Op de manege.

Thomas gaat aan de bar zitten en brult. Hier! Hier! Horeca bloed. We zitten in de kantine van manege Schoteroog omdat Marlin een amazone aanval heeft. Nou een aanval. Dit is toch werkelijke passie hoor. Haar kamer wordt langzaam omgetoverd tot paarden-kamer en de boeken die ze uit de bibliotheek haalt zijn allemaal paardenboeken. Het boek dat ik haar voorlees gaat over een meisje dat een manege bezoekt. 

Vanuit de kantine kunnen wij door de grote ramen de vloerloze hal in kijken en zien wij hoe, geslachtsrijpe tienermeisjes en een enkele homoseksuele en/of maagdelijke jongen, hun paardendroom beleven, door paarden van verschillend formaat over de zandgrond van de linker- naar de rechterwand en weer terug te laten ploeteren.

Helemaal achter in de bak (zo heet die hal), vanuit de kantine nog maar nauwelijks zichtbaar, want aan het oog ontrokken door voorbij razend paardverkeer, is een gedeelte van de bak afgezet. Daar zien we onze dochter eerst op een klein  paardje (soort Smart) daarna op een heel groot paard (Opel Kadet) en daarna op een tussenmaat (4-deurs-Smart) getild worden. Waarschijnlijk lacht ze van oor tot oor , maar dat kunnen we van af onze plek aan het raam niet zien. Wat we wel kunnen zien is dat de meneer die de teugels van het grote paard vasthoudt zich uitslooft om Marlin de paardrij-ervaring van haar leven te bezorgen.

Een halfuurtje eerder bij binnenkomst was de totale groep in tweeën gedeeld. Zij die eerst gingen borstelen (borstelen is belangrijk!) en zij die eerst gingen rijden. Alle angsthaasjes probeerden zich gelijk in de borstel-categorie te wurmen. Marlin maakt het niets uit. Zij is een award-winning amazone in spe, dus die komt als vanzelf in de rij-groep terecht.

Ze is niet bang om te rijden en heeft geen bezwaar tegen borstelen. Ze houd van die dieren. Maar ze staat natuurlijk wel vooraan, waardoor ze als eerste op een pony gehesen wordt. Maar dat is  geen voordringen. Dat is kinderlijk, niet ingehouden enthousiasme.

Ondertussen wisselt de groep paarden in de bak en hebben we een nieuwe groep amazones om te bewonderen. Mijn oog valt op een meisje dat vlak voor ons de manege was binnengekomen, en die nu, in tegenstelling tot haar tuttige klasmaatjes, haar prachtige zwarte hengst met zoveel precisie, passie en urgentie door de bak stuurt, dat ik er mijn ogen er niet van af kan houden. Die komt er wel. Of niet. In iedergeval. Zo kan het dus ook!

Ondertussen heeft mijn dochter de bak verlaten en is zij nu buiten mijn gezichtsveld paarden aan het borstelen. Alle grote paarden hebben de bak verlaten. We kwamen kwart voor tien binnen Het is kwart over elf. Ik ben om. Ik moest maar eens een boerderij met een stal en stuk of wat paarden aanschaffen, maar natuurlijk niet voordat ik mijn touringcar-rijbewijs heb gehaald.