Na het eten zitten de kinderen op de bank en eten een ijsje. Een waterijsje met twee stokjes dat we voor het gemak in tweeën hebben gebroken. Twee ijsjes met 1 stokje. Allebei een stokje. Ze zijn er al handig in geworden. Het gaat meestal wel goed.
Even later springen de kinderen als springveren door de kamer terwijl ze elkaar te lijf gaan alsof de stokjes grote zwaarden zijn. Vanuit mijn ooghoek zie ik Marlin met stokje en al voorover op de bank vallen. Ik denk getver een plakstokkie op mijn bank en ik zeg: "jongens, stokje weggooien."
Eerst heerst er stilte, dan gebeurt er even niks, en in die stilte gooit Tom, die ondertussen bij moeders opschoot is geklommen het stokje met een mooie boog de kamer in. Tom 2 jaar oud maakt een woordgrap. Ik moet lachen. Ah denkt Marlin, dat is dus leuk en gooit ook haar stokje door de kamer.
Nee jongens, in de prullenbak. Marlin kijkt me aan alsof het een stand-of shoot-out in een western betreft. Wat gaat er gebeuren. Ik denk hoe pak ik dit aan. Marlin trekt een blik die zoveel wil zeggen als ik hakken had en dit is zand dan zatten die hakker er nu nog dieper in.
Ik zeg:"wie als eerste zijn stokje in de prullenbak gooit heeft gewonnen. Als door een adder gebeten schiet Tom van de schoot van zijn moeder, grist zijn eigen stokje en dat van Marlin van de grond en scheurt ermee naar de keuken om ze in de prullenbak te gooien. Zo snel dat Marlin me nog beteuterd zit aan te kijken als de klap van de deksel van de prullenbak haar lot bezegeld. Ik zeg: "en Tom is de winnaar"
Marlin kwaad, dat is niet eerlijk, ik moet altijd winnen. Toen heb ik haar maar even gekieteld en door elkaar gerammeld. Het is niet leuk om te verliezen maar zo erg is het nou ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten