Ik wilde net de trap op lopen en ik wist gelijk hoe het is om oud te zijn. Of om de mount everest te beklimmen. Het laatste stukje dan he. Dan weet je dat je moe bent.
Heb je haar weer met haar gezeur over haar vermoeidheid. Nou, ik ben echt als een beest te keer gegaan afgelopen maand. Het enige moment van rust was als ik sliep. Godzijdank heb ik goed geslapen.
Gisteren (maandag) was de verhuizing. Dat betekend dat ik op vrijdag een training gaf in Utrecht. Gelijk naar huis en bedden en kasten demonteren. De klerenkast beet terug.
De zolder verhuisklaar maken. Een enorme teringklus die ik halfstoned van vermoeidheid heb geklaard.
De hele tijd dat je daar dingen aan het verplaatsen bent het idee dat er niks gebeurt en uiteindelijk staan er dan inneens tien verhuisdozen in een hoekje te glimmen. Haje-to buurman.
Klaar met de zolder dan want het balkon staat nog vol met dozen die gevuld moeten worden!!
Niet genoeg dozen. Vonden de verhuizers niet leuk maar het was hun eigen fout. Wij willen het alleen maar heelgoed doen. Gelukkig zijn die mannen cool en gaan ze gewoon door wat er ook gebeurt. Stel je voor dat die jongens van Wiggelaar zouden gaan staan zeiken als die incompetenten callcenter medewerkers van de UPC. Maar daarover straks meer.
Hoe hard je ook werkt het word maandag ochtend. De wekker gaat om halfzeven. Je hijst jezelf kreunend in de kleren die naast je bed liggen en gaat de douchekop demonteren. Want die dure douchekop gaat mee. Speciaal bij de Praxis een base-line douchekopje gekocht om achter te kunnen laten voor de inspectie.
De montage lukte niet functioneel, dan maar visueel. Die man van de woning bouw gaat niet staat douchen en ik moet verder.
We waren trouwens toch niet van plan om de man persoonlijk te woord te staan. Wij hadden schoongemaakt en alle gaten dicht geplamuurd en met de kiosk aan de overkant geregeld dat we daar de sleutel achter konden laten. We hadden nog zin, nog tijd, nog goesting om naar het gekanker van de verhuurder te gaan staan luisteren. We waren namelijk weg. Er zat een ster in de wasbak van de badkamer. Het tapijt had er nog uit getrokken moeten worden. Het zal wel. Vreet de borg maar op klerelijer. De sleutels liggen aan de overkant.
Maar zo laat is het nog niet. Het is kwart voor acht in de ochtend en ik loop me op te winden dat die ene blauwe auto die al het hele weekend naast die van mij staat niet van plan is weg te rijden.
De verhuizers zijn er. Halen hun schouders op over de blauwe auto. Ik haal de mijne weg. Zij zetten de lift tegen de voorgevel. Ik snij het draadje door dat ons voorraam verzegeld heeft gehouden sinds de geboorte van Tom. Visioenen van Tom die uit het raam klettert hadden ons daartoe genoodzaakt. Nu moesten de kinderen naar school. Tom wilde toch nog even kijken. OPROTTEN!!! Schreeuwden Bia en ik ongemeend fel.
We geven een handje aan de verhuizers. Ik kijk even de ander kant op en ik denk: 'wat is er toch anders? '. Was de bank al beneden. Van acht tot half 12 zijn ze aan het laden geweest. Sommige mensen zeggen als hun huis leeg is: Goh het is eigenlijk best een groot huis. Bia en ik keken elkaar aan haalden onze schouders en zeiden. Volof leeg het blijft een kleine stoomcabine.
De kinderfiets moest nog in de bus maar die stond op de school van Marlin. (foutje) Bia gaat fiets halen. Bakfiets erbij, mijn fiets erbij. De fiets van Bia konden we de sleutels niet meer van vinden. Dus die fiets en de vouw fiets hebben we achter moeten laten. snif.
Die lieve jongens hebben alle dozen waarvan wij zeiden dat ze op de zolder (vliering) gezet moesten worden netjes een trap hoger gebracht. Eeuwige dankbaarheid.
De ijskast, de wasmachiene en de bank worden netjes op hun plaats gezet en nog heb je genoeg te doen om ervoor te zorgen dat de dozen een beetje op de juiste plek terecht komen en je geen belangrijke dingen kwijtraakt.
