Terug in Amsterdam een week later....

Ik ben klaar om weg te gaan. Bia neemt nog even snel deze foto van me nadat we de foto's van de speeltuin eraf hadden gehaald.

We zijn vandaag naar de Goudvis geweest en terug van de goudvis hebben we snackbar voedsel gegeten. Ik at mijn geliefde bruine pistolet frikandel speciaal met ketchup..
Heerlijk. Ik had er de hele week al zin in.

Ik ga naar Amsterdam. Open microfoon bij Mollie Malone's. En ik heb zin in spelen. Het ging vorige week ook zo goed.

Vorige week had in gespeeld in het dockhouse. Met drie heerlijke mensen op de eerste rij. Met een hele speciale in het midden. Die hete Maja.  Het is nog maar een week geleden dat ik Maja leerde kennen en stapel verliefd op haar werd. Maar na een korte uitwisseling van gedachten via Facebook hoorde ik even niks meer van der.  Ach ze had het druk dit weekend zij ze. Was er iets verkeerd gegaan in onze kort uitwisseling via internet? Was het dan toch niet wederzijds?

Tuurlijk was het wederzijds, maar niet het juiste moment en mijn aanpak was natuurlijk direct geweest en dat kan knap overdonderend overkomen. Maja als je dit leest. Je bent een schat. Maar je bent nog niet toe aan mij. Maar je potentie is groot en daarom laat ik je graag nog even doorrijpen. Er komt een dag. Dan zie je het.

Het is gewoon een kwestie van tijd. Ik ben daar van overtuigd en dat heb ik haar ook geschreven toen ze me uiteindelijk toch liet weten dat het wat haar betreft niet zo heftig hoefde. Ik zei: "die ontmoeting die komt nog wel". En dat klopt. Daar ben ik echt van overtuigd.

Ik was er echter niet zo van overtuigd dat ik de trein nog zou halen nadat bia bovenstaande foto van me maakte. Bia zei, je haalt hem nog wel, maar ik miste hem. Ik wilde omkeren om toch maar de fiets in de auto te gooien maar halverwege terug geef ik dat idee op. Kan mij het schelen dat ik te laat ben.

Als ik uiteindelijk aankom in Molie Malones is iedereen daar nog aan het eten. Zet me maar op de lijst Ken ik ben met een uurtje terug. Ik fiets naar het dockhouse. Ewan had mijn mailtje over een vervolg optreden in oktober nog niet beantwoord en ik wilde toch even een bevestiging. Ik ben terug op de plek waar het vorige week allemaal begon. Als Maja er maar niet is. Want die zou dan kunnen gaan denken dat achter haar aan zit. Getver! Maar ze was er niet. Ze was waarschijnlijk naar de zojuist in de haven gearriveerde tallships aan het kijken. Kijk dat is nou leeftijdsverschil. Ik heb die dingen al 8 keer voorbij zien komen. Dan weet je het wel.

Het stilleven van vorige week.

Ik word begroet door een hoop vrolijke gezichten die ik nog ken van vorige week en die ik blijkbaar toch onthouden heb ondanks dat ik zo verschrikkelijk verliefd werd. Het tafeltje waar ik met Maja zat.
Het staat er nog. Maar Maja is er niet. Dat is rustgevend want ondanks dat ik zeker weet dat we uiteindelijk vriendinnen zullen worden, weet ik nu even niet wat ik tegen der zou moeten zeggen. We praten verder als de tijd rijp is en eerder niet.

Spelen in Molie Malones gaat aardig. Maar niet zo goed als vorige week.

Terug in de trein, komt een jongen de overloop op waar ik met mijn vouw-fietsje zit. Hij is dronken en zijn vriendin is kwaad dat hij zit te liegen. Na een moeilijk gesprek hangt hij op en vraagt aan mij:  Waarom doen vrouwen altijd zo moeilijk aan de telefoon? Ik zeg: Waarom zou ik dat moeten weten?
Nou, jij bent toch een vrouw? Ja, dat weet ik maar niet alle vrouwen zijn het zelfde. (Mannen, die zijn allemaal hetzelfde. Maar vrouwen nee allemaal anders......) Ach ik val u lastig zegt de man en hij staat op en loopt de overloop af.

Ik fiets door Haarlem op weg naar huis. Het is oorverdovend stil. Het gepiep van mijn fiets, dat in de binnenstad van Amsterdam niet hoorbaar was geweest, doet nu pijn aan je oren. Ik ben weer thuis.