Diagnostics are go!!!!

Vorige week was de voorlichtingsavond bij de VU. Die is eens per jaar en ik was ook naar die van vorig jaar geweest. Ik sta dus meer dan een jaar op de wachtlijst. Ik ben wel al 1 keertje langs geweest voor de intake. Daarna kreeg ik te horen dat ik op de wachtlijst mocht blijven staan. Nu mailde ik jos een week voor de voorlichtings avond met de vraag hoe het zat. In juni maar ik kan nog niks plannen. tot volgende week zei ik. Op de voorlichtingsavond spreek ik hem weer aan. Hoi Jos weet je nog wie ik ben? Bel me maandag. Ok ik bel maandag. Oke Merel, bel me woensdag. Oke. Ik bel woensdag. Die man word graag gebeld zeker.... En dan zit ie daar goed want al mijn vriendinnen verklaren me voor gek dat ik hem niet elke week bel. Dat is beneden mijn stand. Ik kan me niet voorstellen dat iemand mij vergeet en bovendien hou ik ervan als mensen me iets verschuldigd zijn. Het feit dat ik een jaar op de wachtlijst sta opend deuren. Hallo Merel, Ik heb een datum het is 6 juli geworden om 10 uur. Dat is de eerste maandag van de grote vakantie van de kinderen. Prima. Op een wachtlijst staan is niet zo erg. Ik heb de tijd goed besteed. Maar om er zeker van de te zijn dat we na de komende winter met de hormonen kunnen beginnen, is dit natuurlijk helemaal super. Merel gaat lekker.

Tas Gejat!

Nou ja,.. gejat. Ik had hem op de stoep laten staan nadat ik mijn pluutje had opgestoken tegen de regen. Ik was verder gefietst en had niet gevoeld dat de tas ér niet meer hing omdat ik een strak jurkje droeg onder mijn toch ook al strakke jas. Ik ben terug gegaan. Hij was weg. Ik wist precies waar ik hem had laten staan. Hij stond er niet meer. Alle horeca gelegenheden in een straal van 100 meter binnengelopen. Naar een uurtje gaf ik het op. Ik werd er misselijk van. Ik voorzag een hoop werk, maar toen ik dacht dat ik ging huilen, ging dat niet. Het was wel allemaal heel erg vervelend. Maar het was ook weer een nieuw begin. Het was niet meer een ramp die plaats vond in een verschrikkelijk leven. Mijn leven is zo heerlijk licht nu ik een vrouw mag zijn.

Langzaam dringt to mij door wat er allemaal in zat.... De kentekenbewijzen van mijn auto, mijn huissleutels, mijn portemonnee met daarin mijn rijbewijs en mijn pin-pas. Mijn zonnebril, mijn make-up tas. En natuurlijk de tas zelf waar ik zeer gesteld op was. Het gebeurde op een vrijdag, nu meer dan een week geleden. Toen ik de maandagochtend de garage de opdracht wilde geven mijn auto te jatten, om nieuwe kentekens aan te kunnen vragen en om aan nieuwe sleutels te kunnen komen, bleken de boefjes die mijn tas niet netjes naar de politie hadden gebracht er al met mij auto van door. Dat maakte een aantal zaken makkelijker. Ik had die kentekenbewijzen even niet nodig. En een rijbewijs ook niet. Maar ik moest wel even naar de politie om het ding aan te geven.

Vlak voor het afgelopen weekend krijgen we een bericht van de politie op het antwoord apparaat. De auto is terecht. Morgen wordt hij bij de garage afgeleverd en gaan ze aan de hand van de sloten een nieuwe sleutel voor me maken. Een vriend zij tegen me. Dan kan ie dus zo weer gejat worden. Leuke vrienden heb ik he. Misschien toch maar een stuurslot erop zetten.

Het jatten van deze unisex tas is een nieuwe stap. Er lag al een tijdje een zeer vrouwelijke tas op me te wachten, maar ik was nog zo tevreden met die oude. En nou moest ik wel. Ik hou daarwel van als ik vooruit geduwd word. Als ik word gedwongen oude dingen los te laten. Het zal toch allemaal anders worden. Wat is dan een tas....

Elke keer

Met elke ontkenning van mijn vrouwelijke gender sterft er een elfje.

Na het eten. Tom wint!!!

Na het eten zitten de kinderen op de bank en eten een ijsje. Een waterijsje met twee stokjes dat we voor het gemak in tweeën hebben gebroken. Twee ijsjes met 1 stokje. Allebei een stokje. Ze zijn er al handig in geworden. Het gaat meestal wel goed.

Even later springen de kinderen als springveren door de kamer terwijl ze elkaar te lijf gaan alsof de stokjes grote zwaarden zijn. Vanuit mijn ooghoek zie ik Marlin met stokje en al voorover op de bank vallen. Ik denk getver een plakstokkie op mijn bank en ik zeg: "jongens, stokje weggooien."

Eerst heerst er stilte, dan gebeurt er even niks, en in die stilte gooit Tom, die ondertussen bij moeders opschoot is geklommen het stokje met een mooie boog de kamer in. Tom 2 jaar oud maakt een woordgrap. Ik moet lachen. Ah denkt Marlin, dat is dus leuk en gooit ook haar stokje door de kamer.

Nee jongens, in de prullenbak. Marlin kijkt me aan alsof het een stand-of shoot-out in een western betreft. Wat gaat er gebeuren. Ik denk hoe pak ik dit aan. Marlin trekt een blik die zoveel wil zeggen als ik hakken had en dit is zand dan zatten die hakker er nu nog dieper in.
Ik zeg:"wie als eerste zijn stokje in de prullenbak gooit heeft gewonnen. Als door een adder gebeten schiet Tom van de schoot van zijn moeder, grist zijn eigen stokje en dat van Marlin van de grond en scheurt ermee naar de keuken om ze in de prullenbak te gooien. Zo snel dat Marlin me nog beteuterd zit aan te kijken als de klap van de deksel van de prullenbak haar lot bezegeld. Ik zeg: "en Tom is de winnaar"

Marlin kwaad, dat is niet eerlijk, ik moet altijd winnen. Toen heb ik haar maar even gekieteld en door elkaar gerammeld. Het is niet leuk om te verliezen maar zo erg is het nou ook weer niet.

Er viel iets

Na een paar dagen goed slapen, was ik heel helder in mijn hoofd. Weken als een oververmoeide zombie rondgelopen. Nu voelde ik nu de harde realiteit op de faculteiten inbeuken. Cold turkey!

Eerst had ik het niet door. Verzette ik me ertegen. Ik werd hard van binnen en agressief. Dat was raar. Ik wilde juist lief en zacht worden. Maar alles kwam binnen. Helder, hard, en onomstotelijk.

Als je moe bent, maakt het niet uit dat alles langzaam gaat. Want je bent zelf ook langzaam. Maar nu was ik klaarwakker. Jezelf onderdompelend in een tsunami van ideeën draait de wereld frustrerend langzaam. Grrrrrr,

Dan komt het besef dat die gedachten manisch zijn. Je stelt jezelf gerust. Al die ideeën hoeven niet te worden uitgevoerd. Hoeven niet te worden onthouden. Sterker nog. Het zou voor je gezondheid beter zijn ze te vergeten en gewoon door te gaan waar je toch al mee bezig was.

Ik gaf mezelf toestemming al die "fantastische ideeën" in de prullenbak te gooien. Gelijk kwamen er zinnige gedachten voor in de plaats. Gedachten die de fantastische ideeën die momenten daarvoor nog zo belangrijk hadden geleken binnen luttele seconden degradeerde tot "ruis".

Ik dacht weer aan de voorlichtingsavond op de VU. Weer was ik kwaad. Dat was niet goed en dat was niet goed. Maar de helderheid stond me niet toe om rond te dobberen in zelfmedelijden. Dus hoor ik mezelf zeggen. Niet bitchen! Als je er mee zit, doe er wat aan!

En met het besluit om actief te worden, werd het duidelijk wat ik wilde.

Had ik dit besluit niet al eerder genomen? Ja al duizend keer denk ik, maar deze keer was het heel rustig, heel weloverwogen. En de emoties die erbij kwamen kijken konden allemaal afzonderlijk benoemd worden. Ik werd er blij van. Ik voelde verlichting. Ik voelde angst. En die angst maakte het echt.

Je kan jezelf wel een vrouwenlijf wensen. Zoals je ook kunt wensen geboren te zijn als een meisje. Maar het enige echte besluit is actie. Dat maakt zo'n operatie natuurlijk niet minder eng.

Nu weet ik dat het gaat gebeuren. Het is nu gewoon een kwestie van tijd en dan zal ik nooit meer "piemelnaakt" voor de spiegel staan. Voor altijd "poedelnaakt".

Dat is niet "de rede". Dat is het besluit.

