Er is iets aan zelfverzekerdheid dat aantrekt en er is iets dat afstoot. Natuurlijk zijn zelfverzekerde mensen woest aantrekkelijk. Maar in nabijheid van zelfverzekerdheid kan je jezelf ook erg onzeker gaan voelen. En dat terwijl je eigenlijk helemaal niet zo vreselijk zelfverzekerd hoeft te zijn om (in de ogen van anderen) goddelijke status te bereiken.
Mensen zijn over het algemeen zo onzeker van zichzelf dat gewoon rustig blijven je al boven de massa doet uitstijgen. Maar dan... Iedereen denkt: 'zo he, die is zelfverzekerd'. Zelf heb je er niks aan, want zelf voel je steeds de onzekerheden zitten terwijl je omgeving denkt: 'oke, die kan dus tegen een stootje.'
Dan gaan ze je zelfverzekerdheid lopen testen en als het dan in je verkeerde keelgat schiet kom je in eens "verrassend" onzeker uit de hoek. "He, die is helemaal niet zo zelfverzekerd als tie zich voordoet". Die doet maar assof. Die loopt de boel te belazeren. Hij is eigenlijk net zo onzeker als ons.
Want alhoewel we het woest aantrekkelijk vinden, knijpen we tot het knapt. Is het dan wel zo leuk om zelfverzekerd te zijn? Iedereen wil je alleen maar van het voetstuk trekken waar ze je nota bene eerst zelf op hebben gezet.
Waarom ben ik toch altijd zo overtuigd van mezelf? Heb ik dat nodig? Is dat niet heel erg onzeker van mezelf? De discussie win ik toch. Het zou leuk zijn als iemand mij er eens onder lulde for a change. Een persoon die met me in discussie wil, kijk ik meestal een beetje moedeloos aan met een blik van: "zal ik het hem uitleggen?". Hij vindt me toch alleen maar een "know it all bitch" als ik het doe.
Mijn moedeloze hoofd is meestal al zo dreigend dat de persoon aftaait nog voor ik het filosofisch buskruit uit mijn rugzak heb gehaald. Anderen vinden het leuk en geestelijk stimulerend om op deze manier de les gelezen te krijgen en weer anderen gaan flippen als je hun wereldbeeld even "up side down" zet. (dat jij je dat niet kunt voorstellen, zou dat kunnen worden veroorzaakt door een gebrek in je voorstellend vermogen, misschien...)
Er zijn er ook bij, die ik vanwege zwaar wegende familie belangen, gelijk heb moeten geven. De blik van je moeder is dwingend in dit soort dingen. Ja hoor Freek, je hebt gelijk. Juichend stond de man op en ging een plasje doen. Soms is iemand in zijn waan laten het grootste cadeau dat je iemand kunt geven. In meeste gevallen wil men niets liever dan dat. Ik voelde me misselijk worden en dacht. Daar gaat hij. Geen spat wijzer. En dolgelukkig met het idee dat hij me te slim af was. Nou ik nog....
xxx
Merel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten