Dappere dodo.

Soms heb ik dat wel eens, dat iemand zomaar op klaarlichte dag, bij een wolkeloze hemel, aan de rand van een rimpelloze vijver, verklaart dat zij mij (het is meestal een vrouw, mannen tonen hun bewondering anders) dapper vindt.  Ik sta natuurlijk niet dagelijks stil bij deze, voor mijzelf nogal vanzelfsprekende, 'dapperheid' dus zo'n opmerking doet voor mij de lucht betrekken en een rimpeling door de vijver trekken, waardoor ik niet instaat ben om een redelijke reactie te kunnen formuleren. Vaak kom ik in een dergelijke situatie niet verder dan : "oh, ja natuurlijk", of het wat bescheidenere "het valt wel mee hoor, met die dapperheid". Maar dat is niet wat je wilt zeggen.

Maar nu is het zondagmiddag, ik heb net geluncht en er een lekker kopje koffie bij gedronken, ik ben in een goede bui.  De gedachte 'wat ben jij toch dapper' zette zich vast in mijn hoofd en ik dacht, misschien is dit een goed moment om deze overdonderende bewondering voor de blijkbaar door mij vertoonde 'dapperheid' van een puntige reactie te voorzien.

Je zou bevoorbeeld heel onverwacht kunnen reageren met: 'Weet je wat IK bewonderenswaardig vind aan JOU?' 'Dat jij met jouw type gezicht (lelijke kop) over straat durft, bij daglicht!' 'Maar daar sta jij waarschijnlijk helemaal niet bij stil.' 'Dat alle mensen je na staren en je na wijzen, elkaar aanstoten en zeggen, wat een vreemd hoofd (foei-lelijk) is dat.' 'Dat zo'n persoon niet wacht tot het wat donkerder is!!!'

Dan zegt zo'n persoon hoogst waarschijnlijk: 'maar daar heb ik helemaal nooit bij stil gestaan'. 'Is dat wat dapperheid is?' 'Want ik mag dan moeders mooiste niet zijn (kinderen vluchten) ik moet wel de boodschappen doen, dus ik kan me niet permitteren ieder uur van de dag stilstaan bij het ongemak dat derden ervaren als zij in de openbare ruimte met mijn (graf) hoofd worden geconfronteerd.

Ja mijn beste, zeg ik dan. Dat is dapperheid. Gewoon je doorgebakken dappere dodo kop in het zand steken en doorgaan.  Omdat het moet!