Rotterdam Walhalla

Ik had goed geslapen na Makkum, maar natuurlijk wel veels te kort. Maar de slaaptekort kater verliet mijn hoofd snel omdat ik aan het werk moest. De sponsrollers moesten er weer in. Door omstandigheden kwam ik daar pas om 11:00 aan toe en dus zaten ze er om 12:00 pas in. Is dat te laat? We zullen het vanavond pas weten. Om twee uur bij de coach voor ruggespraak. Ik ben eigenlijk te moe, en het kan me eigenlijk ook geen reet schelen. Ik schaam me daar voor. Ik wil aandacht, liefde. Ik wil over mijn bol en over mijn billen geaaid worden. Maar ik wil het veels te graag. Het heeft geen enkele zin. Er zit een gat in mijn hart met de omvang van het gat dat het hart achterlaat als je het uit mijn borstkas zou rukken.

Ik probeer op tijd bij het theater te zijn om daar mee te kunnen eten. Ik was niet geïnteresseerd in het licht. Ik was niet bereid te kijken waar mijn tafeltje of mijn gitaren zouden moeten komen te staan. Ik liet alles op zijn beloop. Geen tijd om de rollers uit mijn haar te halen. Dan maar met krullers in mijn haar naar de Chinees. Ik sta er verder niet bij stil. Na het eten vluchtte de mensen van de techniek de tafel af terwijl ik toen al niet meer voorruit te branden was. Marloes die even was komen aanwaaien bleef even bij me. Een heel erg warm gebaar. Ik werd er promt weer emotioneel van.

Nergens heb ik me druk gemaakt of ik wel op tijd klaar was. Er stonden ongeveer 20 mannen in mijn kleedkamer op het moment dat ik me om moest kleden. Het kon me werkelijk niet boeien. Wat was ik makkelijk! Te makkelijk. Zo makkelijk kan het niet zijn.

En toch moet je niet in de verleiding te komen om te denken dat het moeilijk is, want met net wat meer oefening en twee keer zoveel energie speel ik die tent helemaal uit zijn voegen. Dat lukt nu net niet. Dat is jammer, want je kunt het wel. Tja, wat moet ik daar mee. Ik moet roeien met de riemen die ik heb, er zat gewoon geen gas meer in de tank.

Net zoals in de auto overigens. Ik was de stad nog niet uit of het lampje van de Tank begint te branden. Ik heb geen zin om te tanken. Het lampje brand wel, maar het wijzertje staat nog niet in het rood. Ik beloof mezelf te gaan tanken als dit wel het geval is en als gevolg daarvan heb ik de laatste 20 kilometer voor Haarlem andere dingen aan mijn hoofd en maak ik me niet meer druk over wat er fout ging tijdens de voorstelling. Op de benzinedampen in mijn tank rij ik de Emostraat binnen. Ik moet Rob de meest recente tekst opsturen en hij vroeg of ik dat vanavond nog wilde doen, dus moet ik de hele tekst doorlopen op dingen die ik nog wel doe, niet meer doe of stiekum heb toegevoegd. Daarna beantwoord ik nog wat mail waarna ik naar boven strompel om de krullen uit mijn haar te wassen. De krullen die het zo goed hadden gehouden. Als je haar maar goed zit.... Waar  maak ik me toch zo druk om.