Ik zeg: "iedereen is dapper". Zet de ene voet voor de andere en je komt voorruit. Voila!
Tijdens een 'romantisch' etentje in de stad met iemand die dat stukje gelezen had, liet deze lezer mij weten dat de harde hoek in het verhaaltje hem was opgevallen en dat hij die betreurde. Het deed afbreuk aan de kwaliteit van het stukje, vond hij. Hij zei het zonder een spoor van angst op zijn gezicht en dook ook niet weg onder de tafel, nadat hij dit gezegd had.
(Time out...)
Nou is er een tijd geweest dat ik dit soort cultuurbarbaren roosterde op laag vuurtje. Weer een grotbewoner die denk het genie op andere gedachten te brengen. Weer zo'n halve gare analfabeet die zelf nog nooit drie woorden achter elkaar heeft geschreven die mij (de godin van de creatie in eigen persoon) wel eens even gaat vertellen wat goed is en wat niet. (...) Maar in tegenstelling tot een andere man, die mij ooit vertelde dat ik steeds dezelfde akkoorden gebruikte voor mijn liedjes, had deze man wel degelijk een punt. Dus...
Nu voelde ik niet de minste aandrang om mijn tafelheer te roosteren. (Er stond echt genoeg eten op tafel) Ik heb dat niet meer zo, en de man in kwestie is iemand die ik graag mag. (Graag mogen is natuurlijk een groteske misvatting, maar als ik hier naar waarheid zou gaan zitten vermelden dat ik zo verliefd ben als een bakvis met sterretjes in haar ogen, dan vergooi ik mijn kansen, want hij leest dit blog.)
Maar nadat ik erop gewezen was, zag ik zelf ook dat veel mensen zo kunnen schrikken van die hardheid dat de boodschap verloren gaat. Toen ik het stukje opschreef, moest ik er zelf heel hard om lachen. Juist om die buitensporige hardheid. Wat heb ik toch een vreemd geniaal gevoel voor humor.....Heel erg leuk voor andere geniale mensen, maar misschien toch niet geschikt voor iemand met een gemiddeld gevoel voor humor. Voor mensen van een andere generatie. Zeg, pak hem beet, tien jaar ouder.
Ondertussen heb ik dat verhaaltje een klein beetje herschreven. Ik kon niet anders. Ik was een inzicht rijker. Geweldig he, zulke mensen. Die zoveel van je houden dat ze, tegen de stroom in van de wrevel die hun kritiek op kan wekken, toch nog iets tegen je durven te zeggen. Sorry, aan iedereen die ik wel eens aan het schrikken heb gemaakt en sorry aan al die mensen die me ergens op hebben proberen te wijzen, maar die ik, ondanks de door hun betoonde liefde, hardvochtig heb geroosterd op een laag vuurtje. Sorry, heer, ik wist niet wat ik aan het doen was.
Nooit te
Geen opmerkingen:
Een reactie posten