Het regent.... en daar word ik dan, mijn haar in aanmerking genomen, errug zenuwachtig van en ik ben al ietwat labiel. Dat merkte ik toen ik vlak voor vertrek naar een reportage van VARA uitgesproken zat te kijken over een boek dat gaat over genderkinderen. Ontzettend moeilijk om niet te gaan huilen. Dat kan je soms hebben.
Maar het regent niet, het hoost niet, het miezert met overgave. Het zijn hele kleine druppeltjes maar het zijn er zoveel dat je binnen een minuut doorweekt bent. Dit betekend dat ik de auto niet kan weg zetten in de Bos en Lommer. Mijn hoofd zou daar zo nat van worden dat ik niet genoeg tijd zal hebben om ze te laten drogen en dan zou ik de 30 sponsrollers voor niets in mijn haar hebben gedraaid. Dit betekend dat deze krullenbol me ongeveer 35 euro gaat kosten aan parkeerpenningen.
Dit is natulik allemaal niet bekend bij de mevrouw die weigerde de voordeur van het theater open te maken. Nee dat kan niet. U moet omlopen. Toen was ik weer eens een beetje boos. Stom, want boos worden mag niet als je een vrouw bent. Boos zijn dat is iets voor domme mannen. En dus was ik ook niet boos. Hooguit een beetje fel. Maar dat weet zo'n onschuldige mevrouw luisterend naar de naam Kim natuurlijk niet. Sorry Kim. Jij was een onschuldig slachtoffer in een spel van omstandigheden waar jij geen vat op had. Denk niet slecht van me. "In het echt" ben ik heel lief. Echt waar.
Nou dat waren de aanlopende beschietingen. Eerst was ik boos, daarna schaamde ik mij diep over mijn gedrag. (Gedraag je toch niet als een vent!!!) Na de soundcheck de auto dan maar pal achter het theater gezet, om daarna te horen dat de vertrek policy dus precies andersom is. Bij vertrek verlaat je het theater (met al je spullen) door de voordeur. Het is een lastig vak, cabaretière.... Maar het maakt me nu niet meer uit, want na de voorstelling mag dat kapsel als een soufflee in elkaar duiken.
Ik ben als laatste. Om 20:00 gaat de telefoon. Bia is in het gebouw. Leuk. Freek is er ook. Samen met zijn moeder. Ik open met een moeilijk gedichtje dat ik wel zonder te rammelen uit mijn bek krijg, maar het effect dat ermee beoogd werd, gaat verloren. Maar ik red mijn gezicht door daar een opmerking over te maken en ik kan aan de bak.
Ik ben weer eens superkritisch, maar de tekst staat als een huis en ik weet nu dat ik een voorstelling van dit niveau altijd wel in mij heb en de mensen vinden het leuk, alleen ik wil meer. Dus ik ga weer ontevreden het podium af.
Pas een dag later durf ik mezelf een schouder klopje te geven. En dat doe ik dan ook daadwerkelijk.
Ik sla mij met mijn linkerhand op mijn rechterschouder en zeg. "Meid, je doet het geweldig" En toen moest ik daar weer van huilen. Het verbaast me niet meer. Zo werken die hormonen nou eenmaal. Ik ben een meisje nu, en het is allemaal heel dapper wat ik doe.
Volgende week Zaterdag Geertruidenberg en ik heb een filmpje van dit optreden in het Rozen theater. Dus daar kan ik heel lang naar gaan kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten