Na een aantal mensen gesproken te hebben, voel ik in eens dankbaarheid in me opkomen.
Ik dacht daarbij aan mijn vriendin die bewondering voor me had toen ik de dag na mijn uitschakeling NIET vergat de kinderen uit school te halen. Het contrast tussen het spelen van een leuke voorstelling voor een meute mensen in een immens groot theater en daar geen bewondering voor krijgen van de jury en de bewondering van mijn eigen vrouw voor zo iets heel onbenulligs is natuurlijk immens.
Het is gewoon dat ene lullige zinnetje waarmee de jury afsloot: "Het zou hilarisch moeten zijn, maar de jury ziet het niet."
Dat doet pijn natuurlijk, maar als je er te lang bij stil gaat staan, geef je het te veel waarde. Ik denk niet dat er veel mensen in de zaal hebben gezeten, die totaal geen bewondering op konden brengen voor het feit dat ik daar, los van wat dan ook, alleen al STOND. Daar is me een party lef voor nodig.... Dan mag je trots zijn op jezelf.
Daarom wil ik na alles wat er wel en niet gebeurt is, iedereen bedanken. Mijn toffe collega's en vooral ook het publiek dat zo massaal naar de try-out voorstellingen is gekomen. In eens zijn die mensen, die zo hard om me hebben zitten lachen, me zo dierbaar geworden. Ik heb zulke prachtige herinneringen.
Wat een mooi leven heb ik toch.
Nu gaan we vanavond naar het Bal om het zaakje af te sluiten en dan hoop ik dat ik de rest van het jaar me helemaal kan concentreren op het succesvol afsluiten van dat andere project. Mijn transitie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten