Cabaret Diva op de Radio

Het is wereldvrouwendag en ik word ergens voor gevraagd. Nog niet het grote spektakel in Paradiso, en ook in mijn nieuwe thuis stad Haarlem sta ik nog niet op de kaart. Daar word ik weer links ingehaald door, gut hoe heet dat mens ook al weer. Die nicht. Die peroxidepruik. Die kachelpooktravestiet. Dolly Bellefleur. Doet er niet toe. Ik ben niet beschikbaar. Ik heb een radio optreden. Oba Live. Live vanaf de vierde verdieping van de openbare bibliotheek in Amsterdam.

Ik denk nog, dat is radio. Wat loop ik me nou op te tutten met me laarzen, korte rokje en met make-up. Het is radio!! Nou, radio is dus niet meer wat het geweest is. Staan er ineens drie camera's opgesteld. Nou staan die allemaal gericht op de gesprekstafel en ik zit daar een mijl vandaan dus ik maak me vooralsnog geen zorgen.

Maar zodra ik begin met spelen draaien de camera's als door een adder gebeten mijn kant op en zie ik mezelf op een groot scherm verschijnen. Toch goed dat we even getut hadden.

Ik ben weer eens niet onder de indruk van de hele situatie, maar dat word ook niet van je verwacht als je aangekondigd word als cabaret diva. We doen maar wat. Zijn niet zo goed bij stem, maar we maken ook niet
echte blunders. Na afloop had ik afgesproken met de man die mij mijn eerste plek in het theater heeft gegeven. Woedy. Dus ik kon niet mee naar de nazit.

Wist ik veel dat er een nazit was. Vraagt Harmke Pijpers, die te gast was geweest in hetzelfde radio programma, met die stem die zo ongeveer de soundtrack van mijn jeugd is, ga je ook mee naar het cafe. Moet ik Nee zeggen. Ik zei nee tegen mijn heldin. Hoe diva wil je het hebben?

Wil je het zien?