Boek schrijven.

Jij kan toch wel een boek schrijven?
Wanneer moet ik dat doen dan?
Nou, je voert de hele dag toch niets uit?
Hoe kom je op dat idee?
Nou je hoeft toch niet naar je werk?.......Wat doe jij nou concreet op een dag?

Oh, concreet. Concreet werd ik vandaag om half acht wakker. Ben ik om 9:00 de deur uit gegaan. Langs de garage gereden voor een prijsopgaaf. Ik kwam niet verder dan een afspraak voor een prijsopgaaf. Toen verder naar de laser-ontharing. Daar was ik iets te vroeg, dus had ik even de tijd om me vriendje te sms'en. De behandeling zelf. Betalen. Nieuwe afspraken maken. Terug naar huis. Eerst nog een driekwartiertjes werken aan de verhuizing van de websites. Daarna Tom uit school halen. Dan Thomas een beetje vermaken. Boterhammetje eten. Thomas naast me aan tafel Youtube filmpjes kijken terwijl ik hard door pees om die verhuizing nu eindelijk een rond te hebben voor ze er bij de vorige hosting-provider de stekker eruit gaan trekken. Klaar. Naar boven om de was op te hangen en de badkamer te dweilen.

Ruzie maken met Thomas. Waar blijft Mama? Mama komt zo thuis.

Mama komt thuis om half 4. Mail-correspondentie beantwoorden. Iemand uitleggen waarom het uurtarief toch gewoon het uur tarief is.  Dan word ik gebeld door iemand die zich probeert in te schrijven maar die dat niet lukt. (De redirect die ik heb ingesteld omdat het domein naam van de laatste website nog niet is verhuist verstoort de ip-adres controle in de inschrijving) Dus sloop ik even snel die ip-adres controle uit de inschrijvings-procedure en bel mevrouw terug en help haar nog even met het uitprinten van haar rekening (die stap was ze nooit aan toe gekomen). Toen bleek ik nog vergeten te zijn de overzichten van cursisten die ook bij de verhuizing hoorde van een nieuw username en password te voorzien. Ik begin nu echt traag te werken (ik word moe) en het word tijd om te gaan eten.

Eten.

Na het eten de afwas, en na de afwas wil ik toch eens kijken hoe ik kan adverteren met Google. Dus ik maak een account aan, ik maak een advertentie en maak een advertentie budget over. Nu zie ik echt door de bomen het bos niet meer. Het is kwart voor acht s'avonds ik moet maar eens stoppen met werken.

Koffie, babbeltje, 21:00 naar boven 22:00 licht uit.

Niet dat ik het morgen druk heb of zo. Morgen om half 11 komt de fotografe van het blad "mijn geheim" een cover-foto maken. Daarna moet ik om 12:00 in Amsterdam met de auto bij de garage zijn, om dan met het vouw-fietsje naar de koninginnenweg te fietsen om daar om 13:00 een vergadering te hebben over 'to be woman'. Daarna via de garage en het station Amsterdam-Sloterdijk terug naar Haarlem en dan met het fietsje terug naar huis. Ik denk niet dat ik voor 16:00 thuis ben en dan heb ik vast nog wel energie over om me eens netjes te verdiepen in de googlead-campagne.

Wanneer ga ik een boek schrijven? Ik heb niet eens tijd voor een liedje. Of iets fatsoenlijks voor op dit blog. pffff.

Roze Wolk

Als je  (ik ben het niet hoor, maar bij gebrek aan een beter woord) 'verliefd' bent op iemand, dan wil je graag dicht bij zo'n persoon in de buurt zijn. Je wilt weten waar die is, wat ie doet, waar die aan denkt en of hij aan jou denkt. Wat je zeker NIET wilt is dat deze tijdelijke aanval van kleuterachtige aanhankelijkheid en maniakale dweepzucht (oh wat is tie mooi, Oh wat is tie geweldig,...) wordt gezien als onlosmakelijk verbonden met jouw blijkbaar nogal labiele karakter.

Het werkt contra-productief als jouw, in dwaze verliefdheid geboren, overdaad aan niet ter zake doende affectie, hem in verwarring achterlaat. Altijd gevaarlijk om meer benzine in de tank te gooien dan er inkan. Vol is vol.

Maar je bent 'verliefd'! Duh!  Je wilt deze man verwarren met God. En God is nooit vol. Je wilt gewoon in die slang knijpen en gods-brandstof in gods-tank laten stromen. Je wilt niet denken: 'is hij al vol?'  Laat de liefde stromen. God snapt dat de betoonde affectie het natuurlijke gevolg is van zijn goddelijke aanwezigheid en zal je klakkeloze bewondering voor hem nooit verwarren met de stuiptrekkingen van een spastisch kwijlend meisje dat wanhopig op zoek in naar een vrindje.

Maar hij is god niet. Het is maar een man. Je kan denken dat hij god is maar ergens komt zijn tank gewoon vol te zitten. Dat weet je. Maar wat hij wel en niet aan kan, dat weet je (nog) niet. Daar ken je hem nog niet goed genoeg voor. Daar word je dan onzeker van. Van die onzekerheid laat je niks blijken. Je doet net alsof je hem al 10 jaar kent, in de hoop dat er snel 10 jaar verstrijken waardoor dit gedrag gaande weg steeds minder gaat opvallen.

Verliefdheid is tijdelijk en zwaar overschat. Ja ik ben verliefd, maar ik ben oud genoeg om niet alleen maar met mezelf bezig te zijn. Ik heb geen behoefte om meer in zijn tank te gooien dan hij hebben kan. Maar ik wil hem wel heel graag weer zien. Dat moet ie aankunnen toch?  Daar loopt de tank toch niet van over? Of laat ik dan toch iets te veel mijn onzekerheid blijken? Ik mag er dan uitzien als een godin, ik ben ook maar een mens.

Hard geroosterd Ei

Laatst  heb ik een raar stukje geschreven over de dappere dodo. Over mensen die mij dapper vinden.
Ik zeg: "iedereen is dapper". Zet de ene voet voor de andere en je komt voorruit. Voila!

Tijdens een 'romantisch' etentje in de stad met iemand die dat stukje gelezen had, liet deze lezer mij weten dat de harde hoek in het verhaaltje hem was opgevallen en dat hij die betreurde. Het deed afbreuk aan de kwaliteit van het stukje, vond hij. Hij zei het zonder een spoor van angst op zijn gezicht en dook ook niet weg onder de tafel, nadat hij dit gezegd had.


(Time out...)
Nou is er een tijd geweest dat ik dit soort cultuurbarbaren roosterde op laag vuurtje. Weer een grotbewoner die denk het genie op andere gedachten te brengen. Weer zo'n halve gare analfabeet die zelf nog nooit drie woorden achter elkaar heeft geschreven die mij (de godin van de creatie in eigen persoon) wel eens even gaat vertellen wat goed is en wat niet. (...) Maar in tegenstelling tot een andere man, die mij ooit vertelde dat ik steeds dezelfde akkoorden gebruikte voor mijn liedjes, had deze man wel degelijk een punt. Dus...

Nu voelde ik niet de minste aandrang om mijn tafelheer te roosteren. (Er stond echt genoeg eten op tafel)  Ik heb dat niet meer zo, en de man in kwestie is iemand die ik graag mag. (Graag mogen is natuurlijk een groteske misvatting, maar als ik hier naar waarheid zou gaan zitten vermelden dat ik zo verliefd ben als een bakvis met sterretjes in haar ogen, dan vergooi ik mijn kansen, want hij leest dit blog.)

Maar nadat ik erop gewezen was, zag ik zelf ook dat veel mensen zo kunnen schrikken van die hardheid dat de boodschap verloren gaat. Toen ik het stukje opschreef, moest ik er zelf heel hard om lachen. Juist om die buitensporige hardheid.  Wat heb ik toch een vreemd geniaal gevoel voor humor.....Heel erg leuk voor andere geniale mensen, maar misschien toch niet geschikt voor iemand met een gemiddeld gevoel voor humor. Voor mensen van een andere generatie. Zeg, pak hem beet, tien jaar ouder.

Ondertussen heb ik dat verhaaltje een klein beetje herschreven. Ik kon niet anders. Ik was een inzicht rijker. Geweldig he, zulke mensen. Die zoveel van je houden dat ze, tegen de stroom in van de wrevel die hun kritiek op kan wekken, toch nog iets tegen je durven te zeggen. Sorry, aan iedereen die ik wel eens aan het schrikken heb gemaakt en sorry aan al die mensen die me ergens op hebben proberen te wijzen, maar die ik, ondanks de door hun betoonde liefde,  hardvochtig heb geroosterd op een laag vuurtje. Sorry, heer, ik wist niet wat ik aan het doen was.

Nooit te oud jong om te leren

Ina Post : wat kunnen daar van leren?

Mocht het verhaal van Ina Post het jeugd-journaal halen, of een jong volwassen mens bereiken via een van de vele lunch-journaals dan leert een kind dat je, ongeacht de beschuldiging, moet liegen door je tanden.
Wat je ook doet. Nooit moet bekennen.

Psychologisch gezien is het veel beter om gewoon toe te geven als je een fout hebt begaan, zelfs al heb je dat niet gedaan. Je neemt verantwoordelijkheid en de wereld komt tot rust.

Maar als een rare meneer het in zijn hoofd krijgt dat jij even een moord moet bekennen, gaat dit niet meer op. Nooit toegeven!  Want ook al is de bekentenis gelogen, volgens de kromme redenering van het O.M. is het de waarheid OMDAT je het zelf hebt gezegd. 

Maar hoe doe je dat? Hoe hou je stand als je twee agenten zich hebben voorgenomen dat jij niet naar huis mag voordat jij een moord hebt bekend?

Tip 1. Focus op je eigen doel. Je advocaat moet bij het verhoor zijn. Dus je blijft vragen: 'waar is mijn advocaat?'  Dat vinden agenten saai en het ze krijgen het nare gevoel dat ze met 'iemand' te maken hebben die niet eens van plan is naar de vragen te luisteren, totdat ze haar advocaat heeft gesproken.

Ten tweede. Denk niet dat de advocaat komt. Denk niet dat een advocaat je problemen kan oplossen. Vragen naar je advocaat is gewoon een afleidingsmanoeuvre. Jij kan prima je eigen boontjes doppen. Je vraagt naar de advocaat op het moment dat je een vraag word gesteld waar je geen antwoord op wilt geven. Alle andere vragen, beantwoord je gewoon.

Ten derde:  Ga in de aanval. Vertel de agenten dat ze dit niet mogen doen. Dat ze de wet, die ze gezworen hebben te handhaven, aan het overtreden zijn, en dat jij en je advocaat hen (kijk ze hierbij direct en indringend aan) aan de hoogste boom zullen knopen als ze niet gauw op houden met die onzin.

Als je het goed (rustig dus) uit je mond kunt krijgen, kan je er achteraan zeggen. 'Vergis je niet sukkel, ik heb vrienden hoor!' Een corrupte agent weet gelijk wat je bedoelt. Mochten ze zo stom zijn om te vragen wie deze vrienden dan wel zijn, laat dan je meest mysterieuze en sardonische glimlach zien en zeg: "ik heb je bang gemaakt he, zullen we hier maar mee stoppen, dit is toch niet de moeite waard om over ontslagen te worden?". 

Ten vierde. Vergeet al je afspraken, vergeet het leven dat jouw leven was voor dit akkefietje. Nu heb je nog maar 1 doel en dat is het langer volhouden dan die agenten. Stel jezelf er mentaal op in. Reserveer er in gedachten een maand of 3 voor. Dan stellen die paar uurtjes pesten niet zo veel meer voor. Ook de agentjes willen verder met hun leven en drie maanden hebben ze niet.

Ten vijfde. De agenten zullen met 'bewijs' komen. Als het bewijs niet op papier staat dan liegen ze.
En dat doen ze omdat ze met een bekentenis uit jouw mond geen enkel bewijs meer nodig hebben.

Geef aan dat jij dat 'bewijs' graag op schrift gesteld wilt zien opdat je het samen met je advocaat op rechtsgeldigheid kan onderzoeken voor je er op reageert.  Praatjes vullen geen gaatjes, boter bij de vis graag. Als er dan niks komt, ga je heel hard lachen. 'Jullie hebben niks he', 'Ik vertrouwde jullie al niet, en het word ook niet beter op zo, was dit het dan? Zullen we er maar mee stoppen". 

Ten zesde.  De agenten zullen je gezin erbij betrekken. Dat je gezin hier onder lijdt, dat je kinderen op school gepest worden. Dat je de schade kunt beperken en dat je weg mag na een verklaring. Onthou dat je familie niks aan je heeft als je niet voor jezelf vecht. Mensen die niet snappen dat jij in dergelijke situatie voor jezelf moet knokken en dus geen tijd hebt voor anderen te zorgen, zijn niet het soort mensen dat je in support netwerk moet hebben. Je zult vrienden kwijtraken, maar dit waren je vrienden helemaal niet.

Punt zeven.  Af en toe zeggen dat je bereid bent een verklaring af te leggen,  opgewonden zullen de agenten dan de  de typemachine te voorschijn halen. En dan zeg je: "Hierbij verklaar ik ......dat ik op desbetreffende datum niet van plan was een moord te plegen. Ik stond die dag op, de gehele verdere dag heb ik niet aan moorden gedacht en daarom heb ik op bewuste dag ook geen moord gepleegd. Het is stomweg nooit in je opgekomen. Kan ik gaan nu?

Tot slot:  Stel jezelf op je gemak. Vraag drie keer om de advocaat en vraag daarna om koffie, sigaretten. Dat geven ze graag. Als jij  je op je gemak bent, zal je bekennen, denken ze. Dus als jij na je koffie en je sigaretje weer een beetje bij je positieve bent en de vragen weer op je af komen, vraag je gewoon weer om je advocaat. Lachend!

Als je na drie keer vragen geen advocaat krijgt, vraag dan om papier en een potlood. Maak een paar tekeningetjes van vlinders, vouw er dan een vliegtuigje van en ga daar mee spelen. "Mag ik ook een portie poffertjes?' Maar wat je ook doet, ga nooit zeggen dat je iets gedaan hebt en al helemaal niet als je het niet hebt gedaan. Nooit. Want de rechters in Nederland zijn dom, dronken of ze deugen niet.

Dit is allemaal wat een mens moet doen om er voor te zorgen om niet onschuldig in de gevangenis terecht te komen, en dat in een rechtstaat. Ik schaam me dood. Maar het zij zo. Je weet wat je te doen staat.

Dappere dodo.

Soms heb ik dat wel eens, dat iemand zomaar op klaarlichte dag, bij een wolkeloze hemel, aan de rand van een rimpelloze vijver, verklaart dat zij mij (het is meestal een vrouw, mannen tonen hun bewondering anders) dapper vindt.  Ik sta natuurlijk niet dagelijks stil bij deze, voor mijzelf nogal vanzelfsprekende, 'dapperheid' dus zo'n opmerking doet voor mij de lucht betrekken en een rimpeling door de vijver trekken, waardoor ik niet instaat ben om een redelijke reactie te kunnen formuleren. Vaak kom ik in een dergelijke situatie niet verder dan : "oh, ja natuurlijk", of het wat bescheidenere "het valt wel mee hoor, met die dapperheid". Maar dat is niet wat je wilt zeggen.

Maar nu is het zondagmiddag, ik heb net geluncht en er een lekker kopje koffie bij gedronken, ik ben in een goede bui.  De gedachte 'wat ben jij toch dapper' zette zich vast in mijn hoofd en ik dacht, misschien is dit een goed moment om deze overdonderende bewondering voor de blijkbaar door mij vertoonde 'dapperheid' van een puntige reactie te voorzien.

Je zou bevoorbeeld heel onverwacht kunnen reageren met: 'Weet je wat IK bewonderenswaardig vind aan JOU?' 'Dat jij met jouw type gezicht (lelijke kop) over straat durft, bij daglicht!' 'Maar daar sta jij waarschijnlijk helemaal niet bij stil.' 'Dat alle mensen je na staren en je na wijzen, elkaar aanstoten en zeggen, wat een vreemd hoofd (foei-lelijk) is dat.' 'Dat zo'n persoon niet wacht tot het wat donkerder is!!!'

Dan zegt zo'n persoon hoogst waarschijnlijk: 'maar daar heb ik helemaal nooit bij stil gestaan'. 'Is dat wat dapperheid is?' 'Want ik mag dan moeders mooiste niet zijn (kinderen vluchten) ik moet wel de boodschappen doen, dus ik kan me niet permitteren ieder uur van de dag stilstaan bij het ongemak dat derden ervaren als zij in de openbare ruimte met mijn (graf) hoofd worden geconfronteerd.

Ja mijn beste, zeg ik dan. Dat is dapperheid. Gewoon je doorgebakken dappere dodo kop in het zand steken en doorgaan.  Omdat het moet!

De positie van Merel. (Opdat ze niet verkeerd begrepen zal worden)

Hij zat voor me en zei plagend dat ik 'Van de PvdA' was en dus , ... nou ja, hij zei het niet letterlijk, maar de intonatie maakte mij duidelijk dat hij vond dat ik niet zo over had nagedacht. Het leverde niet de minste problemen op. Ik ben niet Van de PvdA en antwoordde lekker pittig dat ik een een sociaal-liberaal ben. Een goed geplaatste top-spin service-return. Met andere woorden: zijn moker-opslag kwam terug met rente.  Niet dat IK dat in de gaten had overigens. Daar ben ik namelijk WEL weer te dom voor.

Geen PvdA en ook nog eens iets, .... 'anders'.  What the fuck is een 'sociaal liberaal'. Ik weet het ook niet precies, maar ik voel me er lekker bij, was het antwoord geweest, als hij er naar gevraagd had. Maar dat deed hij niet. Ik nam aan dat hij, of precies wist wat dat inhoud, zich er een beeld bij kon vormen, of zijn onwetendheid probeerde te verbergen.

Ik heb inderdaad wat positieve dingen over de PvdA geschreven, maar voor de duidelijkheid: Ik ben een humoriste en maak ik gebruik van de ironische stijl-figuur. What the fuck is de 'ironische stijlfiguur'?  Geen idee, maar ik voel me er lekker bij.  Ik heb (geloof ik) voor de verkiezingen gezegd, maar ik zou het terug moeten lezen om precies te zijn en dat doe ik niet, want daar ben ik te lui voor,  dat als je gruwde van het idee dat Rutte of Wilders straks Obama een handje zouden geven uit naam van ons allen, je beter op Cohen kon stemmen. Dus niet ideologisch, maar strategisch stemmen!  Waaruit je zou kunnen opmaken dat ik een opportunist ben. Ja graag, want ideologisch verantwoorde humor is geen humor.

Oh ja, nou schiet me nog iets te binnen. Ik ben ook monarchist!  Dus ik ben een opportunistische, ironische, sociaal, liberale monarchist.  Dat betekend dat ik vind dat iedereen zijn kansen moet pakken, de sterken de zwakken moeten helpen voor zichzelf te zorgen en dat je voor de rest moet vertrouwen op de goede zorgen van het koningshuis en dat jij geacht wordt daar de ironie van in te zien.

Nou dat is toch duidelijk! Maar ik ben dus niet "Van de PvdA" Als ik straks mijn paspoort moet bestellen bij een vrouw in een gezichtsluier dan ga ik op een partij stemmen die dat verhelpt of voorkomt. Want dat wil ik niet.  Maar ik ben niet bang voor moslims. Ik ben voor niemand bang.

Ik ben dus , naast gewoon lekker ding, dat der kansen pakt en voor niemand bang is, een sociaal, liberale, monarchist die het niet ZO serieus neemt.

Hij zei, ik plaagde je maar.... We moesten er allebei om lachen, waarna we elkaar in de armen vielen.

Nuttige Informatie!

Merel Moistra

Drie jaar geleden zag ik een travestie feest gepromoot door een winkel voor travestie artikelen en ik vond de kaartjes wat aan de dure kant. Ik dacht 'misschien willen die mensen mij wel boeken'. Het is vaker voor gekomen dat ik dat soort arrogante gedachten koesterde. Nou was ik toen ook wel goed maar nog niet zo volmaakt als ik nu ben.

De gedachte was goed maar hij kwam te vroeg. Toch ben ik toen eens gaan buurten bij die winkel en het bleken hele aardige mensen te zijn. Een jaar later stond ik inderdaad een liedje te spelen op hun feest en mocht ik gratis naar binnen. De mensen waren blij. Een jaar daarna was er geen feest maar een toneelstuk. Ik werd gevraagd of ik daaraan mee wilde werken maar moest wegens drukke werkzaamheden afzeggen, maar speelde wel een liedje in de foyer na de voorstelling van zaterdagavond. Maar dat is nu een jaar geleden. Het toneelstuk is vergeten. Het leven gaat door. Er is weer een groot feest. Ik word weer uitgenodigd om te presenteren en een liedje te zingen.

En dan merk je dat het leven inderdaad helemaal veranderd is. De gene is weg. Ik loop, praat, beweeg als een vrouw en ik voel geen enkele gene. En ik zie allemaal als vrouw verklede mannen op mij heen die duidelijk zijn waar ik drie jaar geleden was. Vooral de vrouw met de dodelijk mooie benen maar met het chagerijnige hoofd zal ik niet snel vergeten. Het is te vroeg om te juichen, maar ik voelde het verschil gelijk bij binnenkomst. Ik kon mijn geluk niet op en onder de klanken van de disco classics mijn zwart suede pumps de dansvloer laten tijsteren. Op pumps dansen is zo lekker. Ik heb me helemaal laten gaan en ik hield van mezelf.

Wilders: Hoe is het in godsnaam mogelijk dat me dit uit handen is geglipt.

Het was de bedoeling, en zo stonden de stukken ook op het bord, het was in drie zetten schaakmat, dat die vermaledijde christendemocraten naar de rechtse pijpen van Geert zouden gaan dansen. Het pluchegeile CDA zou gaan regeren en elke keer als het hem niet beviel, zou hij dreigen de gedoogsteun in te trekken. Geert Wilders, de macht achter de macht. Eindelijk de touwtjes in handen. Het was hem gelukt!!!

Maar toch wist het CDA er voor te zorgen dat in de laatste week van de mislukte formatie het niet ging om de PVV of de VVD (remember de VVD de grootste partij van het land!) het ging over het CDA. Het CDA regeerde het nieuws als een Geert in zijn beste dagen. Het CDA bleek een geweten te hebben. Het CDA bleek een "partij". Dus niet zoals de PVV een leider met volgelingen. 

Dus jij bent helemaal niet de leider van je Partij Maxime!  Nee Geert, Ik ben de voorzitter van de fractie. Ik ben niet de totalitaire leider die jij bent. Op beschaafde wijze intrigeren, imponeren en intimideren wij. Wij gebruiken geen messen en hakbijlen en we houden ons aan de grondwet.

Ah, heb je die vreselijke grondwet weer. Die zat Geert al vaker dwars!
Geef Geert een driekwart meerderheid en je bent van die grondwet af.
Dat verzeker ik u. Wat moet je ook met zo'n ding. Zit alleen maar in de weg.

De zwakheid van het CDA beangstigd Geert. Hij eist kracht van het CDA omdat hij zelf niet over wil komen als iemand ie genoegen neemt met het gewapper van het CDA. En hij heeft ook geen keus.
Het CDA moet strak in de gelederen zitten zodat HIJ kan gaan wapperen. Het was ZIJN plan het politiek landschap te ontregelen met gewapper en nou is het CDA hem voor.

(Look he's coming through the door!)
Brilliant!!!
(He didn't even open them)

Een absolute les in machtspolitiek. Als je doet wat de ander van plan is, maar dan eerder, is je tegenstander zijn strategie kwijt en reageert hij als een kip zonder kop. En nu zit Geert zit thuis en kijkt naar het schaakbord waar zijn koning inmiddels een epileptische aanval heeft gekregen en is omgevallen.

Dit is dus de manier waarop de "machten die zijn" omgaan met de macht die komt.

Uitgedacht door de heer R.Lubbers en mijn prachtige Koningin voor wie ik hier graag even het volkslied wil zingen. Lang leve de Koningin. Wat een top wijf!

En het CDA heeft geen haast he.  Want hoe langer het duurt. Des te langer regeren ze (demisionair) door.

Job, observeer en leer en neem de volgende keer dat je naar de Koning gaat een enorme bos bloemen voor der mee, met een kaartje met daarop. Bedankt, lieve Oma. Bedankt voor alles! Daar is ze echt gevoelig voor.