Op TV

Iemand vermoorden op het media park is niet zo moeilijk, want er staat geen slagboom. Niemand vraagt wie je bent of wat je komt doen. "Mijn naam is Merel Moistra en IK wordt verwacht in studio 23", was de tekst die ik uit mijn hoofd had geleerd, maar niemand wilde het weten. Ik reed gewoon door naar studio 23 en daar parkeerde ik mijn auto op een voor mij gereserveerde parkeerplek. Nr 17 en loop door de achterdeur de studio binnen, want ik ben leverancier...

Ik word door een net geklede vrouw opgevangen, naar mijn kleedkamer gebracht en voorzien van koffie. Ik denk nog, zo die heeft een strakke rok aan, even vergetend dat ik vandaag ook een rok aan heb waar ik niet een trap mee opkom. Hi hi hi hi.

Maar het is fijn niet gelijk uit de toon te vallen bij binnenkomst. Sterker nog, ik hoor hier dus blijkbaar thuis. Altijd al gedacht.

Ik ben de eerste en kijk dus even om me heen. Ik kan nog niet naar make-up want daar is make-up nog niet klaar voor. En ik was juist zo vroeg gekomen omdat ik bang was dat we niet op tijd klaar zouden zijn. Ik heb er zelf altijd enorm veel werk aan.  Nou dat valt wel mee, zegt Annet Merizon, de visagiste van dienst, met jou ben ik zo klaar.

Maar dat is niet zo. Ze doet echt enorm der best om er echt iets van te maken. Meer dan normaal, zegt ze zelf, maar ik weet niet of ik dat moet geloven. Het lijkt me niet iemand die half werk doet. Maar ja, je kunt het natuurlijk zo gek maken als je wilt. In de tijd dat zij mij doet worden er naast mij drie mensen scherm klaar gemaakt en ik zie er na afloop TV klaar uit. Je knapt er enorm van op, zegt Annet net iets te vaak, waar door ik het idee heb dat ik als een aangeschoten kat een crematorium ben ingedragen en nu begraven kan worden, of zeg ik dit ook alleen maar omdat ik zenuwachtig ben.

Het optreden ging goed hoor, maar als je de ukelele niet versterkt dan hoor je hem niet, en als je geen galm op de stem zet dan klinkt het allemaal nogal droog. Maar het liedje dat is gelukkig niet stuk te krijgen. Ik ben ....was op tv. Het is afgelopen voor je poep kan zeggen, wat ook overigens ten strengste verboden is op tv.

Dan maken we nog een foto van onze deur, praten we even met de redactie-medewerkers die ons onderwerp hebben aangebracht, eten een boterhammetje, maken een foto'tje en krijgen we een mok, met een lepeltje. En dan lopen we weer terug naar onze auto op parkeerplek nr 17. Heerlijk, voor de deur parkeren en dan geen parkeergeld hoeven te betalen......

© MAX/Fotografie Carmela Cellamare

Make up en Haar:  Annet Merizon

© MAX/Fotografie Carmela Cellamare

In het Haarlemsdagblad

De laatste Try-out voor de halve Finale

Laatste test-case voor de halve finale. Omdat ik de les van de vorige keer al  vergeten was nog even een aantekening voor mezelf. Diarree-remmers. Het scheelt heel veel tijd....

En op tijd weg. En niet gewoon op tijd. Belachelijk vroeg vertrekken. Ik vertrok gisteren om tien voor half vier uit Haarlem en kon pas om een uur of 5 aan het werk in het theater.  Nu ik er over nadenk weet ik meerdere wegen naar  het theater. Maar gisteren faalde poging op poging de deur te vinden. En het is niet dat ik de stad niet ken. Maar als je in een auto denkt dat je een fietser bent, kom je in die stad toch elke keer weer bedrogen uit.

We stonden in stand-up Comedy Theater a/d Nes. Daar waar normaal gesproken geen cabaretiers komen. Alleen maar stand-up comedians. Nu hebben we er een in ons midden en die stond gisteren in de line-up dus de theater directeur vond het goed. Ik was blij met elk persoon in die zaal.

Aangekomen. Spullen afgeleverd en daarna mijn auto gaan parkeren. Misschien is dit het zoveelste gelamenteer van een theater-artiest over de parkeerkosten in Amsterdam. Maar voor mij is parkeren in die stad gewoon onbetaalbaar geworden. Als je die stad binnenkomt moet je zorgen dat je een verdien model hebt, want zodra je parkeert begint er een parkeerwachter geld uit je zak te zuigen op een schaal die werkelijk ongekend is. Het is wel zo. Dat als ze dat niet deden, je nergens kon parkeren. Zelfs al zou je dat willen. Maar nu heb ik geen andere optie dan weer de stad uit te rijden en mijn auto te parkeren in een gebied waar betalen ophoudt om 21:00. Ik zeg niet waar dat is. Dat zoek je zelf maar uit.

Dus ik ben weer te laat. En dat haat ik. Ik schaam me ervoor. En ik raak gestressed. Nog vroeger weg dus.

De nieuwe stukjes zijn nog steeds erg nieuw, en dat is moeilijk spelen, maar de voorstelling is een voorstelling waar ik helemaal achter sta. En een voorstelling die zich nu drie uitvoeringen achterelkaar bewezen heeft. Met deze erbij. De zaal weet het zelf nooit. Maar zij was taai. Maar het gaf niet.
.
Tot slot wil ik hier zeggen dat ik voorlopig weer een nieuw hoogte punt heb bereikt in mijn tot nu toe zeer korte carrière als cabaretière.  De cameretten ervaring is zeer leerzaam en informatief gebleken. Ik heb dus al een prijs. De leerervaring die je overhoud aan het meedoen aan een dergelijk festival, en het zeer waardevolle workshop weekend.

Ik weet wat ik kan. Of het genoeg is moet nog blijken. En dan is het maar net de vraag of dit smaakje in de smaak valt bij een jury. Want die bepalen of je door mag naar de finale. Het is aan hun nu. Ik ben blij dat ik niet in de Jury zit.

Vrijhof Enschede

Enschede is het niet. Het is een dorp opzich. Het Campus van de Universiteit Twente. En het heeft ook een eigen theater. Waar normaal gesproken altijd wat te doen is, maar waar ook wel eens wat geprogrammeerd wordt en cameretten dat is dus echt iets voor studenten, en mensen die van cabaret houden natuurlijk.

Ik denk, ik ga lekker op tijd weg. Dan heb ik geen stress. Dus ik neem twee en een half uur voor een reis die mijn tom tom heeft berekend op een uur en drie kwartier. Alleen ligt er een opgebroken weg in mijn route die mijn kleine route-ding als onmisbaar ziet, tot ik hem vertel dat hij een andere route moet zoeken. En in eens word ik een totaal andere kant uitgestuurd. Ik heb geen keus. Ik moet het ding volgen. Dan rij ik tegen nog een omleiding aan en dan ben ik niet meer de enige met stress. Ook mijn route-planner moet aan de prozac. Ik ben nog de meest kalme van de 2. Maar het is dan ook mijn verantwoordelijkheid om ons uit de penarie te halen. De enige oplossing die ik zie is de gele borden te volgen met de zwarte B terwijl mijn tom tom in alle toonaarden begint te krijsen dat ik terug moet keren, en van de ene herberekening in de andere terecht komt. Dan rij ik na ettelijke omzwervingen tegen de achterkant van het pand aan. Ik denk. Niet mutsen merel. Even omrijden, maar als ik dat wil doen rij ik tegen een in de weg verankerde slagboom aan. Met andere woorden: Ik kwam te laat. Maar ik was de enige niet. Tom Lash was ook te laat. En techniek had ook een storing gehad waardoor dat ook later begon. Ik had me nergens druk over moeten maken. We zetten alles klaar en gaan eten.  Ik word weer langzaam zenuwachtig en maak een aantekening om bij de halve finale vlak voor het eten diarree remmers te slikken. Ik denk dat het een aanzienlijke tijdwinst gaat opleveren. Het zijn zo van die dingetjes waarvan je toch denkt, goed dat we nog even try-outen.....

Hoor die merel nou eens wijze dingen zeggen tijdens het Amsterdams Kleinkustgala. Babbel babbel babbel.

Cameretten Try-out Amersfoort

Vandaag try-out bij tejater thuis. Ik spel het niet verkeerd. Zo spel je dat. In Amersfoort. Marijke had het georganiseerd want dit is haar thuis-theater. Ik speelde dus een uitwedstrijd. Tom Lash was er ook. Met gitaar, versterker en schemerlamp.  Heel dapper, want hij heeft geen auto.. Samen eten. We aten iets dat Marijke gekookt had. Het leek op macaroni, het smaakte ook ... naar macaroni maar belangrijker, het vulde en het is altijd gezellig om met zijn allen te eten.  Het theater lag pal naast haar huis. We konden er zo heen lopen, maar toch nam Marijke de fiets. Toen ging er al een belletje rinkelen. Het is te lopen.... had ze gezegd. Het bleek net iets verder dan echt leuk, en het rustieke Amersfoortse plaveisel heeft de naald hakken van mijn peperdure schoenen dan ook flink te grazen genomen. Daar hebben we natuurlijk niks over gezegd want Merel houdt niet van zeuren..... Waarom zeg ik het nu dan wel. Ja zeg. Je moet toch ergens over schrijven. En het hoort nou eenmaal bij dit verhaal.

In het theater aangekomen worden we verwelkomd door de eigenaren en word ons gelijk gevraagd of we koffie willen. Kijk, dat vindt Merel nou echt geweldig. Dat gastvrije. Heerlijk.

Eerst speelt Tom. Die warmt de zaal lekker op. Daarna ik. Ik heb weer eens zo'n avond. Ik heb, zeg maar, weer eens een hele zaal met mijn eigen publiek voor me neus. Mensen die van mijn dingetje houden. Dat is fijn. Want het speelt zo lekker. Ze lachen zo hard en zo veel dat ik moeite me roer recht kan houden. Veel van mijn tekst is dan ook nagel nieuw. Maar hij werkt wel en ik hoef me over de kwaliteit ervan nu even geen zorgen meer te maken. Tevens bevalt het voorgenomen doorspelen na een liedje mij en het publiek erg goed.

Daarna pauze.

Dan kijken naar Marijke. Wat een power. Wat een uitstraling. Dit is niet dat tuttige wat ik normaal gesproken zie bij een cabaretière. Het klaar gezette licht is ook al fantastisch. Marijke speelt een thuis wedstrijd dus de mensen smullen van haar creatie. Soms is de power zelfs te veel voor haar en lijkt het net alsof ze op een wilde rodeo stier zit die ze maar niet onder controle kan krijgen. Best spannend om naar te kijken. Ik vindt het best wel een moeilijke voorstelling.  Maar in dit genre denk ik niet dat je Marijke zo snel kan verslaan. Uiteindelijk blijft het allemaal een kwestie van smaak.

Terwijl ik naar de uitgang van het theater loop, hoor ik, hoe op de overloop iemand Marijke onderhoudt over de diepere betekenis van de appel die ze kort daarvoor nog over het podium heeft uitgekotst.  Ik zelf zie geen diepere betekenis. Het is een beetje gatsie en ...dat kan grappig zijn, spectaculair is het in ieder geval zeker.

Ik probeer in de straten van Amersfoort de weg naar mijn auto terug te vinden. Ik moet de dingen nu allemaal zelf dragen en we hebben ook nog wat snoepgoed gekregen, en ik weet de weg ook niet helemaal. De aanvankelijke lichte last word na 10 minuten lopen best wel zwaar. Een keer loop ik fout. 'Waar moet je heen', vraagt iemand. Ik weet het niet.... Maar het blijkt toch eenvoudig. Ik vind de auto en ik rij. Wat een fantastische avond. Weer zoveel leuke mensen leren kennen. Wat heb ik toch een geweldig leven.