Drie jaar geleden zag ik een travestie feest gepromoot door een winkel voor travestie artikelen en ik vond de kaartjes wat aan de dure kant. Ik dacht 'misschien willen die mensen mij wel boeken'. Het is vaker voor gekomen dat ik dat soort arrogante gedachten koesterde. Nou was ik toen ook wel goed maar nog niet zo volmaakt als ik nu ben.
De gedachte was goed maar hij kwam te vroeg. Toch ben ik toen eens gaan buurten bij die winkel en het bleken hele aardige mensen te zijn. Een jaar later stond ik inderdaad een liedje te spelen op hun feest en mocht ik gratis naar binnen. De mensen waren blij. Een jaar daarna was er geen feest maar een toneelstuk. Ik werd gevraagd of ik daaraan mee wilde werken maar moest wegens drukke werkzaamheden afzeggen, maar speelde wel een liedje in de foyer na de voorstelling van zaterdagavond. Maar dat is nu een jaar geleden. Het toneelstuk is vergeten. Het leven gaat door. Er is weer een groot feest. Ik word weer uitgenodigd om te presenteren en een liedje te zingen.
En dan merk je dat het leven inderdaad helemaal veranderd is. De gene is weg. Ik loop, praat, beweeg als een vrouw en ik voel geen enkele gene. En ik zie allemaal als vrouw verklede mannen op mij heen die duidelijk zijn waar ik drie jaar geleden was. Vooral de vrouw met de dodelijk mooie benen maar met het chagerijnige hoofd zal ik niet snel vergeten. Het is te vroeg om te juichen, maar ik voelde het verschil gelijk bij binnenkomst. Ik kon mijn geluk niet op en onder de klanken van de disco classics mijn zwart suede pumps de dansvloer laten tijsteren. Op pumps dansen is zo lekker. Ik heb me helemaal laten gaan en ik hield van mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten