Of wat is er zo vreselijk aan man zijn. Dat vroeg de journaliste. Ik vond het een moeilijke vraag.
Ik zou het moeten weten. Als man was ik niet blij. Als vrouw ben ik dat wel. Ik huiver om te zeggen dat het door de make-up en de kleren komt. Dat vind ik zo oppervlakkig. Hoe kan je hier een intellectueel verantwoord antwoord op geven, of te wel, hoe lul ik mij hier onderuit?
Krijg je ooit die vraag, ontwijk hem. Man zijn of vrouw zijn, is geen keuze. Je hebt niet de ene verkozen over de andere vanwege de leukigheid.
Is vrouw zijn leuk? Geen idee. Daar gaat het ook niet om. Ik ben niet een vrouw geworden omdat ik het zo leuk vond om vrouw te zijn. Ik ben net als elke andere vrouw een vrouw omdat ik een vrouw ben.
Dat vinden mensen moeilijk omdat ze denken dat 'íets met een piemel' een man is. Maar de vrouw tussen mijn oren is groter dan dat mijn piemel lang is(was), zullen we maar zeggen.
Ik ben een vrouw. En net als elke andere vrouw denk ik wel eens: 'O, was ik maar een man'. Maar ik ben dus geen man. Dus het is een zinloze gedachte. En er zijn momenten dat ik vrouw zijn, onhandig, vervelend en onpraktisch vind. Maar dat veranderd niets aan het feit dat ik het ben.
Het fijne onderdeel is dat ik nu gewoon mezelf kan zijn. Niet meer net hoef te doen alsof ik iets ben wat ik niet ben. Dat is wel fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten