Het duurt even. Ik ben Hans gewend. Ik ben verwend. Ik weet het.
De koffer moest eerst naar het podium (trap omhoog) en toen ik de koffer daar had bleek dat de kleedkamers twee trappen lager liggen. Nu heb ik dus wat pijn in mijn rug. Niet heel erg, maar het betekend wel dat dit meisje de volgende keer dat ze ergens ariveert eerst opzoek moet naar een sterke man om haar koffer te dragen. Er zit niks anders op. Hi hi hi.
Mijn sound-check was in 20 minuten gebeurt. Moeilijk tijd inschatten voor make-up en jurk als je al om 19:00 op moet. Het was namelijk een marathon. 5 van de 6 halve finalisten gaven een voorstelling, en ik was als eerste. Eten? Het leek mij dat er geen tijd voor was. Als ik om 6 uur de medewerkers van de Schattelijn aan de Pizza zie gaan denk ik. Dat had ik ook we gewild. Maar ik knaag aan wat kaas crackers en mijn italiaanse gekruide sultana's. Het is genoeg. Zo'n pizza is toch te veel. Zeker als je daarna het podium op moet.
Achter het podium van de schattelijn is een trappetje. Een wenteltrappetje. Waar je bijna onmogelijk met een gitaar om je nek, op hakken en in een lange jurk op naar boven kunt komen. Thijs Maas kondigt mij aan. Aardige man/jongen met baard. Winnaar van 2007 en zijn kwaliteiten komen gelijk aan het licht als hij begint met presenteren. Geweldig! Dit heeft mijn goedkeuring! ha ha ha ha.
Ik kom zo zelfverzekerd mogelijk het podium op. De opening ging redelijk. Maar als ik daarmee klaar ben en "Wat wil dat wijf" heb gezegt kijk ik naar mijn tafeltje....geen kubussen. Later besef ik me dat ik die er op dat klote trappetje onmogelijk bij had kunnen hebben en verzuimd heb te vragen of iemand ze wilde aangeven. Het is gewoon glad door mijn kop geschoten. Leer moment: vraag om hulp.
Als ik achterom kijk terwijl ik op het punt sta te gaan uitleggen wat voor fout ik heb begaan, schuift iemand mijn plastic tas met kubussen het podium op. Dit is Astrid. Ze had bij mijn opkomst gelijk mijn fout ontdekt. Had haar licht knoppen gelaten voor wat ze waren en was drie trappen naar beneden gerend, kubussen gezocht en gevonden er mee dat rot trapje op gestuiterd om ze precies getimed het podium op te duwen zonder zelf ook maar een seconde in beeld te zijn. Het zag eruit alsof het was ingestudeerd. Astrid, wat vind ik jou geweldig! Echt ontroerend dit.
Daarna volgt een voorstelling waarin ik alles doe zoals ik het me had voorgenomen. Natuurlijk lachen ze niet uitbundig, maar ik zie toch weer van die glunderende gezichten op de eerste rij. Dat is precies wat ik wil hebben. Dan zitten ze erin en dan vergeten ze ruimte en tijd en zijn ze er alleen nog maar voor MIJ!!!! Ha ha ha ha ha. Beetje kort door de bocht maar daar gaat het natuurlijk wel om.
Ik gun mezelf een kort slot applaus en verdwijn achter het doek. Als Thijs het podium opkomt om de volgende aan te kondigen staat hij in nog steeds in mijn slotapplaus en .... hij roept me terug! Het applaus is geweldig!!! Ze houden van me. Bedankt Thijs.
De coach is vooralsnog ontevreden. En terecht, er is nog zoveel te winnen. Maar ik weet even niet meer hoe. Misschien is dit wel mijn niveau. Ik weet het niet. Ik doe dit nog niet zo lang. Ik weet niet waar het stopt.
We praten nog wat. Maken een afspraak voor de volgende keer en daarna word ik naar huis gestuurd. Het is half-tien als ik de parking van de schattelijn afrijd. De snelweg is snel gevonden en als ik tijdens het rijden in eens enorme trek krijg in een kaasburger zie ik in het zelfde ogenblik de grote M naast de snelweg verschijnen. Ik kan nog maar net de afslag nemen. Ben binnen drie minuten bij de drive-in. Drie minuten later ben ik de snelweg al weer op met twee kaasburgers en een milkshaky banaan.
Kwart voor 11 thuis. 12 uur in bed. 9 uur wakker. We hebben een logeetje. Jasmijn.... Het leven gaat verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten