Roze Haarlem

Zouden ze bij de organisatie van Roze Haarlem al zo geavanceerd zijn dat ze een google-alert hebben staan op Roze Haarlem. In dat geval komt dit bericht gelijk bij hun op het bordje.

In ben de blonde dame in het witte tuniek die samen met een grote club homo's zat te zweten in een vergaderzaaltje van Grandcafe Brinkman tijdens de Roze Haarlem voorlichtingsavond van afgelopen dinsdag.  Er was een thema, diversiteit, maar het publiek wilde dat toch eerst uitgewerkt zien. Speciaal voor die mensen lever ik onderstaande denk-stuk in als mijn eerste inbreng als Roze Haarlem filosofe.

De huidige visie op acceptatie is dat de maatschappij bestaat uit een grote middengroep doodnormale  mensen met daar  omheen kleine groepjes van minderheden met aangeboren afwijkingen die ook een plaats in de maatschappij verdienen. Minderheden  die door de grote middengroep geaccepteerd moeten worden.

Daar wil ik graag een paar kanttekeningen bij plaatsen.

Geen twee mensen zijn het zelfde maar toch is er het gelijkheidsbeginsel dat in het genetisch materiaal van onze maatschappij zit vast gebakken en dat zegt: "Je past je aan, of je doet niet mee."

Die maatschappij, van wie wij vragen mensen die anders zijn te accepteren, bestaat uit individuen die de god-ganze dag met niets anders bezig zijn dan met 'normaal doen', 'niet opvallen' 'hoe het hoort' en 'wat zullen de buren er wel niet van denken.'

Die mensen staan dan wel even raar met hun oren te klapperen als er een groepje minderheden aan de deur komt kloppen met de wens of eis om in hun 'overduidelijk anders zijn' even stomweg geaccepteerd te worden.

Die burger denkt. Heb ik het nou verkeerd begrepen? Ik dacht dat je om geaccepteerd te worden je eerst moest aanpassen?  Maar deze mensen draaien het om. Ze zoeken elkaar op en brullen dat ze geaccepteerd moeten worden 'zoals ze zijn.' Ja, maar ho even, zo zit 'de maatschappij' niet in elkaar.

Waarom zou ik in eens mensen moeten accepteren die anders zijn, terwijl ik mij dag in dag uit in bochten aan het wringen ben om door iedereen geaccepteerd te kunnen worden? Als ik het kan, dan kunnen zij het ook.  Meedoen is een keuze. Goedenmiddag!

De man heeft een punt, want zo zit ZIJN wereld in elkaar. Maar waar staan wij dan, als toch ook wel brave mensen, die zoiets prachtigs als diversiteit aan de man willen brengen?

Ik zelf ben een transseksueel. Wij (mijn groeppie) staat genoemd op de lijst van 'anders zijnden" die voor een roze feestje in aanmerking komen. Maar als ik naar de  voorlichtingsavond ga, merk ik dat het toch vooral een homo-feestje is. Hoor ik daar als trans-seksuele (meestal) hetro-seksuele vrouw dan wel tussen?

Zou mijn anders zijn hier wel geaccepteerd kunnen worden? Of hoor ik er niet bij? Ik weet het niet. Maar ik zie mezelf dus, hoe gewoon ik in jullie ogen ook ben, wel degelijk als een roze vaandeldraagster, en ik  zie jullie, mensen die ook dapper tegen de geldende norm in openlijk anders durven zijn, als de mensen die mij daarin kunnen accepteren of niet.

Mocht ik geaccepteerd worden met mijn roze vaandeltje, dan spreek ik de hoop uit dat roze haarlem  gaat over openlijk anders zijn. Want dan kan iedereen mee doen. Ook ik en ook die meneer die denkt dat meedoen een keuze is.

In openlijk anders zijn zie ik de prachtige mogelijkheid en de schone taak taak om de toch ietwat verkrampte in de pas lopende meerderheid, al was het maar op 1 dag van  het jaar, te laten zien dat anders  zijn bestaat, dat het mag bestaan, dat het helemaal niet erg of  eng is om anders te zijn, dat het natuurlijk  is om anders te zijn, dat het menselijk is om anders te zijn, en dat anders zijn een ongekende schoonheid heeft en dat anders zijn eigenlijk elke dag gevierd zou moeten worden. En dat iedereen mee kan doen, dat iedereen erbij hoort omdat hij of zij, omdat iedereen, anders is.

Wachten tot de Lente komt.

De wintertijd begint zo weer. Daarom maar een liedje die voor alle mensen
die snappen dat de lente altijd weer komt.

Op de manege.

Thomas gaat aan de bar zitten en brult. Hier! Hier! Horeca bloed. We zitten in de kantine van manege Schoteroog omdat Marlin een amazone aanval heeft. Nou een aanval. Dit is toch werkelijke passie hoor. Haar kamer wordt langzaam omgetoverd tot paarden-kamer en de boeken die ze uit de bibliotheek haalt zijn allemaal paardenboeken. Het boek dat ik haar voorlees gaat over een meisje dat een manege bezoekt. 

Vanuit de kantine kunnen wij door de grote ramen de vloerloze hal in kijken en zien wij hoe, geslachtsrijpe tienermeisjes en een enkele homoseksuele en/of maagdelijke jongen, hun paardendroom beleven, door paarden van verschillend formaat over de zandgrond van de linker- naar de rechterwand en weer terug te laten ploeteren.

Helemaal achter in de bak (zo heet die hal), vanuit de kantine nog maar nauwelijks zichtbaar, want aan het oog ontrokken door voorbij razend paardverkeer, is een gedeelte van de bak afgezet. Daar zien we onze dochter eerst op een klein  paardje (soort Smart) daarna op een heel groot paard (Opel Kadet) en daarna op een tussenmaat (4-deurs-Smart) getild worden. Waarschijnlijk lacht ze van oor tot oor , maar dat kunnen we van af onze plek aan het raam niet zien. Wat we wel kunnen zien is dat de meneer die de teugels van het grote paard vasthoudt zich uitslooft om Marlin de paardrij-ervaring van haar leven te bezorgen.

Een halfuurtje eerder bij binnenkomst was de totale groep in tweeën gedeeld. Zij die eerst gingen borstelen (borstelen is belangrijk!) en zij die eerst gingen rijden. Alle angsthaasjes probeerden zich gelijk in de borstel-categorie te wurmen. Marlin maakt het niets uit. Zij is een award-winning amazone in spe, dus die komt als vanzelf in de rij-groep terecht.

Ze is niet bang om te rijden en heeft geen bezwaar tegen borstelen. Ze houd van die dieren. Maar ze staat natuurlijk wel vooraan, waardoor ze als eerste op een pony gehesen wordt. Maar dat is  geen voordringen. Dat is kinderlijk, niet ingehouden enthousiasme.

Ondertussen wisselt de groep paarden in de bak en hebben we een nieuwe groep amazones om te bewonderen. Mijn oog valt op een meisje dat vlak voor ons de manege was binnengekomen, en die nu, in tegenstelling tot haar tuttige klasmaatjes, haar prachtige zwarte hengst met zoveel precisie, passie en urgentie door de bak stuurt, dat ik er mijn ogen er niet van af kan houden. Die komt er wel. Of niet. In iedergeval. Zo kan het dus ook!

Ondertussen heeft mijn dochter de bak verlaten en is zij nu buiten mijn gezichtsveld paarden aan het borstelen. Alle grote paarden hebben de bak verlaten. We kwamen kwart voor tien binnen Het is kwart over elf. Ik ben om. Ik moest maar eens een boerderij met een stal en stuk of wat paarden aanschaffen, maar natuurlijk niet voordat ik mijn touringcar-rijbewijs heb gehaald.

Verklaring omtrent gedrag

De Merel heeft een diep introspectief onderzoek naar het gedrag van betrokkene ingesteld en verklaart dat uit dit onderzoek, gelet op het risico voor haar hart, in verband met het doel waarvoor de verklaring is aangevraagd en na afweging van het belang van betrokkene, niets is gebleken van bezwaren tegen betrokkene.