Gay Pride Boten Parade. Waarom Merel op Die Boot staat.

In de scene hoor ik wel eens het geluid. Waarom zou je Merel? Je bent toch geen homo?
Bekend hetero geluid is ook. Waarom doen ZE niet normaal, als ze zo graag willen dat wij
ze als normaal accepteren?

Ik snap dat standpunt, omdat 'normaal zijn' voor 'normale mensen' net zo goed moeilijk, zwaar en noodzakelijk is.  Maar je doet het, want, oh jee, de buren... Maar ... voor mensen die 'normaal zijn' zwaar vinden, is er zoiets als Carnaval.

De Gay-Pride is carnaval, in de zomer, georganiseerd door de Gay Scene,  maar, wat mij betreft, voor iedereen.

Voor iedereen die op de lagereschool en middelbareschool door kinderen, leraren EN  ouders is getreiterd omwille van zijn of haar identiteit.  Je grote ogen, je dunne benen, je piekhaar,  je petje, je kleren, je belachelijk grote woordenschat of je dunne polsjes om maar wat te noemen.

De 'Pride' in Gay Pride is dus de trots, die een bekrompen samenleving uit je heeft  proberen te rammen.  En met de Gay-Pride vieren WIJ dat het ZE niet gelukt is.

Wat natuurlijk niet wegneemt dat velen van ons, zo niet allen, de afgrond van te dichtbij hebben moeten aanschouwen.

Maar we zijn niet gesprongen.
We hebben de trekker niet overgehaald.
We hebben de pillen laten staan.
We hebben de trein voorbij laten razen en we zijn door de storm gegaan.

En nu is de wind gaan liggen. Dit is 'the calm after the storm'. We zijn blij dat we leven.  We staan op een boot, en iedereen juicht ons toe. Het leven is mooi. Het is wel eens anders geweest.

Jezelf toestemming geven te zijn wie je bent, daar gaat het om. En daar hoef je, wat  mij betreft, geen homo voor te zijn.  Dat geld voor iedereen. En daarom sta ik dus op die Boot.

Merel Moistra

Harry Merry

Kan jij tegen Puur!

Echt, oprecht en eerlijk,  zijn dat in een valse, hypocriete wereld, wat kryptoniet is voor superman: een pijnlijke confrontatie met je kwetsbaarheid of, met ons falen, om tegen beter weten in, iets te maken, dat echt oprecht en eerlijk is, zonder je op voorhand bezig te houden met de vraag: wordt ik hier beter, rijker, of populairder van?

Ik zag Harry Merry twintig jaar geleden voor het eerst spelen tijdens een open podium in
Hotel Twin Pigs.

Hij belichaamde de ontkenning van de angst om af te gaan. Zijn kleding, een -matrozenpakje, zijn keyboard, meer speelgoed dan muziekinstrument, waren allemaal ontkenningen van 'cool'. En alhoewel hij dus al was afgegaan voor hij goed en wel was opgekomen, gaf hij daarna een optreden, een concert, met muziek, die je het misselijkmakende gevoel bezorgde dat alles fout ging wat maar fout kon gaan, terwijl zijn gezichtsuitdrukking en zijn lichaamshouding dit gevoel nog bevestigde nog ontkende.

Hij schaamde zich niet!  Hij deed gewoon alsof het normaal was!

Hij had net zo goed de zaal in schreeuwen dat wij allemaal gek waren. Dit werd niet gepikt. Niet wij waren gek. Hij was gek en wij waren met meer!!  En ik? Ik was razend, ik heb mijn gitaar opgepakt en ben zonder te  spelen naar huis gegaan. Wat een idioot !!!

Maar die idioot van toen, is er nog steeds, vaak ook nog in een vergelijkbaar matrozenpakje en nog steeds roept hij sterke emoties op.  Alle pop-artiesten die je ooit zag, zijn aangekleed door stylisten, die voor inspiratie kijken en luisteren naar originele mensen als Harry Merry, en dus een slap aftreksel van het origineel: Harry Merry zelf.

Maar puur, onversneden,werkelijk origineel, oprecht, echt en eerlijk wie kan daar tegen?

Voor de avonturiers onder u die het willen proberen is hier de uitdaging. Want ondertussen rijpt Harry gewoon door als goede wijn. Het is nog steeds ontregelend, maar niet meer zo tenenkrommend. Luister zelf, maar ...  kijk maar of je er tegen kunt. Misschien gaat er een nieuwe wereld voor je open....