De Kullen van Ikea

Ja!! Dat is precies het ladekastje dat we zochten!!! Het ladekastje dat mijn ouders hadden gekocht omdat ze Lundia laden te duur vonden. Het kastje dat jaren bij ons in de badkamer had gestaan en daarna in onze slaapkamer. Het ding had de verhuizing maar ternauwernood overleeft. Gisteren trek ik het ding naar voren en het ding brak. Einde kastje. Een moment van bezinning en daarna op internet naar een nieuwe zoeken.

Bij IKEA hadden ze een redelijk geprijsd ladekastje. KULLEN. Prima. Maar het was zondag dus... Wachten tot maandag.

Kullen is te vinden in het zelfhulp magazijn in pad 37 EN in pad 39 en dat vinden ze daar niet verwarrend. Pas beneden in het magazijn realiseer ik mij dat ze op deze manier proberen de twee kleuren niet naast elkaar te leggen. Anders pakken mensen zomaar de verkeerde kleur. Ik trek de doos berkenfineer het rek uit en schuif hem op mijn karretje.  Tjakka!!  Die is van mij. En triomfantelijk rijd ik met de hoofdprijs naar de kassa.  49.95 euro voor 5 laden. Dat is nog geen  tientje per la. Ha ha ha ha ha ha.


'Veel plezier met het in elkaar zetten', zegt de meneer bij de kassa vrolijk, of sarcastisch. Kwestie van interpretatie. Maar het zijn teksten die zo'n man natuurlijk nooit mag uitspreken. Dat is de goden verzoeken

Thuisgekomen. Uitpakken. Het volledige schroevenpakket ontbreekt. GVD. Grrrrr. Moed zakt in schoenen. IKEA zit hier om de hoek, maar daar gaat het ook niet om. Je moet weer naar een klantenservice en ik krijg daar nooit wat ik wil en altijd op mijn lazer.

'Heeft u wel goed gekeken?', zegt de servicemedewerker met een ongeveinsde achterdocht. Ik denk, 'oh jah,
wat dom van mij. Helemaal vergeten. Goed kijken. Dat ik daar nou niet aan heb gedacht. Ik zeg 'Ja mevrouw ik heb goed gekeken' en moeiteloos ratelt mijn interne monoloog er achteraan: 'Maar bedankt dat u me daar nog even op wijst. Het zou natuurlijk ook mijn schuld kunnen zijn. Het zou heel goed kunnen dat ik voor me lol heen en weer rij tussen mijn woning en deze fraaie vestiging van IKEA. Wat is het hier mooi. Wat ben ik blij dat ik hier weer ben!!!!'

De vrouw maakt zich uit de voeten en komt 5 minuten later zuchtend en steunend terug met de opmerking. 'Nou, we hebben ons best voor u gedaan!' Ik denk, zo hoort dat toch ook? en ik zeg 'en zo hoort het ook.' Heb ik nu wel alles? Ja, zegt de service medewerker. Dat JA klonk als 'En nou de pleiterik maken. Ik moet nog andere zeikerds helpen vandaag'.  Terwijl ik naar buiten loop, denk ik nog, 'wat een kleine plugjes....'

Thuisgekomen gaat het als een zonnetje. Ik zet eerst de laden in elkaar. Net op het moment dat ik denk 'goh dit gaat goed' maak ik een foutje en trek de zijkant van een la bijna in tweeën. Maar het komt goed. Ik schroef alle la-geleiders op de zijkanten van de kast en als het tijd word om de verbindingen tussen de twee zijkanten te monteren, kom ik tot de ontdekking dat de plugjes inderdaad errug klein zijn. Te klein. Ik kan weer terug.

Huilen. Even huilen. Even uitrusten. Eten. Afwassen. En terwijl Bia de kinderen naar bed brengt, rij ik met de auto weer naar de IKEA. Het is niet ver. Stel je voor dat je in Den Helder woont of zo. De mevrouw die me nu helpt zegt, 'He wat vervelend voor u, en sorry'. Het voelt aan als klaarkomen. Ik had een plankje meegenomen waar die pluggen in moesten. Die wilde ze even meenemen het magazijn in om er zeker van te zijn dat ze me de juiste pluggen mee zou geven dit keer.

Weer terug kon ik de auto exact voor de deur zetten. Dat is positief! Alles maar naar boven, want de kast kan niet vervoerd worden als ie klaar is. Althans, dat risico neem ik niet.  Hij is geheel van spaanplaat. Maar met het inschroeven van de laatste schroeven verkrijgt het ding toch een zekere stevigheid. Het is geheel meer dan de bordkartonnen illusie der delen.  Ja hoor!!! Eenmaal af is het een zeer geweldig kastje van 50 euro. Maar wat een enorm werk om hem in elkaar te zetten. 500 euro arbeidsloon. Met dank aan de KULLEN van IKEA.