De rede is het door mij altijd als stompzinnig betitelde zinnetje. Ik wil helemaal vrouw worden. Geloof mij nou maar. Zo stompzinnig is dat niet.

Het is een rationeel besluit, genomen op een moment dat ik heel erg helder was. Mocht je dat niet begrijpen, en daar heb ik begrip voor. Maar,....

Heb mij lief. Respecteer mijn besluit voor een geslachtsaanpassende operatie als
weloverwogen en verstandig. Als een besluit genomen door een geestelijk gezond individu op een helder moment. En er zal een hele lange vrede volgen.

Voortaan vieren we Bevrijdingsdag op 9 mei. Omdat ik op 9 mei 2009 werd bevrijd van de gedachte dat een weldenkend en verstandig mens niet te combineren zou zijn met de wens zo'n operatie te ondergaan.

de filosophie van de vagina.

Wilt u een vagina? Tuurlijk wil ik een vagina. He, dat was makkelijker dan ik dacht. Ik dacht dat ik met allerlei mitsen en maren op de proppen zou komen, maar dit is niet zo. Ik heb geen argumenten nodig om mijzelf een vagina te wensen. Want ik ben een vrouw en dus wil ik er eentje.

Althans, in de meeste gevallen zou dat zo moeten zijn. Er zijn vrouwen die zichzelf een lul wensen en die sluiten we ook niet op in een gesticht.

En dan komen weer op mijn stokpaardje. Want de enige reden dat ze me een vagina gunnen in het VU is omdat ze denken dat ik zonder vagina zelfmoord zou plegen. Dit is niet het geval. Ik overleef het wel.

Maar gut als iemand voor me staat en zegt als u een vagina wilt, derde deur rechts, dan ga ik gewoon die deur door. Gewoon uit nieuwschierigheid. Want welke vrouw, die door omstandigheden, een slangetje heeft zitten op de plek waar eigenlijk een vagina zou moeten zitten, wil dat nou niet?

Maar oke, stel je voor dat die onhandige bobbel en die pijnlijke ballen eindelijk tussen je benen zijn weggehaald en er alleen een onzichtbaar spleetje voor in de plaats is gekomen, wat zou dat betekenen?

Nou lieve lezers daar kan ik nu nog niks over zeggen, want ik zou eerst wel eens willen weten wat het is om testosteron loos te leven. Dat is de stap die daarvoor zit.

Maar op het gebied van de estetiek moet ik wel zeggen dat ik een vagina een heel mooi ding vind.

De kleren maken de man

Er is alleen nog een klein mannelijk residu over. Soms schiet mijn stem nog omlaag, of doe ik wel heel erg stoer voor een meisje. Het zijn dingen die je soms helemaal kunnen verteren. Maar het zijn maar kleine dingetjes dus lang duurt dat gevoel niet.

Vandaag heb ik al mijn mannen kleren weggegooid. Nou niet allemaal. Diezelfde middag kwam ik op zolder mijn bommels tegen. Schoenen van 300 gulden gooi je niet zomaar weg. Guldens. Ja zo oud zijn ze wel. Die dingen zijn gekocht ruim voor het verdrag van Maastricht. En in de laatste maand van mijn bestaan als loonslaaf in de verkoop. In het jaar 1991. "Net nou je nieuwe schoenen hebt", sprak de receptioniste net nadat ik was ontslagen. "Nou hij zal ze nodig hebben", zei mijn collega. Sollicitatie schoenen. Nooit gedaan. Die schoenen zijn nooit ingelopen en zaten elke keer als er weer eens iemand doodging of trouwde als blokken beton aan mijn voeten.

En nu zijn het precies die schoenen het enig overgebleven restant van mijn mannelijke garderobe die alleen nog maar bestond uit spijkerbroeken met peroxide vlekken, zwarte t-shirts van de vakbond en hele oude overhemden. Alles in vuilniszakken en in de amnestie container.

En toen ik die middag in de auto stapte om een airco te gaan kopen, die ik uiteindelijk niet kocht omdat ik hem te duur, te groot en te onhandig vond, bedacht ik me dat ik toch nog veel transseksueeler ben dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Mijn god wat is de kat uit de doos gesprongen zeg. En wat blijkt? Het beest is veel groter dan de doos. En het is helemaal geen kat het is een poes en ze is vreemd vastberaden zich nooit meer in die doos te laten proppen en de gevolgen hebben nog nooit zo futiel geleken.