Bij binnenkomst in het nieuwe huis heb ik nog een leuk klusje. (ben je er nog)
Ja, want de sukkel (geen ander woord voor) van de kwantum (die in de folder hadden aangeboden het tapijt gratis te leggen) was vergeten er een pot lijm bij te verkopen. Dus het tapijt in onze slaapkamer was niet gelijmd. Nou was ik niet van plan om langs de plinten te gaan lijmen. Dat zakt wel. Maar er zat een naad in. Ons bed zou er over heen komen te staan. Dus het moest gebeuren in de 10 minuten na binnenkomst op de dag van verhuizing.
20 jaar geleden besloten dat ik dat nooit meer zou doen. Ik kan het niet. Ik wil het niet. Ik maak er dus prutswerk van. De tapijtlijm zit niet alleen onder het tapijt maar er ook op en ik ben ook niet vergeten mijn broek mee te lijmen. Die kan weg. Ik ga flippen.
5 minuten later zit ik met een fles wasbenzine op de drempel van de badkamer de tapijtlijm uit mij broek te poetsen. Later meer daarover.
Snel maar een bed erover heen, en 15 minuten nadat de verhuizers het bed hebben binnen gebracht, heb ik het al inelkaar zitten. Zo daar hoef ik niet meer naar te kijken.
Alle drie de jongens een handje gegeven en een tientje. De bedden van de kinderen in elkaar gezet.
De kinderen krijgen hun verhuis-cadeautjes. Beiden zijn erg blij maar de vermoeide Tom schrikt als de trein uit zichzelf blijkt te kunnen rijden. En begint te huilen als we op weg zijn naar de Amsterdamstraat om wat te eten.
Tom is om. Huilt. Doet ie nooit. Marlin is nog helemaal goed. Wat een troeper.
Teruggekomen brengt Bia de kinderen naar bed en zet ik onze klerenkast in elkaar. De kast die bijt. Ook deze keer. De kast trekt een haak in de broek waar ik die middag nog de tapijt lijm uit heb zitten poetsen. Ik ben blij dat de kast in elkaar zit.
Bia wil TV kijken. Ik regel het wel. Oke dan maak ik het bed wel even op. Zegt Bia. Er staat een muur dozen tussen de bank en de tv. Als Bia naar de dokters zit te kijken, val ik naast haar op de bank inslaap. Ik word wakker als ze de tv uitzet. Hoe laat is het vraag ik haar. Half 10. Ok tijd om te gaan slapen. Ik kom er zo aan zegt Bia. Ik val in slaap in een kamer zonder gordijnen voor dat ik haar de kamer in hoor komen.
De volgend morgen probeer ik als een van de eerste dingen het UPC modem aan te sluiten voor telefoon (digi)TV en Internet. Het kastje is anders dan bij ons in Amsterdam. Dat is waar ook. Even bellen. Met UPC hoe kan ik u helpen? Zegt de slijmerige stem van de incompetente UPC call-center medewerker. Nou wij hebben een ander kastje en nou kan ik het niet aan sluiten. DAT KAN NIET! , ER IS MAAR 1 SOORT KASTJE!!! Ik blijf nog redelijk kalm maar vraag toch vriendelijk of ik doorverbonden kan worden met iemanddie er net zo veel verstand van heeft als ik. Opdat ik kan levelen.
Momentje/je... Oh u bent een verhuizing. U heeft recht op een monteur. Die komt morgen. Zeg dat dan meteen... Ik heb genoeg aan mijn hoofd... Deze middag om 14:00 stort ik in. Ik kom bijna niet meer boven.
Denk niet dat ik slap ben of zo. Maar probeer het zelf maar eens. Om tijdens je hormoonkuur en in het bijzijn van twee kleine kinderen en die zijn dus nu 3 en 6 te verhuizen. Dat is best wel zwaar.
Ik zit nu op mijn bed het verhaal te tikken dat ik morgen online ga zetten als het internet het weer doet. Ik luister naar de radio op mijn mobiele telefoon, en als ik opsta om mijn neus te snuiten merk ik
dat alhoewel mijn hoofd en mijn handen het nog wel doen. Mijn lijf echt, helemaal kapot is. Ik hoop dat ik me morgen minder beroerd voel. Vroegen had ik op dit soort dagen migraine. Nu heb ik hoofdpijn en voel ik me beroerd. En geloof me dat is voorruitgang. Maar als ik straks naar beneden loop dan kom ik langs de deuren van de kamers van mijn kinderen en dat ontroerd. Daar doe je het dus voor. Nou ja, ik wel
in iedergeval.
Tom en Marlin, jullie zijn de liefste kinderen van de hele wereld en ik
hou heel veel, inmens onmetelijk veel van jullie en ben dus dol blij dat jullie met de komende warme dagen niet in dat stinkend hete kamertje hoeven te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten