Wat ben ik toch een lekker wijf.

De kinderen zijn naar het park met  gekke tante. Ik ben in de tuin gaan zitten met een boek. Soms lees is een stukje boek. Niet een heel boek natuurlijk! Dit keer hield ik het slechts twee zinnen vol. Toen bedacht ik mij dat ik was vergeten om me rug in te smeren. Verbranden? Ik vind er nog steeds niks an.

Bia had de zonnebrand natuurlijk meegenomen dus ik moest naar boven. Boven aan gekomen krijg ik zin om mijn haar te kammen en me en klein beetje op te tutten. Waarschijnlijk begon ik me al iets beter te voelen. De zomerstorm van vannacht had me een knetterende migraine bezorgt.  Dat zijn de migraines (zoveel pijn als vroeger doen ze nit meer) die je het gevoel geven alsof je een flinke berg drugs hebt geslikt. Realiteit ziet er inneens heel erg fake uit.

Ik hoor nu net op de radio dat er plaatselijk noodweer is. Ik zit in de tuin met de computer en er is een lekker windje maar het is blauw. Even op de buienradar kijken. 50 kilometer ten oosten ligt een klein pleuris buitje. Trek weg naar het noordoosten. Verder niks te zien.

Daarna ruim ik in alle rust als mijn kleren op die door de slaapkamer zwerven en o ja ik zou mijn rug insmeren, geen zin meer in het boek. Ik probeer een vriendin te bellen. Die is er niet. Ik ga een artikel over Eva Jinek in een oude nieuwe revu lezen. Daarna schrijf ik een paar one liners in mijn boekje en ga koffie  zettten. Tijdens het koffie zetten speel en zing ik een liedje. Ik schenk de koffie in geef mezelf een bakje WK wokkels.

Ik krijg zin om een stukje te tikken en het enige wat ik te melden heb is dat mijn borsten weer aan het groeien zijn. Weer dichter in de richting van de B.

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik mag zijn wie ik ben. Niet echt een heel schokkende ontdekking. Waarschijnlijk heb ik dat al vaker ontdekt.  Ik doe gewoon waar ik zin in heb. Dat deed ik ook al vaker, maar ik heb nu het gevoel dat het universum er oke mee is of zo. Maar als je na jaren ellende met je laptopje in de tuin zit , onder je spiksplinter nieuwe parasol, in je haltertopje en je minirokje. Ja ik heb het gevoel dat ik voorover in een bak met champagne gevallen ben.

Maar of ik nou milder ben geworden, zoals laatst iemand zei. Ik weet het niet. Het is wel leuk om te horen. Net zoals het leuk was dat de mevrouw van het concentratie bureau helemaal in de verwarring ging het het uitgelegd moest krijgen en zelf na de uitleg zei: " ik zie het niet".

Godverdomme wat ben ik toch een lekker wijf!