Cameretten Try-out Amersfoort

Vandaag try-out bij tejater thuis. Ik spel het niet verkeerd. Zo spel je dat. In Amersfoort. Marijke had het georganiseerd want dit is haar thuis-theater. Ik speelde dus een uitwedstrijd. Tom Lash was er ook. Met gitaar, versterker en schemerlamp.  Heel dapper, want hij heeft geen auto.. Samen eten. We aten iets dat Marijke gekookt had. Het leek op macaroni, het smaakte ook ... naar macaroni maar belangrijker, het vulde en het is altijd gezellig om met zijn allen te eten.  Het theater lag pal naast haar huis. We konden er zo heen lopen, maar toch nam Marijke de fiets. Toen ging er al een belletje rinkelen. Het is te lopen.... had ze gezegd. Het bleek net iets verder dan echt leuk, en het rustieke Amersfoortse plaveisel heeft de naald hakken van mijn peperdure schoenen dan ook flink te grazen genomen. Daar hebben we natuurlijk niks over gezegd want Merel houdt niet van zeuren..... Waarom zeg ik het nu dan wel. Ja zeg. Je moet toch ergens over schrijven. En het hoort nou eenmaal bij dit verhaal.

In het theater aangekomen worden we verwelkomd door de eigenaren en word ons gelijk gevraagd of we koffie willen. Kijk, dat vindt Merel nou echt geweldig. Dat gastvrije. Heerlijk.

Eerst speelt Tom. Die warmt de zaal lekker op. Daarna ik. Ik heb weer eens zo'n avond. Ik heb, zeg maar, weer eens een hele zaal met mijn eigen publiek voor me neus. Mensen die van mijn dingetje houden. Dat is fijn. Want het speelt zo lekker. Ze lachen zo hard en zo veel dat ik moeite me roer recht kan houden. Veel van mijn tekst is dan ook nagel nieuw. Maar hij werkt wel en ik hoef me over de kwaliteit ervan nu even geen zorgen meer te maken. Tevens bevalt het voorgenomen doorspelen na een liedje mij en het publiek erg goed.

Daarna pauze.

Dan kijken naar Marijke. Wat een power. Wat een uitstraling. Dit is niet dat tuttige wat ik normaal gesproken zie bij een cabaretière. Het klaar gezette licht is ook al fantastisch. Marijke speelt een thuis wedstrijd dus de mensen smullen van haar creatie. Soms is de power zelfs te veel voor haar en lijkt het net alsof ze op een wilde rodeo stier zit die ze maar niet onder controle kan krijgen. Best spannend om naar te kijken. Ik vindt het best wel een moeilijke voorstelling.  Maar in dit genre denk ik niet dat je Marijke zo snel kan verslaan. Uiteindelijk blijft het allemaal een kwestie van smaak.

Terwijl ik naar de uitgang van het theater loop, hoor ik, hoe op de overloop iemand Marijke onderhoudt over de diepere betekenis van de appel die ze kort daarvoor nog over het podium heeft uitgekotst.  Ik zelf zie geen diepere betekenis. Het is een beetje gatsie en ...dat kan grappig zijn, spectaculair is het in ieder geval zeker.

Ik probeer in de straten van Amersfoort de weg naar mijn auto terug te vinden. Ik moet de dingen nu allemaal zelf dragen en we hebben ook nog wat snoepgoed gekregen, en ik weet de weg ook niet helemaal. De aanvankelijke lichte last word na 10 minuten lopen best wel zwaar. Een keer loop ik fout. 'Waar moet je heen', vraagt iemand. Ik weet het niet.... Maar het blijkt toch eenvoudig. Ik vind de auto en ik rij. Wat een fantastische avond. Weer zoveel leuke mensen leren kennen. Wat heb ik toch een geweldig leven.