De raad van 11 heeft gesproken. De grote gendervergadering. En in oneindige wijsheid hebben ze besloten dat ik het echt ben. Niemand hoeft zich ooit meer af te vragen of ik het nou wel of niet ben, want officiëler dan dit wordt het echt niet. Daar doe je al dat denk werk voor. Daarvoor sta je een jaar op een wachtlijst. Praat je 6 keer met een psycholoog. Sta je doodsangsten uit op het schoolplein, stel je jezelf bloot aan zeemanhoofdoekjes die onder het mom van netjes toch maar meneer tegen je zeggen.
Ik kan oprecht zeggen dat ik mezelf ben geweest in die praat sessies met de psycholoog. Geen rol heb gespeeld. Niet gedaan alsof ik iets was dat ik niet was. Ik was gewoon mezelf. Dus dat ze bij het VU een verhaal willen horen en als ze dat niet horen je er niet door komt is dus lariekoek. Het is wel zo dat de VU vooral geïnteresseerd is in hoe het met je gaat en of je sterk genoeg bent voor deze zware ingreep in je leven. Maar dat deert mij niet. Ik ben echt. Ik ben officieel. Ik ben transseksueel. Ik zal het drie jaar zijn. Daarna volgt een operatie en daarna ben ik helemaal vrouw.
Taart en slingers en alvast fijne kerst en gelukkig nieuwjaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten