We gaan waarschijnlijk wat at random door de materie heen. Maar goed. Gisteren zei ik dus dat er een moment was in mijn leven dat ik zie als het dieptepunt. Het dieptepunt was dat ik huilend midden in de kamer in mekaar zakte met een braadpan in mijn hand omdat ik niet de kracht had om te bepalen of ik nou wel of niet een eitje ging bakken voor de lunch.
Dat was voor mij een teken dat er 'iets' aan de hand was. Wat dat was wist ik nog niet. Het resulteerde in ieder geval in een enorme onmacht om tot actie te komen. Alles wat ik daarna gedaan heb om eruit te komen, heeft uiteindelijk geleid tot een Anthony Robbins Seminar in 1996 . Daarna heeft het nog zo'n tien jaar geduurd voor ik ook zelf het resultaat zag. Heden ten dagen heb ik meer last van te grote gretigheid om dingen aan te pakken en heb ik moeite om stil te zitten. Maar die enorme spanning die zat tussen mijn talenten en het resultaat dat ik er mee boekte is er niet meer. Ik ben succesvol waar ik ga.
Maar dit heeft allemaal niets van doen met transseksualiteit. Deze stenen moesten eerst allemaal van zijn plaats voor ik bij het euvel zelf aankwam. Daarover morgen meer.
xxx
Merel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten