Merel Moistra AKF Bureaublad 1440x900

De AKF Pr Foto

Dit is de foto die op Texel is gemaakt voor bij de Try-out tour. Ik heb wel even mijn make-up bijgwerkt, met photo-shop, want zo oud en vermoeid hoefde ik er nou ook weer niet uit te zien. Toch?

En hier nog even een close-up.

Speellijst AKF Halve Finalisten Try-out tournee

vr 28. jan		20:30 – 22:30	- Werftheater Utrecht
za 5. feb		20:15 – 22:45	- De Wegwijzer Nw en st.Joosland
do 10. feb		20:30 – 22:30	- Rozentheater Amsterdam
za 19. feb		19:00 – 23:00	- Schattelijn Geertruidenberg
do 24. feb		20:30 – 23:00	- Pepijn Den Haag
za 26. feb		20:30 – 22:30	- De Tobbe in Voorburg
vr 4. mrt		20:15 – 22:15	- De Kerk Makkum
za 5. mrt		20:30 – 23:00	- Walhalla Rotterdam
za 12. mrt		20:15 – 22:45	- Souterain Theater Rijkaertsz Wijk aan zee
wo 16. mrt		20:15 – 22:45	- Kumulus Maastricht
za 19. mrt		20:30 – 23:00	- cc onder den linden Middenbeemster
do 24. mrt		20:00 – 23:00	- Oude raadhuis Hoofddorp
vr 25. mrt		20:30 – 21:30	- De Kamers in Amersfoort
za 2. apr		20:00 – 22:30	- Theaterkerk in Wadway

Jury rapport Texel

Amsterdams Kleinkunst Festival
Concour om de  Wim Sonneveldprijs
Texel 13, 14 en 15 januari 2011

Merel Moistra met "Wat wil dat wijf"

Haar verpletterende opkomst als lage alt, zet iedereen al direct op het verkeerde been. Nee, hier loopt geen goedkope revueartiest het podium op, Hier komt een intelligente entertainster ons een heel persoonlijk levensdilemma voorleggen. Ongepolijst, was van de meeste regels die in een theater gelden, vertelt zij met flair, ironie, zelfvertrouwen en vooral met lef dat zij een blunder van de schepping is. En daar mogen we allemaal om lachen, zijzelf nog het meeste nu.

Voor die lach waren er het verdriet en de verwarring en ook die deelt ze. Persoonlijke verhalen als deze houden het gevaar in dat ze te navelstaarderig worden.

Met dit programma vol humor en relativering en staaltjes van prachtig improvisatie talent als haar oorbel op de grond valt en even later de andere juist niet, omzeilt Merel die valkuil. Waarbij ze ook, nog te schaars, laat horen dat ze instaat is of te stappen van de eigen thematiek en met een scherpe blik naar de buitenwereld kan kijken.

Als kijker ga je volledig met haar mee en je vergeet het man-vrouw denken en het onderscheid daarin.

Ze moet echter oppassen dat ze geen karikatuur wordt van zichzelf, wil de commissie ook meegeven. Opassen dat ze met dit inhoudelijk zo kwetsbaar programma niet te veel de lach wil halen op te gemakkelijke wijze. De commissie zegt dit ondermeer omdat Merel een slotlied heeft dat misschien wel adembenemend is en waarme ze de hele zaal kan 'oogsten'. Maar ze helpt dat moment voor een deel om zeep met maniertjes en grapjes. Een ernstig punt van kritiek is ook het te lange verhaal over haar lagere school en daar direct achteraan een abominabel lied en werkelijk tenenkrommend pianospel. Dan word het programma juist wat ze niet wil: een tikje klef.

Het publiek vergaf het haar. Misschien wel omdat er veel kleinkunstenaars zijn die een zaal 'aan een touwtje' hebben, maar weinig zoals Merel, die ze 'aan haar ogen' heeft.

Texel

Het is een wonderlijke bijeenkomst hier op Texel. Niet alleen het samenzijn met de collega's maar ook het Texelsche publiek maakt dit tot een zeer bijzondere ervaring. Allemaal afkomstig van het eiland komen ze al jaar in jaar uit (sommige al 22 jaar) drie dagen achter elkaar naar deze derde ronde kijken. Hetgeen betekend dat dit selecte groepje eilanders heel veel nationaal bekende cabaretiers, cabaretières en cabaretgroepen aan zich voorbij heeft zien trekken toen deze nog puur en groen als gras waren.

Dit zijn experts op het gebied van kleinkunsttalent. Je staat dus voor een zaal met kenners, die heel, heel, heel erg aandachtig naar je luisteren. Ik kijk uit naar vanavond. De laatste avond op Texel van het AKF.

En terwijl ik dit zit te tikken komt er een mailtje binnen van Bia

Veel plezier en succes met de fotoshoot en het interview.
Marlin wil graag weten wanneer het op tv komt bij HumorTV. Wil je dat vragen?

Marlin zegt:
Het gaat goed. Ik voel me al beter.
Het is hier heel leuk.
We missen je wel.

Thomas zegt:
Ik ga even lekker kleien.

Thom had gisteren een stukje klei in zijn neus gestopt.
Kon ik er gelukkig nog vrij makkelijk uithalen.
Wat een druif hè?!

Ben heel benieuwd, maar maak me geen zorgen over de uitslag van vanavond.
ik hoor het wel.

Hou ook van jou!

XXXXXX

Bia

13 januari AkF Texel

Ik ben mijn beautycase vergeten. Ik sta radeloos in mijn appartementje de duiventil van appartementen complex-je de Ark. Het uitzicht is prachtig maar ik kan er niet van genieten, want ik ik blijk mijn spullen niet in orde te hebben.

Misschien kan Freek hem meenemen. Hij is mijn laatste kans. Ik ben echt van slag. Maar ik ben ook mijn auto sleutels kwijt en ik moet over een half uur met mijn doorloop beginnen. Ik probeer niet radeloos te worden

Ik ben die dag om kwart voor zeven opgestaan, na een nacht waarin ik niet lekker lag te slapen. Om half acht ben ik klaar om de krullers in mijn haar te draaien en dus zitten ze er precies een uur later in, een stuk of 24. Ontbijten, aankleden, alles klaar zetten. Kan niet fout gaan. Alles is er. Alles zit in koffers en kisten. Maar als ik alleen in mijn appartementje sta slaat de schrik me om het hart. Ik kan mijn beautycase nergens vinden. Alle make-up. Al mijn medicijnen. Ik ben van slag.
 
Ik was als een van de eerste bij de boot. We hadden om 12:00 afgesproken. Ik was er om half 12. Maar Marie en Rob komen een kwartiertje later lang de auto stampen. De blik van Marie is resoluut. Haar ogen staan op "frietje" en dat is ook wat ze zegt: "hey Merel, eerst even een frietje. Ik ren wel achter je aan zeg ik terwijl ik mijn jas snel probeer aan te trekken. Ik wist helemaal niet dat daar een trap was die naar een snacktentje leide. Ik ben hier in geen dertig jaar geweest. Ik was 12 toen ik voor het laatst voet op het eiland zette.

Iedereen loopt snel naar de auto want de boot is er al. Ik wil eerst plassen en als ik halsoverkop de trap op struin zie ik dat mijn auto het verkeer hinderd dat zich een weg in de buik van de boot probeert te rijden.

Doorloop doorgelopen. Ontbijt dingetje kopen. Terug naar de duiventil en de krullers uit mijn haar halen. Dan weer naar Kliff 12 om te eten. In angstige afwachting van de beautycase. Die om zeven uur ariveert, ik rees weer terug naar de duiventil en doe jurk en make-up en ben om 20:25 terug in het Theater. Ik denk nog: "nu kan er eigenlijk niets meer fout gaan. Maar ik moet het belangrijkste nog doen. Optreden.

De act voor mij, heeft het zwaar. Men wil gewoon niet lachen. Het is ook niet zo goed wat ze doen, maar dit is toch het lachgrage texelse publiek....weet ik veel.

Ik weet niks. Ik sta in de coulisen. Ik heb geen tijd om zenuwachtig te zijn, want ik ben aan het werk. Spuig ze in hun smoel had Rob gezegt, en Marie zei: "ja gaat toch wel knallen he".  Ik ben van plan er hard in te duiken.

Dat mijn oorbel er al een keer is afgekletterd in de kleedkamer registreer ik niet echt meer. Maar als het op het podium nog een keer gebeurt is het natuurlijk hylarisch. Moet je er in bouwen zeggen ze dan. Het spelen van de voorstelling gaat voor mijn gevoel stroef, maar ik sla me er wel doorheen, want ik weet dat zelf al lacht er niemand, ik nog altijd een zeer onderhoudend verhaal op een onderhoudende manier aan het vertellen ben, alleen als ze niet lachen op de momenten dat ik dat inmiddels wel gewend ben raar ik binnen in een beetje van slag. Niemand lijkt het te merken. Behalve de jury natuurlijk, want die zien alles.

Zonder het te merken en zonder al te veel kleerscheuren gooi ik me door de try-out van juf koistra heen.  Een gedurft verhaal over het verliezen van je onschuld met als gevaarlijk uitstapje dat iedereen weet wat je bedoelt als je 6 miljoen zegt maar niemand weet hoeveel russen er gestorven zijn in de tweede wereld oorlog. Iets waar je 30 jaar geleden nog voor gelynched zou kunnen worden, maar nu zit mijn grote joodsche vriend Izzy op de vierde rij, en staat mijn grote kleine joodse zus naast de jury tafel mij te filmen en heeft Freek een vriendin meegenomen. Een Israëlische. Het moet niet veel gekker worden.

Ik overleef het. Ik heb het zelf niet eens in de gaten. Eigenlijk besef ik nu pas dat ik het gedaan heb. Als je een caberetier op TV ziet dan zie je het topje van een ijsberg die voor 99% onderwater ligt. Als dat het vak was, dan kon iedereen het. Maar het duurt even voor mensen je gaan helpen en tot die tijd moet je ALLES zelf doen, en dat is hard werk. En daar hou ik dus helemaal niet van.

TVOH Gaat nergens over.

Zet middelmatigheid naast elkaar en er is er altijd wel eentje bij die er in middelmatigheid boven uitsteekt.

Daarom maar even luisteren naar Lena Horn. Afro-Amerikaans zangeres, danseres, actrice en mensenrechtenactiviste Lena Mary Calhoun Horne ( 30 juni 1917 – 9 mei 2010) om precies te zijn.

Dit valt onder: geloven wat je zingt en het dan recht uit je hart zingen. Heeft u 7 minuten?



Dat is wat anders dan hopen dat ze niet vals zingen.