Ik ben een transseksueel. Ik ben een leuke transseksueel, maar ik ben wat ik ben en daar moet ik het mee doen. Zeggen dat ik het niet ben, is een leugen.
Een leven lang bang zijn voor het oordeel van je ouders. Het voor jezelf verdringen. En als dat niet lukt je zorgen maken over je ouders. Hoe erg het voor hen is. Je weet precies wat ze denken, want zo denk jij ook. Denken leer je van je ouders. Je ouders leren je het verschil tussen goed en fout. En wat bleek. Zij wisten helemaal het verschil niet. Hebben mij in hun eigen onwetendheid verkeerd voorgelicht.
En als je dan, na jezelf eigenhandig opnieuw te hebben opgevoed, zo ver bent dat je het ze kan vertellen. Nadat je al die jaren, om hun te ontzien, in stilte hebt geleden. Al dat leed geleden. Voor hun.... Denk je dat ze dan blij zijn? Nee hoor het is nooit genoeg.
U heeft een transseksueel kind en u heeft het er moeilijk mee? U vindt het zwaar?
Een leven lang weten dat je niet deugd is voor een kind ook geen dagje naar het park. En als die ellende, zoals bijvoorbeeld in mijn geval 30 jaar duurt, zou het dan niet proportioneel zijn als de ouder in kwestie huilend op de knieën ging en met tranen in haar ogen zou zeggen:
"Lieverd, het spijt me, dat wist ik niet. Lieverd het maakt niet uit wat je bent. Jij bent mijn kind en ik wil dat je gelukkig bent."
"Voel je niet schuldig voor wie je bent. Je bent mooi. Het ligt aan ons. Wij hebben je doen geloven dat je niet goed was. Wij wisten het niet. Wij waren dom. We hebben je jeugd verruwineerd en het spijt ons."
Dat zou een mooi begin zijn, vind je niet?
Nee lieve ouders, voel u zich niet schuldig. Laten we elkaar lief hebben zoals we zijn. Ik ben trans en jullie zijn dom. Ik kan me ergere dingen voorstellen. Wie wil er nog cake?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten