Mijn vader die mij vaak heeft verweten een 'slecht kind' te zijn, is overleden. Ik geloof niet in slechte kinderen. Ik geloof wel in ouders die hun falend ouderschap op hun kinderen afwentelen.
Daar wordt je of gek of heel erg hard van. Ik ben beide denk ik.
En ik kan op gezette tijden een verrassende hoeveelheid gevoelloosheid etaleren. Ik vraag me vanaf het moment dat ik hedenochtend het telefoontje kreeg: 'doet het me dan echt helemaal niets'?
Nee blijkbaar niet. Natuurlijk speelt mee dat hij voor plant in het ziekenhuis lag en ik van hem wist dat hij dat niet lang gerekt wilde hebben mocht dat ooit gebeuren en ik daarmee dus weet dat dit overlijden op dit moment strookt met de door hem in het verleden geuitte wens.
De man snapte me gewoon niet omdat hij geen mensen kon snappen die niet waren zoals hij. En dan nog. Hij snapte zichzelf ook niet. Maar het is over het is uit. Nu krijgen we een begrafenis waar ik natuurlijk niet heen wil.
Het belangrijkste is waarschijnlijk dat ik bang ben om te gaan lachen als mensen me condoleren... Waarmee dan? Het feit dat hij er niet meer is, is voor mij een bevrijding van de buitencatagorie. Nog nooit voelde ik me zo goed. Of komt dat omdat ik verliefd ben op een piloot...
Geen zin om te treuren, want er valt niks te treuren, voor mij. Het lijkt me wel vervelend voor zijn huidige vriendin, want ook al was ze in zekere zin voor jan wat dope is voor een junkie, ze hield wel zielsveel van hem. En dat heb ik ook gedaan, toen ik nog in hem geloofde. Toen ik nog ik hem kon geloven...
Maar het ging pas goed met mijn leven toen ik zijn visie en gedrag niet meer zag als lichten voorbeeld hoe het zou moeten. Oppeens had ik vrienden en vond men mij aardig. Jan Noomen maakte meer kapot dan hij lief was, maar was wel instaat om mensen van hem te laten houden.
Niet veel, maar genoeg om zijn eigen illusie van grandeur instant te houden.
Lieve Papa, we gaan allemaal. Dus we komen achter je aan. We hopen alleen dat we in de tijd die ons nog rest tot dat moment beter te besteden dan jij hebt gedaan.
Groeten
Merel Noomen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten