Thomas zei aan tafel. Ik ben beter. Ik heb geen snotneus meer. Hij was heel blij. Op het zelfde moment begon Marlin die op de bank was gaan liggen te piepen dat ze moest spugen. Die was minder blij. Ga je vroeg naar bed Marlin, vroeg mamma. Slaap ik in het grote bed? Vroeg Marlin. Ja GVD zij Merel die daar weer wat minder mee in haar sas was. Eerst Marlin in haar eigen bed. Omdat het natuurlijk geen uitgemaakte zaak is. Maar het is gewoon praktischer als Bia het spuigen kan voelen aan komen. Dat scheelt veel nachtelijke onrust en opruim perikelen.
Ik lig dus op de bank met de laptop op schoot in een voor de rest donkere kamer naar de 5000 van Vancouver te kijken. Het licht in de badkamer gaat aan. Marlin legt iets in de wasbak. Moeder staat haar kind bij, legt haar weer in bed en vraagt, hoe gaat het met Sven. Dat was precies het moment waarop het start schot viel. En daar zaten we dan met zijn tweeën in het donker naar de laptop te kijken. 6:14? Is dat genoeg. Bia is naar bed en ik zit nagelenbijtend naar de rest van de ritten te kijken. Het is genoeg.
Ik die de dopjes uit mijn oren en ga plassen. Als ik aan de slaapkamer voorbij loop, fluister ik zachtjes de slaapkamer in: "goud". Als ze het gehoord heeft dan slaapt ze er nu lekker mee in. Als ze het niet heeft gehoord vertel ik het haar morgenochtend om 7 uur. Het tijdstip waarop ik door de ochtendploeg van de bank zal worden geslagen.
