Nieuw en st Joosland. De wegwijzer.

Weet je wel waar dat helemaal ligt!  Dat klinkt heel stoer, maar voor je jezelf een professioneel theater artiest mag noemen, lig je van dit soort afstanden natuurlijk helemaal niet meer wakker. Dit is wat je wilt!!! Maar voor de eerste keer is het wel pittig. 2 uur en een kwartier rijden voor een optreden.

En waar ben je dan? Dan ben je in Nieuw en St Joosland. Waar ligt dat? Dat ligt onder Middelburg op het Zeeuwse schiereiland Walcheren, daar waar je niet komt zonder eerst Zuid Beveland te doorkruisen. 

Maar behalve een stormachtige tegenwind die me af ten toe bijkans van de snelweg af sloeg, weinig tot geen tegenslag beleeft. En weer stond ik pal voor de deur. Dit maal geen parkeerkosten.

Het theater ziet er werkelijk prachtig uit. Op het plafond boven de zaal is een fresco geschilderd waar de eigenaren echt trots op zijn. Alles ziet er spik en span en nagelnieuw uit. Alleen moet je voor de kleedkamer de werkplaats door en dan twee wenteltrappen op. Is er weinig kunst licht te bekennen en al zeker niet in de omgeving van de make-up spiegel. Gelukkig ben ik het enige meisje anders was  het krabben geblazen geworden.

Ik sound-check als eerste, ik speel als tweede. De krullers komen na de sound-check prachtig uit mijn haar te voorschijn. Dat is altijd een prettig voorteken. Make-up zit er ook op voor het eten. Hoef ik alleen de jurk nog te doen.

Evert praat bij aanvang gelijk een kwartier vol, dus ik sta een kwartier te vroeg in de werkplaats te kleumen met mijn gitaar en mijn plasticzakje met kubussen. Ik ga maar naar de keuken voor een glaasje water. Ik krijg ook nog een kruk om op te zitten.
Hermitage is voor mij, en die moeten dus eerste al hun instrumenten van het podium afhalen voor
dat ik erop kan. Maar dat geeft niet want Evert heeft nog genoeg spraakwater over om ook dat gaatje te vullen en is zelf wat teleurgesteld als blijkt dat het changement al voltooid is.

Mijn gloednieuwe limerickje komt redelijk goed mijn mond uit en word redelijk ontvangen, ik begin met het programma en kom er bij het eerste nummer achter dat ik mijn capo in de kleedkamer heb laten liggen. Ik smeek iemand om het ding te gaan zoeken. Als evert even later voor me staat om (precies op tijd) het ding aan te geven was ik al weer vergeten dat ik het ding kwijt was.

Na het openingsliedje vergeet ik 1 regel tekst en ik ben heel erg kwaad op mezelf. Maar ik herstel hem en met de adrenaline van mijn kwaadheid in mijn donder speel ik de voorstelling verrassend moeiteloos uit. Niet dat het publiek het hilarisch vind, maar hun aandacht heb ik en raak ik nooit meer kwijt.

Dubbel gevoel. Is dit nou een goede voorstelling? Dat gevoel blijft totdat Evert het verlossende woord spreek: "goede voorstelling hoor", "maar niet meer zeggen dat dat laatste lied emotioneel is". En of ik even naar de foyer wilt komen, want de mensen willen je spreken. In de foyer tref ik een blij publiek.

Nou dan blijven we nog maar even hangen. Maar half twaalf is echt "THE MAX" Het duurt nog een kwartiertje om weg te komen, en als de Garmin de satellieten weer heeft gevonden en de berekenig heeft gemaakt blijkt dat ik om 5 voor 2 thuis zal komen. De rit verloopt zo voorspoedig (wind mee dit keer) dat die prognose gedurende de rit telkens met een minuutje bijgesteld, tot ik uit eindelijk 5 over half 2 de auto voor de deur parkeer. Het is gelukt, we hebben het gedaan.

We zijn trots op ons zelf. Volgende halte Amsterdam.