Misschien kan Freek hem meenemen. Hij is mijn laatste kans. Ik ben echt van slag. Maar ik ben ook mijn auto sleutels kwijt en ik moet over een half uur met mijn doorloop beginnen. Ik probeer niet radeloos te worden
Ik ben die dag om kwart voor zeven opgestaan, na een nacht waarin ik niet lekker lag te slapen. Om half acht ben ik klaar om de krullers in mijn haar te draaien en dus zitten ze er precies een uur later in, een stuk of 24. Ontbijten, aankleden, alles klaar zetten. Kan niet fout gaan. Alles is er. Alles zit in koffers en kisten. Maar als ik alleen in mijn appartementje sta slaat de schrik me om het hart. Ik kan mijn beautycase nergens vinden. Alle make-up. Al mijn medicijnen. Ik ben van slag.
Ik was als een van de eerste bij de boot. We hadden om 12:00 afgesproken. Ik was er om half 12. Maar Marie en Rob komen een kwartiertje later lang de auto stampen. De blik van Marie is resoluut. Haar ogen staan op "frietje" en dat is ook wat ze zegt: "hey Merel, eerst even een frietje. Ik ren wel achter je aan zeg ik terwijl ik mijn jas snel probeer aan te trekken. Ik wist helemaal niet dat daar een trap was die naar een snacktentje leide. Ik ben hier in geen dertig jaar geweest. Ik was 12 toen ik voor het laatst voet op het eiland zette.
Iedereen loopt snel naar de auto want de boot is er al. Ik wil eerst plassen en als ik halsoverkop de trap op struin zie ik dat mijn auto het verkeer hinderd dat zich een weg in de buik van de boot probeert te rijden.
Doorloop doorgelopen. Ontbijt dingetje kopen. Terug naar de duiventil en de krullers uit mijn haar halen. Dan weer naar Kliff 12 om te eten. In angstige afwachting van de beautycase. Die om zeven uur ariveert, ik rees weer terug naar de duiventil en doe jurk en make-up en ben om 20:25 terug in het Theater. Ik denk nog: "nu kan er eigenlijk niets meer fout gaan. Maar ik moet het belangrijkste nog doen. Optreden.
De act voor mij, heeft het zwaar. Men wil gewoon niet lachen. Het is ook niet zo goed wat ze doen, maar dit is toch het lachgrage texelse publiek....weet ik veel.
Ik weet niks. Ik sta in de coulisen. Ik heb geen tijd om zenuwachtig te zijn, want ik ben aan het werk. Spuig ze in hun smoel had Rob gezegt, en Marie zei: "ja gaat toch wel knallen he". Ik ben van plan er hard in te duiken.
Dat mijn oorbel er al een keer is afgekletterd in de kleedkamer registreer ik niet echt meer. Maar als het op het podium nog een keer gebeurt is het natuurlijk hylarisch. Moet je er in bouwen zeggen ze dan. Het spelen van de voorstelling gaat voor mijn gevoel stroef, maar ik sla me er wel doorheen, want ik weet dat zelf al lacht er niemand, ik nog altijd een zeer onderhoudend verhaal op een onderhoudende manier aan het vertellen ben, alleen als ze niet lachen op de momenten dat ik dat inmiddels wel gewend ben raar ik binnen in een beetje van slag. Niemand lijkt het te merken. Behalve de jury natuurlijk, want die zien alles.
Zonder het te merken en zonder al te veel kleerscheuren gooi ik me door de try-out van juf koistra heen. Een gedurft verhaal over het verliezen van je onschuld met als gevaarlijk uitstapje dat iedereen weet wat je bedoelt als je 6 miljoen zegt maar niemand weet hoeveel russen er gestorven zijn in de tweede wereld oorlog. Iets waar je 30 jaar geleden nog voor gelynched zou kunnen worden, maar nu zit mijn grote joodsche vriend Izzy op de vierde rij, en staat mijn grote kleine joodse zus naast de jury tafel mij te filmen en heeft Freek een vriendin meegenomen. Een Israëlische. Het moet niet veel gekker worden.
Ik overleef het. Ik heb het zelf niet eens in de gaten. Eigenlijk besef ik nu pas dat ik het gedaan heb. Als je een caberetier op TV ziet dan zie je het topje van een ijsberg die voor 99% onderwater ligt. Als dat het vak was, dan kon iedereen het. Maar het duurt even voor mensen je gaan helpen en tot die tijd moet je ALLES zelf doen, en dat is hard werk. En daar hou ik dus helemaal niet van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten