Real Life!!

Laat het echte leven maar beginnen. De huisarts zei tegen me: "Wil je een verwijskaart voor het VU" en ik zei, "nou nee" Een half jaar later was ik terug. "Doe toch maar wel." Ik ging op een wachtlijst staat. Wat kon mij nou gebeuren? Ik mag 9 maanden later voor een intake gesprek. Ik denk daar kom ik toch nooit door heen. Ik ben veels te eerlijk. Drie maanden later beginnen gesprekken met de psycholoog. Vijf en een halve maand later krijg ik het rode licht van het genderteam om te beginnen met hormoontherapie.

Niemand laat het woord "real life" vallen. Van geen kanten wordt de indruk gewekt dat dit een belangrijk moment is. Dat moet je er zelf maar van maken. Ik moet me melden bij het secretariaat om 15:00. Dus dat doe ik netjes, zoals ik tot nu toe netjes al mijn afspraken ben nagekomen. En in eens staat er een meisje met een witte jas aan. "Ik ben de co", zegt ze en stelt me voor aan de dokter en zegt daarna. Zo, belangrijk moment he. Oh ja, zeg ik. Wat gaan we doen dan? We gaan beginnen met de hormoontherapie! Oh nu al?

Zijn de bloed waardes dan al binnen. Iemand had me gezegd dat het drie weken zou duren en er zijn nog geen drie weken verstreken sinds ik geprikt ben, dus nee, ik verwacht nog helemaal niks. Nou dit is toch echt het moment. Ik vertel me gezondheid geschiedenis, wijs de endocrinoloog erop dat ik boven de veertig ben en dus pleisters moet hebben. "Oh dat is goed hoor"

Ik krijg een contractje voor me neus. Staat niks in. En tot mijn verbijstering staan ook daar de woorden "real life" niet in. Woorden die tijdens voorlichtingsavonden altijd zo'n diepe indruk op me hebben gemaakt, worden ook hier vermeden. Men spreekt gewoon over de volgende fase in de behandeling en zo voelt het ook. Alsof er helemaal niks aan de hand is. Ik verwacht nog steeds een donderpreek. Bezint eer ge begint! Maar die preek blijft uit. In plaats daarvan moet ik vragen aan de mevrouw van het secretariaat: "is dit nu dan het officiële begin van mijn "real life" en uiteindelijk krijg ik het verlossende antwoord: Ja.

Met mijn receptje naar mijn apotheek. Het is vrijdag en ze hebben de spullen niet. Ik kan het maandag op gaan halen. Net als bij een abortus krijg ik een weekend om mijn zonden te overdenken voor dat ik aan godscreatie ga tornen. Toch nog een rood stoplicht. Maandag gaat het op groen en dan is er niks meer aan te doen.