Operatie in Duitsland

Ik heb een geslachtsaanpassende operatie ondergaan in een duitsziekenhuis.
Er staat een brandmerk boven mijn doos: made ik germany. Mijn doos is van een duitse degelijkheid. Vergeet even die degelijkheid. Duitsers zijn net mensen dus ook prutsers net als wij.

Niet dat ze me doos verpruts hebben, dat weet ik nog niet. Er zit verband om heen en ik ben er zeker van dat het eruit ziet alsof er een handgranaat in mijn kruis is ontploft.

Het is nu drie nachten na de operatie. Ik voel me redelijk, maar dat is als je het vergelijkt met hoe ik me voelde na de operatie. Niet als je het vergelijkt met hoe ik me voelde toen ik hier binnenkwam. Toen kon ik bijvoorbeeld lopen... Dat kan ik niet meer.

Als ik nu zou opstaan zakte ik zo door mijn benen heen nog los van de duizeligheid die het gevolg is van een vertraagde bloedsomloop omdat ik al dagen op mijn rug lig.
1 keer reeds mogen meemaken. Geen pretje.

Maar het is natuurlijk ook geen kattedrek. Het hing daar allemaal gezond te wezen, maar het is allemaal omgelegd. De ballen en de balzak worden gewoon verwijderd. Dat is nummer 1. Ik ben dus gecastreerd. De afgelopen 2 jaar was ik al chemisch  gecastreerd, dus daar zag ik niet tegen op.

Dan snijden ze de zwellichamen uit de penis en vouwen de huid terug in een opening die ze maken onder waar de balzak ooit zat, ondertussen verkorten ze de plasbuis en die bouwen ze ook in het systeem.

Daar zijn ze ongeveer 6 uur mee bezig en dan moet ik over 8 weken nog een keer terug komen. Want in amsterdam proberen ze het in 1 keer te doen en dat lukt nooit, maar dat weten ze hier in duitsland dus doen ze het in twee keer. Dat natuurlijk wel even koppie koppie gebruiken van die duitsers.

Ik lig in mijn bed en zie dat het een stalen bed is. Zouden ze de fiets van mijn oma hebben omgesmolten.....

Je bent ook niet zomaar weg hier. In duitsland lig ja na de operatie nog 2 weken in het ziekenhuis.

Wat vind ik ervan? Ik vind het kan stoer dat ik het gedaan heb. Ik lig te genieten van het vooruitzicht hier weg te zijn, en van het voorruitzicht er helemaal mee klaar te zijn. Maar je moet realistisch zijn. Dat duurt dus nog even. Want eerst moeten we gaan dilateren. Dat betekend dat ik met een dildo het gat (vagina wil ik het daarom nog niet noemen) op te rekken. Als je daar een paar weken mee bezig bent dan moet je daar weer mee stoppen want je krijg dan je tweede operatie, en volgens een vriendin die precies dezelfde operatie heeft ondergaan, dan kan je na die operatie weer opnieuw beginnen. Nou ik ga hier half augustus weg. Dus eind oktober begin november heb ik de tweede operatie. Januari ben ik dus lekker op weg met dilateren.... Het is nu nog geen augustus. het is zondag 31 juli 2011.

En dat terwijl ik ook alweer zo'n drie jaar met dit proces bezig ben.
Je moet het wel echt willen. Zonder de juiste motivatie hou je dit niet vol.
Of zoals een goede vriendin van me zij. Je doet dit niet voor je lol.

En dan wil je natuurlijk ook nog een borst operatie.... maar niet hier....

Scheisse

Twee nachten na de operatie. Al beter geslapen. Gevochten voor comfort, drie keer gevonden  toen geslapen. Dat was meer dan gisteren. Toen lag ik de hele nacht wakker en had ik pijn in mijn rug en in mijn darmen. Dat werd minder als ik op mijn zij ging liggen maar dat durfde ik eigenlijk niet.

Vandaag gaat het verband er voor het eerst af, en voor de gelegenheid maken ze dan gebruik om je even leeg te laten lopen. Je word om kwart over zes wakker gemaakt om een laxeer middeltje te nemen waar je dan zo ongeveer tussen 7 en half acht bed van onderschijt. Ik werd op een poep stoel gezet en daarna de badkamer ingereden. En daar kreeg ik last van duizeligheid, ik dacht dat ik dood ging. Ik werd weer op mijn bed geled en het bed werd gekanteld zodat ik met mijn hoofd naar beneden lag. Toen ging het weer weg.

Schijnt heel normaal te zijn als je zolang op bed hebt gelegen. Het bloed komt even niet meer tot je hoofd. Tering ik wil bloed in mij hoofd. Dat voelt raar!!!

 Ik heb voor de eerste keer nieuw verband gekregen. Dat betekend dat de bloed drains er uit zijn. Weer een paar slangen minder aan mijn lijf. Ik heb nu alleen nog de pies zak maar die zal ik houden tot het einde van mijn verblijf.

Op de kamer schijt ik weer mijn bed vol en nu zit ik weer met vies verband. Ik kan de dokter niet garanderen dat ik niet nog een paar keer het bed onder schijt dus hij stelt voor het verband morgen ochtend vroeg te wisselen.

Es is scheisse aber nicht slim.  En dat bedeuted dan dat het niet erg is.


Ik wil graag met mijn moeder bellen maar die snapt niet dat ze der computer gewoon aan moet laten staan. Denk ik

Woensdag

Om 6 uur opgestaan. En een uurtje later reden we weg. Daarna vloog de tijd. Aanmelden ging prima, alleen versta ik de mensen maar half, en dat is vooral lastig als ze je de weg proberen te wijzen in een ziekenhuis dat is gebouwd als een labyrint. En je moet naar urologie, en naar anethesie en je moet plassen en je moet bloed af tappen, en daarna mag je beginnen met clean prep. Een drankje waar je kotsmisselijk van word en waarvan je geacht word ongeveer 2,5 liter van weg te drinken en snel ook een beetje. Ik doe zo ongelofelijk mijn best maar ik krijg het spul niet weg. En wat je ook doet je ontkomt er niet aan dat die mensen denken dat je ze makkelijk kunt verstaan met dat brabbel taaltje van ze. Nou what ever you do. Don't mention the war. I think I mentions it once, but I think I got away with it. Operatie duur 4 tot 5 uur en start morgenochtend om 7:30 waarna ik waarschijnlijk een week voor dood op een bed zal liggen, daarna een week voor half dood en daarna laten ze me weer vrij. Ik kan niet wachten. Ik wil weg hier. Dat is toch geen slechte houding toch.....

Wat je gemist hebt.

Het is nu 27 juli dus ik heb zo'n anderhalve maand niks van me laten horen. Er zijn best leuke dingen gebeurt die de moeite van het bloggen waard waren, maar het kwam er niet van. Ik heb bijvoorbeeld een heel leuk optreden gedaan tijdens de Roze Zaterdag in Groningen, maar de belangrijkste gebeurtenis is natuurlijk dat ik een nu een vriendje heb. Ik kan niet vertellen wie het is, want het is geheim. Maar Merel heeft iemand gevonden en dat vreet tijd en energie. Tijd en energie die waarschijnlijk anders in dit blog zou hebben gestoken. Het zij zo.

We staan nu aan de vooravond van een belangrijke gebeurtenis. De gebeurtenis waarbij vrouwen zoals ik altijd de neiging hebben het overdreven te documenteren. De geslachtaanpassende operatie of zoals de duitsers zeggen geslechtsangleichende operation man zur frau. Want we gaan naar Duitsland. Bij Venlo de grens over in oostelijke richting en je komt in Krefeld. Daar zal een chirurg mij castreren waarna zij mijn piemel naar binnen zal vouwen op een manier dat het aldus onstane gat op een vagina gaat lijken. Zeer knap dat ze dat kunnen en een uitkomst voor mij.

Morgen ochtend om 10 uur met koppel en veldfles melden op de stormbaan in Krefeld. Dus moeten we om O 700 uur weg rijden. Met strombaan bedoel ik dus ziekenhuis. En koppel en veldfles zijn de gevraagde benodigheden zoals de vribrator, de miederhosen, of ik twee weken van te voren wil stoppen met hormonen en of ik op dinsdag, dus vandaag, een licht laxeer middel wil nemen en alleen nog maar flussige nahrung tot me wil nehmen. Het zware laxeermiddel krijgen we daar. 

Donderdag volgt de operatie. En vrijdag ben ik beschikbaar voor virtueel bezoek via de skype.
Skype adres : Merel.noomen