Natuurlijk weet ik nog niet hoe je heet. Maar ik weet dat ik ergens in deze transitie een psycholoog ga ontmoeten. Jij bent waarschijnlijk de enige lezer die dit blog ooit zal hebben. Ik schrijf het voor mezelf, maar goed we moeten natuurlijk ook rekening houden met het publiek. Ook al is het publiek helemaal alleen.
Ik ben dus Merel. Ik ben een vrouw. Dat heb ik niet altijd geweten. Of anders gezegd. Ergens moet ik dat altijd hebben geweten, alleen werd ik altijd bij de jongens ingedeeld, omdat ik een piemeltje had. En als iedereen om je heen doet alsof je een jongetje bent, dan ga je erin geloven. Die experimenten ken jij ook wel (Milgram). En ik dus ook. Want ik heb zelf ook psychologie gestudeerd. Niet vreselijk geïnteresseerd in transseksualiteit overigens tijdens mijn studie. Maar wel in vrouwenstudies. Dat vrat ik. Ik was een feminist. Niet dat ik dat zelf in de gaten had hoor. Dat is allemaal herinterpretatie.
Ook als travestiet vond ik mezelf geen travestiet. Dat zijn zieke geesten. Ik ben niet zo. Maar het houdt je wel aan het denken. Het keerpunt in mijn (niet al te stabiele bestaan als man) kwam op twee momenten. Er was een: "Zo kun je niet verder moment". Maak hoe dan ook wat van je leven. En jaren later het bewustzijn dat ik misschien geen labiele man was maar een ongelooflijk stabiele transseksueel. Want als je ondanks een compleet verneukte socialisatie jezelf toch als persoon 40 jaar staande weet te houden. Sterker nog. Zelf een redelijk succes van je leven weet te maken dan moet je toch iets kunnen.
Het zijn dus vaardigheden die ik heb ontwikkeld om me staande te houden en ik heb er heel veel aan. Maar nu wil ik werken aan de vaardigheden die horen bij het geslacht dat als primaire dispositie zit opgeslagen in mijn brein. Het voelt als thuis komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten