Het werkt contra-productief als jouw, in dwaze verliefdheid geboren, overdaad aan niet ter zake doende affectie, hem in verwarring achterlaat. Altijd gevaarlijk om meer benzine in de tank te gooien dan er inkan. Vol is vol.
Maar je bent 'verliefd'! Duh! Je wilt deze man verwarren met God. En God is nooit vol. Je wilt gewoon in die slang knijpen en gods-brandstof in gods-tank laten stromen. Je wilt niet denken: 'is hij al vol?' Laat de liefde stromen. God snapt dat de betoonde affectie het natuurlijke gevolg is van zijn goddelijke aanwezigheid en zal je klakkeloze bewondering voor hem nooit verwarren met de stuiptrekkingen van een spastisch kwijlend meisje dat wanhopig op zoek in naar een vrindje.
Maar hij is god niet. Het is maar een man. Je kan denken dat hij god is maar ergens komt zijn tank gewoon vol te zitten. Dat weet je. Maar wat hij wel en niet aan kan, dat weet je (nog) niet. Daar ken je hem nog niet goed genoeg voor. Daar word je dan onzeker van. Van die onzekerheid laat je niks blijken. Je doet net alsof je hem al 10 jaar kent, in de hoop dat er snel 10 jaar verstrijken waardoor dit gedrag gaande weg steeds minder gaat opvallen.
Verliefdheid is tijdelijk en zwaar overschat. Ja ik ben verliefd, maar ik ben oud genoeg om niet alleen maar met mezelf bezig te zijn. Ik heb geen behoefte om meer in zijn tank te gooien dan hij hebben kan. Maar ik wil hem wel heel graag weer zien. Dat moet ie aankunnen toch? Daar loopt de tank toch niet van over? Of laat ik dan toch iets te veel mijn onzekerheid blijken? Ik mag er dan uitzien als een godin, ik ben ook maar een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten