Ik denk, ik ga lekker op tijd weg. Dan heb ik geen stress. Dus ik neem twee en een half uur voor een reis die mijn tom tom heeft berekend op een uur en drie kwartier. Alleen ligt er een opgebroken weg in mijn route die mijn kleine route-ding als onmisbaar ziet, tot ik hem vertel dat hij een andere route moet zoeken. En in eens word ik een totaal andere kant uitgestuurd. Ik heb geen keus. Ik moet het ding volgen. Dan rij ik tegen nog een omleiding aan en dan ben ik niet meer de enige met stress. Ook mijn route-planner moet aan de prozac. Ik ben nog de meest kalme van de 2. Maar het is dan ook mijn verantwoordelijkheid om ons uit de penarie te halen. De enige oplossing die ik zie is de gele borden te volgen met de zwarte B terwijl mijn tom tom in alle toonaarden begint te krijsen dat ik terug moet keren, en van de ene herberekening in de andere terecht komt. Dan rij ik na ettelijke omzwervingen tegen de achterkant van het pand aan. Ik denk. Niet mutsen merel. Even omrijden, maar als ik dat wil doen rij ik tegen een in de weg verankerde slagboom aan. Met andere woorden: Ik kwam te laat. Maar ik was de enige niet. Tom Lash was ook te laat. En techniek had ook een storing gehad waardoor dat ook later begon. Ik had me nergens druk over moeten maken. We zetten alles klaar en gaan eten. Ik word weer langzaam zenuwachtig en maak een aantekening om bij de halve finale vlak voor het eten diarree remmers te slikken. Ik denk dat het een aanzienlijke tijdwinst gaat opleveren. Het zijn zo van die dingetjes waarvan je toch denkt, goed dat we nog even try-outen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten