Op derde-kerstdag waren we met het hele gezin, naar de Uilenvanger gelopen. De Uilenvanger is een soort van uitspanning midden in het Noord-Hollands Duinreservaat. Je moet dus even lopen voor je er bent. Dan is het handig als de kinderen, die niet weten waar ze heen lopen, een korte termijn doel hebben om achter aan te rennen. Dus trapte ik de mijn mooie euro 2000 bal, die ik heb over gehouden uit een vorig leven, vrolijk voor me uit. Het geen niet bemoeilijkt werd door de hakken, omdat ik (om mijn moeder te plezieren) makkelijke schoenen had aangetrokken.
Dus af en toe maak je dan een een schijnbeweging of je doet een poging om de bal echt ver vooruit te trappen. Bewonderende blikken van mede-wandelaars. Die mevrouw kan goed voetballen!
Vanmorgen met frisse tegenzin in mijn kluspak de trap af. De bakfiets had een lekke band. Ik hou niet van banden plakken en werken in de vrieskou vind ik nog erger, dus ik was gespannen en had nou niet het best humeur.
Onze nieuwe onderbuur zit voor zijn deur een sjekkie te roken en zegt, ga je joggen? Nee, moet band plakken. 'De zon is net achter de woningen aan de overkant gezakt', zegt de buurman. 'Ik haal het wieltje er wel uit. Dan plak ik hem boven wel', probeer ik opgewekt over te komen. De buurman zegt:'Misschien een idee om de bakfiets op zijn kant te leggen. Zal ik even helpen?' Ja prima.
Als de bakfiets op zijn kant ligt, ziet de buurman dat de wieltjes niet gewoon vast zitten met twee moeren maar dat de remmen het verwijderen van de wieltjes aanzienlijk bemoeilijkt. 'Dat word lastig zegt hij' op een toon van, daar zou ik maar niet aan beginnen meissie. Je kan beter het bandje hier plakken.
Ik begin dood gemoedereerd de zaak uit elkaar te schroeven en zeg erbij: 'ik heb het ook zelf in elkaar gezet, dus zo heel strak zitten die moeren niet.' Onder het uitspreken van de woorden: 'Nou ik zie het al, jij ben technisch genoeg', druipt de buurman af.
Drie kwartier later ben ik weer terug beneden en schroef ik het wieltje weer op de bakfiets, terwijl ik gepasseerd word door vrouwen die dit niet kunnen en me vol bewondering aan staren. Ik ben best trots op mezelf en als ik na de puinhoop boven weer te hebben opgeruimd mijn computer weer aan zet lees ik in de digitale telegraaf:
Merel_zingt_het_mooist
Het zonnetje schijnt in amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten