Het slot applaus had geklonken. Een geslaagd optreden voor een niet al te uitbundig publiek in het Alkmaarse provadja en ik snel in de auto op weg naar huis.
Bia moest de volgende morgen een uur eerder weg omdat ze voor de sinterklaas "nog wat dingentjes" moest klaar zetten in haar klas. Bia werkt op dezelfde school als waar Marlin op zit.
Aan mij de taak om Marlin naar school te brengen. Tom kan je dan niet alleen thuis laten dus die moest mee.
Thomas is, omdat hij verkouden was, al dagen niet naar buiten geweest en wil niets liever, maar is niet duidelijk te maken dat hi j later, met Marlin en mij, naar school gaat en huilt zonder in te houden voor 5 minuten als Bia de deur uit gaat. Na 5 minuten ben ik het zat en zeg tegen hem. Stoppen met huilen of terug in je bed en het huilen stopt bij toverslag. Hmmm.
Daarna staat Marlin voor me neus met een flesje bevroren water. Ik ben sprakeloos. Hoe komt ze eraan? Wat moet ze ermee? Waarom ik? Waarom nu? Waarom? Ik leg het terug in de vriezer en dat schijnt ok te zijn. pfff close call.
Schoenen aan, petten op. Waar is Tom zijn pet ook al weer. Marlin duikt een berg met petten in en komt met een veels te grote blauwe pet naar boven en zet die tom op zijn hoofd. Tom zeer tevreden, maar het ziet er echt niet uit. Oh ja dat is zijn petje. Blauwe pet af en goede petje op. Tom ontroostbaar en probeert zijn pet van zijn hoofd te trekken. Ik maak hem duidelijk dat ie dat niet moet doen hij gaat nog harder brullen maar hij durft de pet niet meer af te zetten. mmmm hij luisterd wel....
Van de trap af. Beneden aangekomen.... Marlin?.. Ja Papa, moet je een schooltas mee? O ja. Ok dus ik weer naar boven met Tom en zeg Marlin binnen te blijven. Als ik beneden kom staat Marlin natuurlijk buiten op de stoep. ahhhhhhhhhhhhhh.
Marlin heeft energie voor twee en sprint er van door. Tom is niet zo in vorm. Dribbelt er wat achter aan. Ik mag zijn hand niet vasthouden als we het zebrapad oversteken. Ik waak voor zijn leven dus ik laat niet los. Hij word kwader met elke stap die we doen en eenmaal aan de overkant is hij zo over zijn toeren dat hij niet meer van plan is nog een stap te doen.
Tijd dringt. Ik stuur Marlin vooruit. 10, 9,8,7,6,5,4,3,2,1 (poeslief) Thomasje, volgens mij is Mama op school...
Zullen we weer gaan lopen... Ok. Nog steeds niet echt overtuigd strompelt Tom weer achter me aan.
Marlin hoort de bel en zet het op een sprinten. Tom gaat als reactie nog langzamer lopen en komt weer tot stand. Ik pak hem bij kop en kont en slinger hem over mij nek hetgeen me weer op een brul concert komt te staan.
Ik doe de schooldeur open. Marlin ben ik gelijk kwijt. Die weet ook wel waar haar klas is... En daar ik niet met een brullend kind op mijn nek, oorbellen in en op hoge hakken door die school wil lopen, zet ik hem op de grond waar hij prompt gaat liggen en het op een nog harder brullen zet. Wat hij daar mee probeert te bereiken is me een raadsel. Onze lieve heer wil in iedergeval dat ik me nog geduldiger betoon.
De adjunct komt lachend voorbij en zegt : "dat doen die van mij noooooooit" Dat is prettig om te horen. Nu hebben we even geen haast. We wachten even. Tom kan weer verder. Tenminste als ik zijn handje vasthou... grrrrr nu weer wel.
Naar buiten wachten op de aankomst van de sint. Mama!!!! en Tom is weer niet bij zijn moeder weg te slaan waardoor je denkt. Dat wordt weer heisa zo...
En ja hoor een kwartiertje later loop ik met het gillende speenvarken op mijn nek weer richting huis. Hij zoekt nieuwe toonsoorten, probeert extra volume te maken. Alles in zijn hele lijf protesteerd en probeerd mij duidelijk te maken dat hij niet van plan is dit ook maar voor 1% te pikken.
Uiteindelijk zet ik hem brullend weer op de stoep en leun tegen een nabij gelegen lantarenpaal. De lichaamstaal van Tom zegt mij dat hij van plan is wortel te schieten en ik loop door. Kom weer terug. Leun weer tegen de lantaarnpaal en als ik een korte break in het hartverscheurende gebrul ontdek, zeg ik iets over het warme huis, de autootjes waar die mee kan spelen. Kom je mee?
En ja hoor. Tot mijn stomme verbazing en blij verheugd zet Tom zich uit vrije wil zich weer in beweging en komt hij mee. Na drie passen gaat hij aan mijn been hangen en wil hij getild worden.
En toch hou ik zielsveel van dat joch. Wat een passie. Wat een doorzettingsvermogen en wat een onvoorstelbare wilskracht.
Ja dat is er een van mij en Bia dat kan niet anders...
Groeten
Merel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten