Na een paar dagen goed slapen, was ik heel helder in mijn hoofd. Weken als een oververmoeide zombie rondgelopen. Nu voelde ik nu de harde realiteit op de faculteiten inbeuken. Cold turkey!
Eerst had ik het niet door. Verzette ik me ertegen. Ik werd hard van binnen en agressief. Dat was raar. Ik wilde juist lief en zacht worden. Maar alles kwam binnen. Helder, hard, en onomstotelijk.
Als je moe bent, maakt het niet uit dat alles langzaam gaat. Want je bent zelf ook langzaam. Maar nu was ik klaarwakker. Jezelf onderdompelend in een tsunami van ideeën draait de wereld frustrerend langzaam. Grrrrrr,
Dan komt het besef dat die gedachten manisch zijn. Je stelt jezelf gerust. Al die ideeën hoeven niet te worden uitgevoerd. Hoeven niet te worden onthouden. Sterker nog. Het zou voor je gezondheid beter zijn ze te vergeten en gewoon door te gaan waar je toch al mee bezig was.
Ik gaf mezelf toestemming al die "fantastische ideeën" in de prullenbak te gooien. Gelijk kwamen er zinnige gedachten voor in de plaats. Gedachten die de fantastische ideeën die momenten daarvoor nog zo belangrijk hadden geleken binnen luttele seconden degradeerde tot "ruis".
Ik dacht weer aan de voorlichtingsavond op de VU. Weer was ik kwaad. Dat was niet goed en dat was niet goed. Maar de helderheid stond me niet toe om rond te dobberen in zelfmedelijden. Dus hoor ik mezelf zeggen. Niet bitchen! Als je er mee zit, doe er wat aan!
En met het besluit om actief te worden, werd het duidelijk wat ik wilde.
Had ik dit besluit niet al eerder genomen? Ja al duizend keer denk ik, maar deze keer was het heel rustig, heel weloverwogen. En de emoties die erbij kwamen kijken konden allemaal afzonderlijk benoemd worden. Ik werd er blij van. Ik voelde verlichting. Ik voelde angst. En die angst maakte het echt.
Je kan jezelf wel een vrouwenlijf wensen. Zoals je ook kunt wensen geboren te zijn als een meisje. Maar het enige echte besluit is actie. Dat maakt zo'n operatie natuurlijk niet minder eng.
Nu weet ik dat het gaat gebeuren. Het is nu gewoon een kwestie van tijd en dan zal ik nooit meer "piemelnaakt" voor de spiegel staan. Voor altijd "poedelnaakt".
Dat is niet "de rede". Dat is het besluit.
De rede is het door mij altijd als stompzinnig betitelde zinnetje. Ik wil helemaal vrouw worden. Geloof mij nou maar. Zo stompzinnig is dat niet.
Het is een rationeel besluit, genomen op een moment dat ik heel erg helder was. Mocht je dat niet begrijpen, en daar heb ik begrip voor. Maar,....
Heb mij lief. Respecteer mijn besluit voor een geslachtsaanpassende operatie als
weloverwogen en verstandig. Als een besluit genomen door een geestelijk gezond individu op een helder moment. En er zal een hele lange vrede volgen.
Voortaan vieren we Bevrijdingsdag op 9 mei. Omdat ik op 9 mei 2009 werd bevrijd van de gedachte dat een weldenkend en verstandig mens niet te combineren zou zijn met de wens zo'n operatie te ondergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten