dinsdag 29 december 2009

Passabel

Passabel is de mate waarin een man geloofwaardig door kan gaan voor een vrouw. Leuk voor een travestiet, maar van levensbelang voor een transseksueel. Want dat is geen man, dus leuk als je niet voor man wordt aangezien. Ik ben nog in het stadium dat ik mijn 100% passabiliteitservaringen kan tellen op de vingers van 2 handen. Dat komt niet omdat ik niet passabel ben, maar omdat het bewijs slecht te leveren is. Iemand die normaal tegen je doet, kan ook gewoon niks laten merken. Je moet jezelf outen om erachter te komen of de persoon het zag of niet. En jezelf outen!!! Dat doe je niet. Daar komt nog bij dat mannen moeilijk toe kunnen geven als ze het niet zagen, dus dan laat je het liever in het midden.

Vandaag met de kinderen naar het zwembad geweest in Slotervaart. Voor buitenstaanders een gebied dat ik niet kan doorkruisen zonder door een clubje fundamentalistische mattenkloppers tot de orde te worden geroepen. Nou, dat is niet zo. Dus zo stoer was dat nou ook weer niet. En naar het zwembad gaan is ook niet meer zo'n happening als het eerst was. Ik heb zo'n badpak met een rokje. Zien ze niks van. Ik sta er niet meer zo bij stil.

Na het zwemmen. In de hoek bij de spiegels en de blowers komen we vage bekenden tegen.
Eerst lijkt het of een wild vreemde vrouw tegen Bia aan begint te praten. Nou dat gebeurt wel vaker, dus dat is niet zo speciaal. Blijkt dat hun kind op dezelfde voorschool zit. Zij was de vader van Marlin dus wel eens tegen het lijf gelopen. Toen papa nog een echte PAPA was zullen we maar zeggen. Dus ik zeg, he nou herken ik je weer. Dat ging totaal langs der heen... of toch niet helemaal. Want drie minuten later vraagt ze aan mij:"en ben jij een vriendin of een zus van Bia?" Nee, zeg ik, ik ben de vader van Marlin en Thomas. Ze moest lachen op de manier waarop vrouwen om elkaars silly grapjes lachen. Nee hoor, dat kan niet, want de vader van Marlin en Thomas die ken ik. Nou ik ben het toch echt. Ze ziet Bia knikken.

Ze geneerde zich dood, maar dat was totaal niet nodig. Want ze had me een enorme dienst bewezen. Haar man die niet echt stond op te letten. Het was natuurlijk maar vrouwen gekwek. Merkt de commotie. Hoort de uitleg maar snapt hem niet. Hij vraagt me: "oh maar hoe zit het nou, zijn jullie nou wel of geen familie?"
Twee keer binnen 2 minuten. Ik voel me geweldig nu.

Geen opmerkingen: