie'. Het gaat goed komen. Hij vroeg mij of ik het niet erg vond als hij nog een paar jaar die namen zou verhaspelen.

Nee hoor, het kost zo wie zo een paar jaar. Ik had nog veel meer willen doen voor de erkenning van mijn broer. Het is eigenlijk een koopje.....

donderdag 13 mei 2010

Vrouwen en parkeren

Na een leuke midweek in Zandvoort voor het laatst terug gekomen van vakantie in Amsterdam. Voor het laatst de tassen twee trappen opslepen en daarna een parkeerplekje zoeken. Nu, ook weer niks te vinden, want het is al zeven uur in de avond!  Eerst rij ik eraan voorbij, maar er blijkt geen alternatief te zijn voor deze plek en ik ben moe en heb  geen zin om een heel eind te gaan lopen, mijn timmermansoog ziet dat het kan en ik besluit hem ertussen te zetten. De eerste insteek raakte de voorste auto. Terug. Als is hem er maar eerst tussen krijg moet ik hebben gedacht. Dat lukte. En daarna is het net zolang heen en weer urmen met het volgende resultaat. Als je naar de foto kijkt dan zeg je, dat kan niet. Maar daarom is het goed dat er een foto van gemaakt is.

Landal versus Sunparks

De afgelopen 2,5 jaar hebben wij dusdanig van ons succes
genoten dat wij, voor de kinderen natuurlijk, weekendjes
weg hadden geboekt naar vakantie huisjes bij landal en
sunparks/centerparks. We hebben 4 parken (Landal vaals,
ruwinkel scherpenzeel, sunparks zandvoort, sunparks
limburgsepeel), 2 keer bezocht. Al deze trips waren mid-weken
of weekendjes weg.  Nooit een hele week. Nooit meerdere weken.
Dat zouden we echt niet uithouden. Wij willen weer weg
voordat het een sleur wordt. Dit zijn de conclusies.

Sunparks is eenheids worst onder de parken. Een constante
lage kwaliteit. Een permanent gevoel dat je belazerd
en uitgezogen wordt gecompenseerd door de mooiste zwembaden
van alle parken.  Bek dicht en zwemmen dus.

Landal is persoonlijker, kleinschaliger. Voor hetzelfde
geld heb je daar een grote luxe bungalow. Maar het zwembad
is een teleurstelling als je sunparks gewend bent.

Op beide parken kan je een heleboel afgeven. Vooral dat
er ongeacht welk park je bezoekt je in het verleden waant.

Er is niks moderns aan de inrichting of invulling van deze
bungalows.  Veel oude beelbuis 4:3 tv's. Maar nu in zandvoort
de eerste LCD tv en gelijk ook een HD.  Maar geen DVD, geen
cd speler...

Bij landal is de bungalow vol gestopt met dingen die je
misschien wel eens wat aan zou kunnen hebben. DVD speler,
CD speler, spelletjes voor de kinderen en een brooddoos.

Dit alles is bij sunparks compleet afwezig.

Bij sunparks was of de knop van de magnetron afgebroken of
er waren maar twee tabletten voor de afwasmachiene, wat
karig is voor een midweek.  Er word natuulijk van je verwacht
je honger te stillen in de bijgeleverde horeca die bij sunparks
van een absolute bodemkwaliteit is.

Dat doen ze bij landal beter. Ruwinkel doet het niet zelf en
dat merk je dus gelijk. Het pannekoekhuis op het park is wat
mij betreft het beste pannekoek huis van nederland en je hoeft
dan ook geen gast van het park te zijn om het te bezoeken.

Als je niet een groot zwembad zoekt (het zwembad is namelijk
zeer klein) maar houdt van ruimte en niet te veel wilt betalen
dan is onze keuze uiteindelijk gevallen op ruwinkel bij
scherpenzeel. Grote bungalows, een grote slaapkamer voor pappa
en mamma met een grote badkamer er aan vast geplakt.

Wat leuk was bij landal in Vaals was dat er internet in de bungalow
was. Dus we waren ontzettend verbaast dat men verzuimt had een wifi
modem te instaleren en je dus een utp kabel nodig had, die we natuurlijk
niet mee hadden genomen en dus bij de receptie konden kopen voor kostprijs?

Nee dat kon je op je buik schrijven. Die kabel koste gewoon 9 euro.
en als je weet wat die dingen inkoop doen. (En dat weet ik nou eenmaal)
Voel je je toch weer genaait.... 

Maar niet zo genaait als bij sunparks zandvoort waar je voor internet
in de market dome op het terras moet  gaan zitten (consumptie verplicht)
nadat je bij de receptie voor 5,95 euro-dollars 50 minuten
internet-toegang hebt moeten kopen.

Een afgang natuurlijk voor elk zichzelf respecterende toeristische
atracttie. Receptionist haal de glimlach van je gezicht en ga je schamen
voor de beschamende service.  Een meewarig sorry, is hier op zijn plaats.

De tweede keer dat we naar vaals gingen was er trouwens een verbouwing
gaande waarvan wij graag van te voren op de hoogte waren gebracht
omdat een park in de steigers echt een dreun in je gezicht is  als
je denkt een idilisch vakantie park op te rijden.

Al met al kan ik nog uren door kankeren op alle parken die we hebben
bezocht en dat doe ik dan ook graag.

We zitten nu in zandvoort. Dat moet vet leuk zijn bij mooi weer.
Maar dat hebben we nog niet gehad. De eerste keer dat we hier waren
was in het eerste weekend van 2009. Het vroor. Nu doen we een mid-week
in Mei, het vries net-niet. De temperatuur is tussen de 7 en 10 graden
overdag. Dat betekend in winter tenue naar het strand en denken waarom
heb ik mijn handschoenen nou niet ingepakt....  Hier kan de directie
niks aan doen en hou ik nu op met kankeren over het weer.

Eindconclusie, bij sunparks heb je het gevoel dat het niemand een moer
interesseert of jij je vermaakt of niet. Je boekt toch wel. En dat klopt.
Dat zwembad is een nou eenmaal een enorme atractie.

Bij Landal is men wel blij met je bezoek en lijkt het alsof men wel beseft
dat de loosers die het park bezoeken daar ook nog eens echt maanden naar
uit kunnen kijken.

Een goede manager kan veel betekenen voor een park als dit. En ik weet
zeker dat de manager van sunparks zandvoort blij is als ik weer opgehoepeld
ben. Hij krijgt een gaap van al die mensen die het park bezoeken. Daar is
hij waarschijnlijk op uitgezocht. Want als hij wel om mensen gaf, werd hij
waarschijnlijk gek van zijn eigen onmacht.

Van al het personeel bij sunparks straalt een grote onverschilligheid af.
Maar als je de auto's op de parking ziet staan dan denk je ook snel dat
voor de meeste millionairs die het park bezoeken de schouders ophalen voor
de jodenfooi die ze betalen voor het een weekje sunparks.

Maar er zijn ook sukkels die hier voor sparen. Voor ons is het nog steeds
veel geld. Beschaamd parkeren wij onze oude seat ibiza tussen al die
glimmende wagentjes waarna we na een paar dagen park lachend die waanzigge
wereld van het vermaak verlaten.

Hoe dan ook. je bent er echt even helemaal uit... En daar doen we het dan
ook voor.

Moe op vankantie

Mijn god wat ben ik moe.
En ik kom ook nog eens nergens aan toe.

Wat doen we?
Waar zijn we mee bezig?

Sommige mensen hebben tijd om dronken te worden
Somige mensen hebben tijd voor een kater

Sommige mensen kunnen gewoon een dag niks doen.
Vroeger, ooit, had ik ruimte in mijn leven.
Een saai leven waar gewoon maanden lang er gewoon
niks gebeurde.

Dat is al een tijdje geleden. Nu heb ik het leven
van Peter Styuvesant, maar dan zonder de peuken.

Helemaal te gek. Jalours makend, maar ik ben draaierig
van vermoeidheid. Bia is ook moe. En nu beginnen de
kinderen ook al. Mag ik vroeg naar bed mam? Ik ben ZOOO
moe.


Wij hebben onszelf nu 4 dagen rust gegeven

En nu zit ik hier in mijn vakantie bungalow, en
terwijl ik wist dat ik moe was merk ik hier pas
dat ik helemaal afgepijgert ben.

Slaap heb ik nodig. Als je me ziet slapen, maar me
niet wakker. Want ik heb slaap verdient.

zondag 9 mei 2010

Weer Mazzel!!

Warm binnengehaald worden door je familie. Ach wat doet die familie er toe. Je ziet ze nooit. En toch zijn het belangrijke mensen voor je. Ik heb mijn mond gehouden bij kleine foutjes, er grapjes over gemaakt. Iedereen op zijn gemak gesteld en als bonus heeft niemand iets lelijks gezegd.  Of misschien zeiden ze dat wel maar dan heb ik het niet als lelijk opgevat. Maar in plaats van heel zwaar, zoals andere ik wel eens heb gehoord dat zo'n familie bijeenkomst is voor andere transen, was het voor mij een healling. Ik ging herboren weer naar buiten. Ik had de zegen. Nogmaals. Support van de mensen om je heen is de wonderdrank van een geslaagde transitie. Maar ik heb mazzel, want mijn ooms zijn allemaal geweldige mannen. Niet het tiepe dat verongelijkt over het succes van zijn broer zich een gat in zijn kraag zuipt en dan uit balorigheid iemand gaat lopen pesten die het volgens hem nog veel zwaarder heeft. Het transseksuele neefje dus. Dat soort types lopen er niet rond in mijn familie. 

Ik wil vanaf deze plaats alle familieleden bedanken voor de acceptatie. Het betekend heel veel voor me.
Ik voel me geweldig. 

zaterdag 8 mei 2010

Familie

Nooit wat gehad met familie. Ik vond het altijd moeilijk. Altijd het idee dat ze me maar een rare vonden. Dus ik keek niet echt uit naar het 50 jarig huwelijksfeest van mijn Oom Tom. Maar het was anders deze keer.

Voor mij dan. Waarschijnlijk ging alles zoals het altijd gaat of ging. Maar ik voelde me niet meer zo "out of place". En dat terwijl mijn transitie waarschijnlijk de vetste roddel is sinds mijn oom Erik en zijn eerste vrouw Berthe weer bij elkaar kwamen.

Het grootste gedeelte van de familie had mij al eens gezien als vrouw. Maar ik ben nu 6 maanden aan de hormonen en IEDEREEN was er. Dus ook die familieleden die me nog nooit eerder hadden gezien.

Eentje zei tegen me (en als je het leest dan weet je zelf wel dat jij dat bent) je ziet er beter uit als vrouw dan als man. Het zijn een soort tegeltjes in mijn hall of fame. De plek waar ik alle dingetjes bewaar die mij een positieve steun zijn tijdens mijn  transitie. Er gebeuren ook genoeg vervelende dingen maar die gaan dus niet aan de muur die gaan gelijk de shredder in.

Moet toch wel moeilijk geweest zijn voor mij. Mijn familie bestaat voor een zeer groot deel uit vrouwen, en ik wilde erbij horen maar ik was man dus ik zat met die paar mannen op een eiland waar ik niet wilde zijn. Het leven is een stuk knusser geworden. Over een paar jaar weten we niet beter meer. Alleen mijn broer... lastig, maar dat is altijd al lastig geweest, ook toen ik nog een jongetje was.

Pas heel recentelijk ben ik me gaan beseffen hoe moeilijk het voor hem is geweest om een broertje te hebben dat zo snel en scherp is, dat hij/zij, ook al is hij/zij twee jaar jonger, eerder kan lezen dan jij.  Getergd door zijn opmerkingen. "Ik heb je leren lopen" als blijk van zijn status van oudere broer, zei ik dan terug: 'ja en ik heb je leren lezen'.  Niet leuk eigenlijk. Maar ik ben best blij dat hij me heeft leren lopen. En hij leest uiteindelijk ook best aardig.

Red Light Blues out now!!

Damens en heren en publiek,

Dit is de online premiere van de film "Red Light Blues"

Klik volgende link om film te zien.

Link om op de klikken

Wees gewaarschuwd u zult hoeren zien
en ze zelf horen praten en ergens in het midden zing ik een liedje.

Veel kijk plezier.

Op naar vagina

Ik zag er altijd al uit als een vrouw
Dus ik ben een beetje een mazzelpik.
Maar ik wil geen pik zijn.
Ik wil een kutje zijn.
Zo voelt dat.
Ik voel me kut.
Want ik ben een meisje.
Ik ben een cool chick.
Tot en met juni 2011 kan ik nog zeggen:
'suck my dick'!

woensdag 5 mei 2010

Negatieve Pasabiliteit

Waarom mag ik niet op het huurcontract? Is dat omdat we niet getrouwd zijn? Ja, zei de mevrouw, en omdat we fraude willen voorkomen...  Fraude? FRAU-DE!  Eerst snapte ik er helemaal niks van. Ik zal wel een heel dom smoeltje hebben getrokken. De mevrouw legt uit. Het is wel eens voorgekomen dat een vriendin een andere vriendin aan een woning wilde helpen. Z kijkt er heel streng bij. Ik krijg het gevoel alsof ik de 'vriendin' ben die aan een woning geholpen wordt. Het proces vervolgt zich. Wat zijn de namen van uw kinderen?  'Die staan ook in mijn paspoort hoor', zegt mijn vriendin. De vrouw reageert verbaast. En haar niveau van verbaasdheid neemt trapsgewijs toe als ze hoort wat de namen van onze kinderen zijn.

Marlin Noomen, Thomas Noomen. De mevrouw blijft mij negeren. Moet ik geen paspoort laten zien dan?  Ik denk, die mevrouw weet mijn naam niet. Ze vraagt er niet naar. Ik word behandeld als een frau-deurende buitenstaander. Dus ik zeg: 'Wel knappe fraudeurs dan'. De mevrouw kijkt op van haar geschrijf. 'Dat we de kinderen met mijn achternaam in mijn partner der paspoort hebben staan!!!!

De mevrouw licht op!! (Hetgeen een onbedoelde ongelukkige woordspeling is, want niemand werd opgelicht hier.) Alleen kon de mevrouw van Y-mere niet aan mijn gezicht zien dat ik de vader was.

Ik moest mezelf outen maar in dit geval deed ik dat niet. Ik was TE overdonderd. Ik wilde de sleutels en weg daar. Ik wilde gaan schilderen, verhuizen, wonen. Zo passabel was ik nog nooit geweest. 

Een paar dagen daarvoor had een man in een tankstation tegen mij gezegt: 'wat bij jij een mooie vrouw'.  Dat heeft dus ook negatieve kanten. Sommige instanties gaan er gewoon geen reet van begrijpen.

Het word tijd dat we gaan trouwen.

dinsdag 4 mei 2010

Elektrische Epilatie

Als je echt al heel veel laser-behandelingen hebt gehad, dan komt er vanzelf een moment dat er alleen nog maar witte haren over zijn. De laser ziet die dingen niet. Dan moet je elektrisch geëpileerd worden. Daar kijk ik dus al 2 jaar naar uit. Vandaag is het  eindelijk zover. Een maand geleden leek het eindelijk zo ver maar toen waren de haren die ik had laten uitgroeien, niet ver genoeg uitgegroeid. Ik zit dus nu al meer dan drie dagen met loeilange witte haren op mijn kin te wachten tot het 4 mei 10:30 is en ik die dingen eindelijk kan laten verwijderen.

Maar speciaal op deze dag, die natuurlijk veels te koud is voor de tijd van het jaar, ben ik verkouden (pijn in mijn keel) en zijn er veel belangrijkere dingen te doen dan een paar witte haren op je kin weghalen. We gaan de sleutels van het nieuwe huisje ophalen en de plinten af plakken. Epilatie, het is eigenlijk een gepasseerd station. Je zou bijna vergeten blij te zijn dat je die baard nu bijna volledig kwijt bent. Maar voor iedereen die mij graag blij ziet.

Ik ben heel erg blij hoor!!!

naschrift:

Ik kom net terug van de E-pilatie. Er zijn bijna 300 haren uitgetrokken. Hoe het voelt? Alsof er een smurf aan een van die haren gaat hangen en hem er dan tergend traag uitrekt terwijl hij piep zegt. Wat er gebeurt? Nou een pen met daarop een zekere elektrische spanning wordt in het haar zakje gestoken, resulterend in een stroom stoot die dwars door je lichaam gaat, omdat jij (sul die je bent) met de min pool in je handen zit. En terwijl jij daar met dat pennetje in je zwetende handen langzaam de haren uit je kin en nek worden getrokken vertel je de persoon die je dit aandoet dat je dit soort dingen opschrijft in een blog. Nou hier is de after-picture. (genomen direct bij thuiskomst) Het valt dus wel mee met de schade.

zondag 2 mei 2010

Prothesen

Toen begin november een van mijn amoena contact-prothesen het begaf (scheurtje) was ik ontroostbaar. Deze plak-prothesen waren meer dan een jaar lang mijn borsten geweest, onvervangbaar duur (220 euro per stuk) en omdat de verwachting toen was dat ik in pas in februari met hormoontherapie zou beginnen. Zat ik met een gat van 4 maanden dat overbrugd moest worden.  Mijn oog viel op zwemprothesen van hetzelfde merk. Deze waren in de aanbieding voor 50 euro per stuk, plakken niet omdat ze in een speciaal zwempak moeten worden gestoken, en zijn hol van achter, zodat ze niet te zwaar zijn in het water.  En van dat aspect heb ik dus de afgelopen 6 maanden ontzettend veel lol gehad. Door stom toeval begon de hormoon therapie namelijk eerder (eind december) en toen mijn borsten begonnen te groeien groeiden ze netjes in de holte achter de prothesen. Een week geleden ben ik de A-cup grens gepaseert en heb ik een pushup BH aangeschat en nu liggen de prothesen al een weekje in de la en kijk ik intens tevree zo nu en dan naar benee en bewonder mijn eigen decolleté.