Met de trein. Dus alles in de weekendtas. Loodzwaar. Dus de weekend tas met de spin op het inklapbare steekwagentje van de blokker. Fietsen gaat niet. Dan maar met de tram. Lopen we vanavond wel naar huis.
Kaartje kopen. Waar zit mijn portemonnee verdomme. Welk perron moet ik eigenlijk zijn. He wat een mazzel er staat een trein klaar. Die moet ik hebben. Gut wat is die tas zwaar. Plekkie vinden is plekkie maken. Ik neem twee plekken in. Als dat maar geen gedonder geeft.
Amsterdam CS gaat nog. Maar Amsterdam Amstel is de druppel en net op het moment dat ik onderuit wil zakken op de klanken van mijn MP3 speler begint het gezeik. 'Meneer is die gitaar van u.' Zegt ze tegen me man die naast mijn gitaar zit.
Ik: 'Nee hij is van mij'
Boze vrouw: 'wilt u hem weghalen want ik wil zitten'
Ik: 'Als u weet waar ik hem moet laten krijgt u een tientje'
Boze vrouw: 'Nou hier tussen de stoelen'
Ik: 'Nee dank u, liever niet'
Boze vrouw: 'Ja maar ik wil wel zitten'
Ik denk: 'zolang je maar niet op mijn gitaar gaat zitten vindt ik alles best. Zet de mp3 speler aan en doe alsof ik haar niet meer hoor.
Ga ik zitten nadenken. Ja misschien zou ik mijn koffer onder die bank kunnen moffelen en de gitaar onder die andere bank. Maar met 10 minuten zijn we in Utrecht en hoe krijg ik dan in deze stampes volle trein mijn koffer weer onder die bank en mijn gitaar tussen die stoelen vandaan. Ik zie het niet gebakken.
Het was ook hoe ze het vroeg. Nee ze vroeg het niet, ze eiste haar rechtmatige plek op. Er stonden nog veel meer mensen. Na Utrecht mag ze zitten. Maar als we 3 minuten later in Utrecht aankomen is zij als een van de eerste uit de trein.
Ik probeer als laatste in de rij aan te schuiven met mijn gitaar op mijn rug en mijn steekwagen achter me aan. Mijn gitaar stoot tegen het te lage plafond aan. Er dreigt een gat te ontstaan tussen mij en het peloton. Ik herstel. Maar in mijn haast in te lopen blijft mijn karretje achter de klapdeur haken die ik met mijn andere hand probeer open te houden. Er valt, hoe klein ook, een gat tussen mij en de meute uitstappers. Ik probeer me met kar en al van de trap af te gooien maar ik zie dat ik te laat bij de deur zal komen, en ja hoor als een horde los geslagen buffels proberen de instappers over me heen te daveren.
Ik zet me schrap en schreeuw. Ik wil er echt nog even uit hoor!!! Gelach allom. Tja het is maar hoe je het brengt he.
xxx
Merel
ps prima optreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten