Moet je voorstellen dat je 4 jaar traint voor een gouden medaille, je wordt vierde. Wint dus niks en kan nog een half jaar lang elke dag naar de sportschool omdat als je gewoon stopt met sporten je hart ontploft.
Heeft u dat wel eens? Dat u wakker wordt en denkt. Verdomme, ben ik toch een transseksueel?
Je kunt het jaren voor je uitschuiven. Je kan het ontkennen. Je kunt het vervelend vinden. Maar ik geloof niet dat een vrouw die 40 jaar lang geprobeerd heeft man te zijn, zonder een gevoel van verlies haar mannelijkheid opgeeft.
Niet omdat het daar zo aan hangt. Nee god bewaar me. Het kon me al 40 jaar lang gestolen worden. Maar het was ook 40 jaar lang een feit waar ik mee omging. Waar ik mee vocht. En als ik vecht dan vecht ik om te winnen. Jaren lang was toegeven gelijk aan opgeven en dus gelijk aan verliezen en dat doe ik nou eenmaal niet graag. Ik kan slecht tegen me verlies. Alles beter dan als de dorpsgek over straat te moeten. Want een vrouw... dat kun je niet worden. In mannentaal: Je ken der tieten op plakken en er een neuk gat in boren. Een vrouw wordt het toch nooit. Je blijft het altijd zien. Je bent dus voor de rest van je leven een freak.
Tja wat is een vrouw eigenlijk, en waar ben ik in godsnaam mee bezig. Gut oh gut nou ben ik toch zo'n aandacht vragende severaar geworden. Dit is het schemergebied tussen man en vrouw zijn.
Ik ben aan het rouwen omdat ik een gevecht heb verloren en waarvoor ik nu moet aftrainen.
Ik snap nu waarom een trans haast heeft. Een top atleet rekt het aftrainen ook niet. Die wil ook verder met zijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten