John Martyn is Dood

Wij kwamen vroeg. Wayne had ons gewaarschuwd. John Martyn treed op in het patronaat. Ja dat wilde ik zien. Het maakt niet uit wat voor uitvluchten mijn toenmalige vriendinnetje maakte. Ik beloofde haar dat we van uit Haarlem de taxi terug naar Amsterdam zouden nemen. Toen ging ze over de streep. Wayne had de kaarten gehaald. Wij hoefden alleen maar op tijd aanwezig te zijn en dat waren we dus. Patronaat geheel leeg. Alleen wij en nog een paar mensen.

Daar komt een gozer met een gitaar aan. Dwars door de zaal en slingert zijn gitaarkoffer op het podium. He John, roept iemand en biedt hem een joint aan. John vraag niet wat erin zit. Hij zal de hele avond onafgebroken blijven drinken en blowen. Tegenwoordig gaat het wel maar toen kon ik nog geen twee accoorden achter elkaar spelen als ik had geblowt en hij... Hij ging alleen maar beter en beter spelen.

Een paar uur later is de hele zaal volgelopen. De harcore fans hebben zich een weg naar de rand van het podium hebben geknokt. De band komt opstoom en de muziek neemt bezit van mij.
Ik zie witte paarden van achter het podium dwars door het drumstel heen razen en het publiek in springen om midden in de lucht op te lossen.

Het zal je gelijk duidelijk zijn dat ik dit nooit meer heb mee gemaakt. Deze man was een ultieme muzikant. Het talent was zo groot dat het niet verwonderlijk is dat de man niet snapte waarom hij geen wereld ster was. Hij was er goed genoeg voor. Elke muzikant zal dat beamen. John Martyn was het levende bewijs dat talent geen wereldster maakt en nu is hij dood. Ik heb de dance rage en de xtc pilletjes aan me voorbij laten gaan maar ik ben dol gelukkig dat ik dit heb mogen meemaken. John Martyn op het topje van zijn kunnen en de vorm van zijn leven.

Fuck the DJ, God bless John Martyn.