Mijn garmin met de verouderde kaarten, had meer zenuwen dan ik. Maak een U-bocht indien mogelijk. Herberekenen, Herberekenen!!!! Maar toen we eindelijk in het oude gedeelte van Utrecht aankwamen kwam hij weer tot rust. Die straten liggen er al minsten 400 jaar. Dat kende hij wel.
Het apparaat bracht me tot de voordeur. Ik was op tijd. Alles goed. Alleen was ik de enige die op tijd was. Mijn collega's namen de doorlooptijd niet zo serieus. Dat geeft altijd wat spanning bij mij, omdat ik dat niet begrijp. De techneut is ook een mens en die moet ook eten.
Daarnaast was ik (natuurlijk) weer iets vergeten. Een goede panty had ik niet bij me. Niet aan panty's gedacht omdat ik een broek droeg die dag. Meestal draag ik gewoon de panty die ik onder mijn eigen rok aan had onder de jurk.
Na de soundcheck op naar de panty winkel. Ik heb een sjaal om mijn hoofd om te verhullen dat
er nog steeds 29 sponsrollers in mijn haar zitten. Ik zie eruit als een heel mooi kanker patientje.
Even bij de bijenkorf naar binnen. Zie ik een tas die ik mooi vond. 155 euro. Ja doei, meer dan 20 betaal ik er echt niet voor. Panty's die ik mooi vond zag ik niet, en die er waren waren 20 euro per stuk. Weg hier. Dit is voor miljonairs.
Bij de V&D hing iets heel moois en nog iets heel moois. Verdomme het hangt hier helemaal vol met mooie dingen die allemaal niet binnen mijn budget vallen. Toch meer gekocht dan waar ik voor binnenkwam. Maar dat tweede paar panty's was ook zooooo mooi.
Terug naar het theater. Krullers eruit. Gezichtje gepoeierd. Samen met Marc Pil (zakelijk directeur van het AKF, ja ja even netwerken ha ha ha ha ha) en zijn vriend eten bij een eet kafeetje aan de overkant en daarna om 7 uur terug in het theater, om te ontdekken dat mijn collega's de kleedkamer hebben omgetoverd in een snackbar. Maar ik moet echt aan het werk anders ben ik nooit op tijd klaar.
Daar gaan we dan. Terwijl de kleedkamer van 4 bij 4 gevuld word door het zenuwachtige gekakel van de jonge kippetjes van Kabaret in Quartet, probeer ik te doen wat ik moet doen. En ik krijg alles op tijd af, maar een mentale voorbereiding zit er eigenlijk niet meer in.
En als ik het podium oploop weet ik niet goed hoe ik moet beginnen. Ik probeer een paar grappen uit die gelijk doodvallen. Ik ben de helft van de zaal kwijt en dan begint een gevecht van jewelste om de zaal terug te krijgen. Allemaal onnodig. Als je goed begint, heb je het een stuk makkelijker.
Maar ik win die zaal terug, en dat is natuurlijk best wel knap aan de ene kant, maar het word ook van je verwacht aan de andere kant, en aan de andere kant moet je het natuurlijk nog maar wel even doen, blijven geloven dat het goed gaat komen, terwijl in het begin de ene na de andere grap stuk valt op het publiek dat niet aan jouw kant staat.
Gemengde gevoelens dus, maar best blij dat er niks echt mis ging, veel geleerd en dat is precies waar zo'n try-out voor is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten