Paleis van de Weemoed

Het is ruim na middernacht als ik het paleis van de weemoed verlaat. Ik heb de mensen bedankt, gevraagd aan de barman of ik hem nog iets verschuldigd was.  Stan die naast me stond zei nog: 'artiesten betalen niet lieverd' of woorden van gelijke strekking. Ik zei: "Ik ben hier voor het eerst. Het is alleen al voor de vorm netjes het even te vragen." De barman zei dat ik hem niets verschuldigd was en ik steek gehuld in mijn lange grijze jurk de oudezijdsvoorburgwal op richting zeedijk.  "Wat ziet u er mooi uit mevrouw" zeggen twee jongens. Het is windstil en het moet koud zijn maar ik voel niks. Nou niks. Ik voel me geweldig. Ik voel me 100% vrouw. Ik ben thuis. Nou thuis, nog niet helemaal.


Langzaam loop ik de dijk op tot ik aan het eind van de zeedijk langs cafe dwaze zaken loop. De EO tent waar ik nog geen 4 jaar een optreden van mij werd afgezegd omdat deze nette mensen achteraf gezien toch liever geen travestiet op hun podium wilde hebben.  Zal ik ze laten schrikken? Het is slechts een korte gedachte want ik zie een taxi over de prinshendrikkade rijden en ik denk aan mijn bed. Nog voor ik mijn hand wil opsteken om te taxi tot stoppen te bewegen, komt de taxi heel geleidelijk tot stil stand en wenkt de chauffeur mij in te stappen.
Het lijkt wel of ik inneens over magische krachten kan beschikken en voor ik het weet ben ik weer thuis alsof er niks is gebeurt.  Geweldig optreden. Leuke avond. Leuke mensen. Paleis van de Weemoed. Volgende week weer, want dan is er AT5. Ha ha ha ha ha.