In ben de blonde dame in het witte tuniek die samen met een grote club homo's zat te zweten in een vergaderzaaltje van Grandcafe Brinkman tijdens de Roze Haarlem voorlichtingsavond van afgelopen dinsdag. Er was een thema, diversiteit, maar het publiek wilde dat toch eerst uitgewerkt zien. Speciaal voor die mensen lever ik onderstaande denk-stuk in als mijn eerste inbreng als Roze Haarlem filosofe.
De huidige visie op acceptatie is dat de maatschappij bestaat uit een grote middengroep doodnormale mensen met daar omheen kleine groepjes van minderheden met aangeboren afwijkingen die ook een plaats in de maatschappij verdienen. Minderheden die door de grote middengroep geaccepteerd moeten worden.
Daar wil ik graag een paar kanttekeningen bij plaatsen.
Geen twee mensen zijn het zelfde maar toch is er het gelijkheidsbeginsel dat in het genetisch materiaal van onze maatschappij zit vast gebakken en dat zegt: "Je past je aan, of je doet niet mee."
Die maatschappij, van wie wij vragen mensen die anders zijn te accepteren, bestaat uit individuen die de god-ganze dag met niets anders bezig zijn dan met 'normaal doen', 'niet opvallen' 'hoe het hoort' en 'wat zullen de buren er wel niet van denken.'
Die mensen staan dan wel even raar met hun oren te klapperen als er een groepje minderheden aan de deur komt kloppen met de wens of eis om in hun 'overduidelijk anders zijn' even stomweg geaccepteerd te worden.
Die burger denkt. Heb ik het nou verkeerd begrepen? Ik dacht dat je om geaccepteerd te worden je eerst moest aanpassen? Maar deze mensen draaien het om. Ze zoeken elkaar op en brullen dat ze geaccepteerd moeten worden 'zoals ze zijn.' Ja, maar ho even, zo zit 'de maatschappij' niet in elkaar.
Waarom zou ik in eens mensen moeten accepteren die anders zijn, terwijl ik mij dag in dag uit in bochten aan het wringen ben om door iedereen geaccepteerd te kunnen worden? Als ik het kan, dan kunnen zij het ook. Meedoen is een keuze. Goedenmiddag!
De man heeft een punt, want zo zit ZIJN wereld in elkaar. Maar waar staan wij dan, als toch ook wel brave mensen, die zoiets prachtigs als diversiteit aan de man willen brengen?
Ik zelf ben een transseksueel. Wij (mijn groeppie) staat genoemd op de lijst van 'anders zijnden" die voor een roze feestje in aanmerking komen. Maar als ik naar de voorlichtingsavond ga, merk ik dat het toch vooral een homo-feestje is. Hoor ik daar als trans-seksuele (meestal) hetro-seksuele vrouw dan wel tussen?
Zou mijn anders zijn hier wel geaccepteerd kunnen worden? Of hoor ik er niet bij? Ik weet het niet. Maar ik zie mezelf dus, hoe gewoon ik in jullie ogen ook ben, wel degelijk als een roze vaandeldraagster, en ik zie jullie, mensen die ook dapper tegen de geldende norm in openlijk anders durven zijn, als de mensen die mij daarin kunnen accepteren of niet.
Mocht ik geaccepteerd worden met mijn roze vaandeltje, dan spreek ik de hoop uit dat roze haarlem gaat over openlijk anders zijn. Want dan kan iedereen mee doen. Ook ik en ook die meneer die denkt dat meedoen een keuze is.
In openlijk anders zijn zie ik de prachtige mogelijkheid en de schone taak taak om de toch ietwat verkrampte in de pas lopende meerderheid, al was het maar op 1 dag van het jaar, te laten zien dat anders zijn bestaat, dat het mag bestaan, dat het helemaal niet erg of eng is om anders te zijn, dat het natuurlijk is om anders te zijn, dat het menselijk is om anders te zijn, en dat anders zijn een ongekende schoonheid heeft en dat anders zijn eigenlijk elke dag gevierd zou moeten worden. En dat iedereen mee kan doen, dat iedereen erbij hoort omdat hij of zij, omdat iedereen, anders is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten