Snackbar

Ik kom de snackbar binnen, zonder make-up. Wel lekker tuttig gekleed hoor, maar Ik voelde me wat onzeker.

De meiden in de snackbar beginnen te giechelen en staren me aan en ik zeg: "Is er iets?".

'Jij bent een man', zegt het meisje. Een ijzige stilte vult de ruimte.

'Vind je het niet grof om dat tegen een vrouw te zeggen'

'Nee hoor, als het waar is, is het waar'

'en dan is het niet grof?'

'vrijheid van waarheidsuitting'

'Oke, Jij bent lelijk en dik en ik ben het niet met je eens. Ik vindt het namelijk wel grof om dat tegen je te zeggen.'

'Of ben je het gewend? Zegt iedereen tegen je dat je lelijk en dik bent?'

'Tis waar hoor. Zet tien mannen op een rij en ze zullen het met me eens zijn dat je dik en lelijk bent. Geloof me. Ik kan het weten'

'En aan de trillende onderlip kan ik zien dat je het zelf ook weet en met me eens bent'

'Oh ja en je bent ook dom, want je bent de discussie die je zelf hebt aangezwengeld aan het verliezen. Dus je bent dom, lelijk en dik en het is waar, dus kan dat volgens jou gewoon zeggen'

'Wil je een zakdoekje. Ben je al klaar om sorry te zeggen of zal ik nog een aantal objectieve observaties maken?'

Ik hoorde door het gesnotter heen geen sorry dus ik zei:

'je hebt een grotere snor dan ik, je bent uitgeschoten met de mascara en je mag je haren wel eens wassen'

Zonde om nu toe moeten bekennen dat alles zich afspeelde in mijn brein. De meiden in de snackbar giechelden wat en ik wist niet waarom. Ze staarde me ook helemaal niet aan en ik zij geen : "is er iets?"

In de stilte van die snackbar die gevuld was met tv geroezemoes en het zoemen van de ventilatoren die boven de frituur hingen, speelde het voorgaande zich af in mijn hoofd. Waarschijnlijk om de angst het hoofd te bieden, mochten die meisjes iets van plan zijn.

Langzaam verliet mijn onzekerheid mij en verliet ik in het bezit van een patat met, een loempia en een broodje donner, de snackbar, om met een glimlach op mijn gezicht de donkere nacht in de fietsen.

Omgaan met mensen

Met mensen omgaan
betekend zien.
Zien dat die ander
anders is.
Haar niet
willen veranderen.
Maar haar zien
zoals zij is,
en begrijpen
dat er een manier is
om daar mee om te gaan.

Je weet dat je dat kan
maar je doet het niet
omdat je de verantwoording schuwt
je wilt dat anderen over je waken,
omdat je dat manipulatief vindt,
omdat je bang bent,
en waarom zou je?

Mijn gaven zijn niet bijzonder
Ieder mens heeft kwaliteiten
ieder mens heeft talenten waar hij
of zij mee om moet leren omgaan.
Dat is de weg van het leven.

Maar als ik de kracht in mezelf
gebruikt voor het goede
zal ik inderdaad instaat zijn
om volksstammen aan me te binden,
zonder dat dit je ogenschijnlijk
ook maar enige moeite kost
en dit beangstigd me.

En mijn angst dat dit ten koste
zal gaan van mijn werkelijke ziel
en dat ik me eenzaam zal voelen
omdat dit betekend
dat dan alle verantwoordelijkheid bij mij ligt,
ik bij niemand meer te raden kan gaan.
en als het fout gaat alle drek
op mijn schouders zal landen.
en iedereen me zal aankijken met die
blik van : "hoe kon je nou zo dom zijn".

Dan vergeet ik dat in een mens
die zich gewaardeerd weet om wie hij is
een onvoorwaardelijke liefde word geboren
voor de persoon die hem waardeert.

Hoe meer verantwoordelijkheid je op je neemt
des te meer zul je omringt worden door mensen
die van je willen houden
en je willen steunen
en je willen opvangen.

Verlies je angst en je zult nooit, nooit, nooit meer alleen zijn.

Merel (nog steeds een beetje bang hoor)

Het moment geruisloos voorbij laten gaan

Het is nu al een week geleden dat ik geruisloos begonnen ben met te leven als vrouw. De aanloop is zo lang geweest dat ik het zelf niet eens in de gaten had. En dat ik het dus ook niet nodig vond om het in dit blog als schokkend nieuws wereldkundig te maken. Maar het is ook niet ongewoon dat het bijzondere in je eigen leven zomaar aan je voorbij schiet terwijl je het bijzondere in ander mans leven soms uitvergroot en denkt: "wat een bijzonder leven heeft die persoon".

De reacties zijn tot nu toe heel erg lief en bemoedigend en dat geeft de burger heel veel moed.

Het percentage was de afgelopen maanden natuurlijk al behoorlijk opgevoerd. Maar nu inneens merk ik dat we in iedergeval voor de buitenwereld helemaal op 100% zitten. Het is nu voor mij duidelijk dat ik het in alles wat ik doe moet aangaan. En dat wil ik ook. Dat betekend dat ik merel ben en dat Merel de kinderen van school haalt. En de auto naar de garage brengt en de boodschappen doet.

Ik verbaas mezelf , want natuurlijk zijn er nog steeds momenten dat ik denk dat ik echt helemaal gek ben. Maar ik moet wel zeggen dat gek zijn heel wat beter aanvoelt dan normaal en dat wat door anderen als normaal wordt gezien voor mijzelf in iedergeval als behoorlijk gek ervaar.

Dus voor iedereen die me nu al jaren kent als een zingende travestiet. De ontwikkelingen hebben deze geuzenaam achterhaalt. Het zit dieper. Merel is vrouw.

Groeten

Merel

Schamper-lachje

Ik moet me altijd uiten,
Maar ik zie mezelf helemaal niet zo als zo'n drama queen..

Huh... (Bia) Schamper-lachje

Wilt u er een trechtertje bij?

Vandaag had Merel een afspraak bij haar opdracht gever. Een grote bond die zeer blij was met de cursus die het afgelopen jaar door mijn bedrijf is verzorgt. Maar dat was Diederik. En dan is het spannend als je als vrouw naar binnen moet. Natuurlijk van te voren verteld wie ze konden verwachten, maar dan is het toch fijn als het allemaal goed uitpakt en je weer van die complimentjes krijgt en bevestiging dat het er allemaal zo goed en overtuigend uitziet.

Daarna lekker met mijn laarzen naar de hakkenbar. Eindelijk niet meer gek als ik met laarzen aankom. En naar de Hema voor maskara, en o ja ruitensproeier vloeistof. En naar Mc Donalds voor een cheeseburger zonder augurk. Wilt u er iets bij drinken "mevrouw". Ah heerlijk. En dan naar de Halfords voor moter olie. Halfords half december om dinsdagmiddag. Uitgestorven. De verkoper is zo blij met de klant dat ie me letterlijk probeert te tackelen bij binnen komst. HALLO KLANT!! U mag niet weglopen. U moet hier blijven en antwoord geven op de vraag wat u wilt hebben dan ga ik het voor u pakken en moet u het kopen.

Dus trek ik mijn stomste kop en zeg ik : "heeft u ook moterolie, voor een auto". Tuurlijk mevrouwtje. Wat voor auto heeft u? Mazda 323. Wat is het bouwjaar? '91. Hij schrikt even en probeert zich te herstellen. Ik zie er rijker uit als ik niet naast mijn auto sta.... blijkbaar.

10w40 Dat is deze of die. Deze of die scheelt 50% in prijs, dus ik vraag of ik met die duurder moterolie harder kan... Ha ha , nee mevrouwtje. Nou doe dan de goedkope maar.

En toen kwam de platmaker... Wilt u er een trechterje bij?

Naar de auto. Klep open. Dop van de moter. Moter Olie erbij. Ruitenpisservloeistof bijgetankt. Zo die auto heeft weer een kleinbeurtje gehad. Wat ben ik toch een stoer wijf.

Of ik er een trechtertje bij wilde hebben, mompel ik voor me uit terwijl ik met de auto het parkeer terrein verlaat.

Groeten
Merel

Morning after the night before

Het slot applaus had geklonken. Een geslaagd optreden voor een niet al te uitbundig publiek in het Alkmaarse provadja en ik snel in de auto op weg naar huis.

Bia moest de volgende morgen een uur eerder weg omdat ze voor de sinterklaas "nog wat dingentjes" moest klaar zetten in haar klas. Bia werkt op dezelfde school als waar Marlin op zit.
Aan mij de taak om Marlin naar school te brengen. Tom kan je dan niet alleen thuis laten dus die moest mee.

Thomas is, omdat hij verkouden was, al dagen niet naar buiten geweest en wil niets liever, maar is niet duidelijk te maken dat hi j later, met Marlin en mij, naar school gaat en huilt zonder in te houden voor 5 minuten als Bia de deur uit gaat. Na 5 minuten ben ik het zat en zeg tegen hem. Stoppen met huilen of terug in je bed en het huilen stopt bij toverslag. Hmmm.

Daarna staat Marlin voor me neus met een flesje bevroren water. Ik ben sprakeloos. Hoe komt ze eraan? Wat moet ze ermee? Waarom ik? Waarom nu? Waarom? Ik leg het terug in de vriezer en dat schijnt ok te zijn. pfff close call.

Schoenen aan, petten op. Waar is Tom zijn pet ook al weer. Marlin duikt een berg met petten in en komt met een veels te grote blauwe pet naar boven en zet die tom op zijn hoofd. Tom zeer tevreden, maar het ziet er echt niet uit. Oh ja dat is zijn petje. Blauwe pet af en goede petje op. Tom ontroostbaar en probeert zijn pet van zijn hoofd te trekken. Ik maak hem duidelijk dat ie dat niet moet doen hij gaat nog harder brullen maar hij durft de pet niet meer af te zetten. mmmm hij luisterd wel....

Van de trap af. Beneden aangekomen.... Marlin?.. Ja Papa, moet je een schooltas mee? O ja. Ok dus ik weer naar boven met Tom en zeg Marlin binnen te blijven. Als ik beneden kom staat Marlin natuurlijk buiten op de stoep. ahhhhhhhhhhhhhh.

Marlin heeft energie voor twee en sprint er van door. Tom is niet zo in vorm. Dribbelt er wat achter aan. Ik mag zijn hand niet vasthouden als we het zebrapad oversteken. Ik waak voor zijn leven dus ik laat niet los. Hij word kwader met elke stap die we doen en eenmaal aan de overkant is hij zo over zijn toeren dat hij niet meer van plan is nog een stap te doen.

Tijd dringt. Ik stuur Marlin vooruit. 10, 9,8,7,6,5,4,3,2,1 (poeslief) Thomasje, volgens mij is Mama op school...
Zullen we weer gaan lopen... Ok. Nog steeds niet echt overtuigd strompelt Tom weer achter me aan.

Marlin hoort de bel en zet het op een sprinten. Tom gaat als reactie nog langzamer lopen en komt weer tot stand. Ik pak hem bij kop en kont en slinger hem over mij nek hetgeen me weer op een brul concert komt te staan.

Ik doe de schooldeur open. Marlin ben ik gelijk kwijt. Die weet ook wel waar haar klas is... En daar ik niet met een brullend kind op mijn nek, oorbellen in en op hoge hakken door die school wil lopen, zet ik hem op de grond waar hij prompt gaat liggen en het op een nog harder brullen zet. Wat hij daar mee probeert te bereiken is me een raadsel. Onze lieve heer wil in iedergeval dat ik me nog geduldiger betoon.

De adjunct komt lachend voorbij en zegt : "dat doen die van mij noooooooit" Dat is prettig om te horen. Nu hebben we even geen haast. We wachten even. Tom kan weer verder. Tenminste als ik zijn handje vasthou... grrrrr nu weer wel.

Naar buiten wachten op de aankomst van de sint. Mama!!!! en Tom is weer niet bij zijn moeder weg te slaan waardoor je denkt. Dat wordt weer heisa zo...

En ja hoor een kwartiertje later loop ik met het gillende speenvarken op mijn nek weer richting huis. Hij zoekt nieuwe toonsoorten, probeert extra volume te maken. Alles in zijn hele lijf protesteerd en probeerd mij duidelijk te maken dat hij niet van plan is dit ook maar voor 1% te pikken.

Uiteindelijk zet ik hem brullend weer op de stoep en leun tegen een nabij gelegen lantarenpaal. De lichaamstaal van Tom zegt mij dat hij van plan is wortel te schieten en ik loop door. Kom weer terug. Leun weer tegen de lantaarnpaal en als ik een korte break in het hartverscheurende gebrul ontdek, zeg ik iets over het warme huis, de autootjes waar die mee kan spelen. Kom je mee?

En ja hoor. Tot mijn stomme verbazing en blij verheugd zet Tom zich uit vrije wil zich weer in beweging en komt hij mee. Na drie passen gaat hij aan mijn been hangen en wil hij getild worden.

En toch hou ik zielsveel van dat joch. Wat een passie. Wat een doorzettingsvermogen en wat een onvoorstelbare wilskracht.

Ja dat is er een van mij en Bia dat kan niet anders...

Groeten

Merel

Aanrader!!

Gisteren zag ik de practicles spelen. 5 singer-songwriters die elkaar helpen hun liedjes zo mooi mogelijk te uit te voeren. Los van elkaar behoren ze al tot de beste liedjes schrijvers van dit land maar in de arangementen die ze van elkaars liedjes maken, trekken ze het geheel naar een hogere macht. Meer dan de som der delen in het kwadraat.

Het is gelijk duidelijk dat deze mensen weten wat hun beste liedjes zijn. Deze mensen luisteren naar elkaar. Zijn elkaars fan. Ieder nummer heeft iets apparts. Zonder drums, alleen piano, cello, piano, gitaar en vocalen tot soms wel 5 stemmig. Lachend...

Je denkt, dit nummer ken ik! Je krijgt het gevoel dat deze songs altijd al in de lucht hebben gehangen en door deze mensen zijn geplukt. Dat ze voort komen uit een soort van kosmisch bewustzijn waar we allemaal deel van uitmaken. Deze mensen hebben op zijn minst een gedeelte van hun hart aan de duivel verkocht. Kan dit straffeloos? Harmonisch optimaal, melodisch warm en zonder krullen, wendingen met een doel, arrangementen met een ziel. Het klopt.

En daar zit je dan. Zonder weerstand te kunnen bieden word je een ideale wereld in gezogen en daar heb je kippenvel tot je huid gaat jeuken. Je staat helemaal in de fik. Wie wil dat nou niet.

Een aanrader dus

Groeten

Merel