Nooit wat gehad met familie. Ik vond het altijd moeilijk. Altijd het idee dat ze me maar een rare vonden. Dus ik keek niet echt uit naar het 50 jarig huwelijksfeest van mijn Oom Tom. Maar het was anders deze keer.
Voor mij dan. Waarschijnlijk ging alles zoals het altijd gaat of ging. Maar ik voelde me niet meer zo "out of place". En dat terwijl mijn transitie waarschijnlijk de vetste roddel is sinds mijn oom Erik en zijn eerste vrouw Berthe weer bij elkaar kwamen.
Het grootste gedeelte van de familie had mij al eens gezien als vrouw. Maar ik ben nu 6 maanden aan de hormonen en IEDEREEN was er. Dus ook die familieleden die me nog nooit eerder hadden gezien.
Eentje zei tegen me (en als je het leest dan weet je zelf wel dat jij dat bent) je ziet er beter uit als vrouw dan als man. Het zijn een soort tegeltjes in mijn hall of fame. De plek waar ik alle dingetjes bewaar die mij een positieve steun zijn tijdens mijn transitie. Er gebeuren ook genoeg vervelende dingen maar die gaan dus niet aan de muur die gaan gelijk de shredder in.
Moet toch wel moeilijk geweest zijn voor mij. Mijn familie bestaat voor een zeer groot deel uit vrouwen, en ik wilde erbij horen maar ik was man dus ik zat met die paar mannen op een eiland waar ik niet wilde zijn. Het leven is een stuk knusser geworden. Over een paar jaar weten we niet beter meer. Alleen mijn broer... lastig, maar dat is altijd al lastig geweest, ook toen ik nog een jongetje was.
Pas heel recentelijk ben ik me gaan beseffen hoe moeilijk het voor hem is geweest om een broertje te hebben dat zo snel en scherp is, dat hij/zij, ook al is hij/zij twee jaar jonger, eerder kan lezen dan jij. Getergd door zijn opmerkingen. "Ik heb je leren lopen" als blijk van zijn status van oudere broer, zei ik dan terug: 'ja en ik heb je leren lezen'. Niet leuk eigenlijk. Maar ik ben best blij dat hij me heeft leren lopen. En hij leest uiteindelijk ook best aardig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten